Ο χρόνος πάνω μας
Written by v.psychogios on 18/12/2023
Το μεσημέρι της Κυριακής 17.12.2023 βγήκα για ένα μικρό ως συνήθως ωριαίο τρέξιμο. Είχα αποφασίσει τι θα έκανα. Τα 3 πρώτα χιλιόμετρα στην βάση και μετά θα έβγαινα σε μονοπάτια του Σέιχ Σου για περίπου 40’.
Έτρεχα στην βάση το πρώτο 15’ και είχε αρχίσει ήδη να με ενοχλεί ο προσαγωγός καΙ το ισχίο όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. Προσπαθούσα να προσαρμόσω τα βήματα και τον ρυθμό στην ήπια αλλά σταθερή ενόχληση. Είχα αρκετό ύπνο σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας, είχα πάρει καλό πρωινό και είχα πολύ καλή διάθεση.
Εκείνη την στιγμή σκεφτόμουν πως θα ‘ναι αν προκύψει πρόβλημα τραυματισμού ή κάτι πιο μόνιμο που θα μου περιορίσει ή θα μου κόψει το τρέξιμο, ενώ ταυτόχρονα να έχω την διάθεση και την ενέργεια που είχα εκείνη την στιγμή. Σχεδόν έτοιμος για αγώνα μεγάλο στο βουνό.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή η αίσθηση της προσωπικής τρεξιματικής ”παντοδυναμίας” μου οπτικοποιήθηκε. Εμφανίστηκε μπροστά ένα απίστευτο Χάσκυ γεμάτο ενέργεια και ένταση, κοκάλωσε για ένα δευτερόλεπτο και εξαφανίστηκε.
Συνέχισα να τρέχω και εμφανίστηκε ξανά σε λίγο μαζί με το αφεντικό του. Όμορφη εικόνα, όμορφη αίσθηση, συμπληρωματική με τον πιο απόλυτο τρόπο στην σκέψη μου.
Λίγο μετά ξεκίνησα την ανάβαση προς το Σέιχ Σου.
Φτάνοντας κοντά στη τρύπα που παλιά χρησίμευε στους βοσκούς να μαζεύουν νερό και τώρα πια κατά καιρούς βγάζω από μέσα χελώνες, βατράχια και σκαντζόχοιρους σκέφτηκα να βγω απ’ την διαδρομή μου να ρίξω μια ματιά μήπως έχει κάποιο ζωάκι. Αυτό συμβαίνει κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε πέφτουν μέσα μικρά ζωάκια.
Έφτασα και έσκυψα από πάνω στηριζόμενος στα γόνατά μου προσπαθώντας να ”σκανάρω” όσο καλύτερα μπορούσα την 1,30Χ1,30 και με βάθος 60 πόντους τρύπα.
Κάποια στιγμή τον διέκρινα, σαν άνθρωπος σε εμβρυακή στάση.
Δεν φαίνονταν καθαρά, ήταν σαν να κοιμάται ο σκαντζόχοιρος της φωτογραφίας, ελπίζω ακόμα και τώρα να κοιμάται. Δεν γνωρίζω αν η χειμερία νάρκη που πέφτουν κάποιοι από αυτούς συμβαίνει έξω από την γη ή μπαίνουν μέσα της. Μπήκα μέσα τον πήρα στα χέρια μου, του έριξα μερικές ζεστές αναπνοές, δεν κουνήθηκε. Βρήκα ένα σημείο εκτός τρύπας και το τοποθέτησα, έκοψα χόρτα και τον σκέπασα, βρήκα μια μεγάλη φλούδα βράχου και την έβαλα πάνω απ’ τα χόρτα σαν στέγαστρο. Έφυγα συνεχίζοντας το τρέξιμο με μια πίκρα είναι η αλήθεια, μάλλον πεθαμένος ήταν, μπορεί και όχι, δεν μύριζε άσχημα είναι η αλήθεια.
Θα δείξει ο χρόνος, πάντα δείχνει ο χρόνος. Σε όλους μας…. .
β.ψ.
