Χαστούκια

Σπάνια καταφέρνω να βγω στον δρόμο χωρίς να χαστουκίσω κάποιον. Καθένας κουβαλά το φορτίο που του έτυχε. Αυτό είναι το δικό μου. Και να σου βγαίνω στον δρόμο. Ορίστε ένας. Περπατάει εκεί. Τον πλησιάζω και να σου: πάρε ένα χαστούκι. Δεν ξέρει καν από πού του ήρθε. Τελείως ξαφνιασμένος δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Τότε πάντοτε κάποιος που θα έχει δει τη σκηνή πλησιάζει. Προσπαθεί να βοηθήσει το θύμα φυσικά. Πριν προλάβει να παρέμβει, πριν προλάβει να με ψέξει, να σου το πάλι: πάρε και συ ένα χαστούκι. Τότε ακριβώς είναι που αρχίζουν να έρχονται περισσότεροι. Ενα χαστούκι εδώ, ένα εκεί, ένα παραπέρα. Και η μέρα περνάει κάπως έτσι.

Συνήθως δεν καταφέρνω να απομακρυνθώ πολύ από το σπίτι. Η δραστηριότητά μου ξεκινάει σχεδόν αμέσως. Μερικά χαστούκια μετά και όλο και κάποιος θα βρεθεί να με εξουδετερώσει. Τότε εγώ θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Χωρίς φυσικά να αποκλείσω πως εκεί θα χαστουκίσω μερικούς ακόμη. Και θα αποσυρθώ στα διαμερίσματά μου. Δεν βγαίνω συχνά έξω. Αλλά όταν βγαίνω είναι κυρίως για να χαστουκίσω. Στο σπίτι είναι διαφορετικά. Εκεί ασχολούμαι κυρίως με τις γλάστρες και τα φυτά μου. Ευτυχώς είμαι πολύ πλούσιος. Δεν χρειάζεται να εργάζομαι. Αλλά χρειάζεται να χαστουκίζω. Οπότε καταλαβαίνετε, αυτό δυσκολεύει κάπως την καθημερινή συναναστροφή. Μπορείτε να με φανταστείτε σε ένα σουπερμάρκετ; Οσο σκέφτομαι πόσα πρόσωπα εκεί θέλουν χαστούκισμα με πιάνει ένας γλυκός ίλιγγος. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα ήταν πρακτικό. Ο,τι έχω ανάγκη το παραγγέλνω. Οι διανομείς το γνωρίζουν. Αφήνουν το προπληρωμένο πακέτο στην είσοδο. Και ύστερα φεύγουν. Αν δεν έφευγαν, θα έπαιρναν για φιλοδώρημα ένα χαστούκι. Η τεχνολογία στις μέρες μας έφερε πολλές αλλαγές. Στις αγορές, στις συναναστροφές, στα χαστούκια ακόμη.

Η ζωή είναι όμορφη. Ομως εγώ είμαι αδύναμος. Τόσο αδύναμος. Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν είμαι καν ικανός να προκαλέσω πόνο στα θύματά μου. Και αυτό με κάνει να πονώ. Είναι μια αίσθηση σπατάλης. Ολα αυτά τα χτυπήματα που δεν πονάνε.

Μια φορά, μετά την παρέμβαση κάποιου, κατέληξα στο νοσοκομείο. Σε αντίθεση με όσα μπορεί να φαντάζεστε, τα χέρια μου είχαν μείνει άθικτα. Ο αυτόκλητος τιμωρός μού είχε σπάσει μόνο δύο πλευρά. Και ο πόνος με πήγε κατευθείαν στα επείγοντα. Αφού χαστούκισα όλο το προσωπικό, με έδεσαν σε ένα κρεβάτι. Και έστεκα εκεί ανήμπορος, περιμένοντας τον γιατρό.

Ο γιατρός ήρθε μαζί με τη γνωμάτευσή του. Αρχισε να μου μιλάει για τη σπάνια ασθένειά μου, να μιλάει για τους τρόπους μου σαν να ήταν κάτι κακό. Και βεβαίως μπορώ να δεχτώ πως τα χαστούκια δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να κοινωνικοποιείσαι. Αλλά αυτό που ο γιατρός δεν γνωρίζει -ή έστω κάνει πως δεν καταλαβαίνει- είναι πως τα χαστούκια μου κάποιες φορές είναι απόλυτα δικαιολογημένα. Ακόμα και αν τα θύματά τους είναι τυχαία. Εμένα με σπρώχνει η ανάγκη. Πόσοι όμως από εσάς δεν θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο; Η καθημερινή σας συναναστροφή δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαδοχή από χαστούκια που απλώς αναβλήθηκαν. Πόσους από τους ασθενείς σας, γιατρέ, δεν θα θέλατε να χαστουκίσετε μέσα στη διάρκεια της ημέρας; Και πόσο πολύ θα ήθελα να χαστουκίσω και εσάς τη στιγμή αυτή.

Ο γιατρός πήρε το πιο σοβαρό του ύφος. Για λίγο σκέφτηκα πως ήταν έτοιμος να με χαστουκίσει. Αλλά όχι. Αυτός επέμεινε να μου πει τη γνωμάτευσή του. Πάσχω από μια σπάνια ασθένεια. Σε αντίθεση με όσα πιστεύω εγώ, δεν είναι δική μου η ανάγκη να χαστουκίζω. Είναι μια ανάγκη των χεριών μου. Είναι μια εκδίκηση που εξασφαλίζουν στο υπόλοιπο σώμα μου, αλλά κυρίως σε εμένα τον ίδιο. Πόνο από τα χτυπήματα των άλλων, κοινωνική κατακραυγή, περιθωριοποίηση. Είναι η εκδίκησή τους. Μια εκδίκηση απέναντι σε αυτό που το υπόλοιπο σώμα τούς αρνείται.

-Και τι είναι αυτό, γιατρέ;

-Την πτήση.

(παύση)

-Βλέπετε, τα χέρια σας πιστεύουν πως είναι φτερά.