Τραβάτε με κι ας κλαίω – Αυταρχισμός στη διαπαιδαγώγηση

Μερικές φορές είμαστε υποδεέστεροι των παιδιών. Επειδή τα παιδιά δεν είναι πάντα συνεργάσιμα. Επειδή τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τί σημαίνει ότι σε λίγο αρχίζει ένα meeting. Ή ότι οι γονείς πρέπει κάποια στιγμή να πάνε στην τουαλέτα. Επειδή τα παιδιά τη μια μέρα αγαπούν τα μακαρόνια και την επόμενη παθαίνουν νευρική κρίση επειδή τα ίδια μακαρόνια ξαφνικά “δεν είναι τα σωστά”.

Εδώ δεν σηκώνει επιχειρήματα. Έχεις την επιλογή είτε να προσαρμοστείς στο παιδί και να αργήσεις στη δουλειά σου, να πάρεις το παιδί μαζί σου στην τουαλέτα και να το ρωτήσεις τι άλλο θα ήθελε να φάει εκτός από μακαρόνια. Είτε να τα στυλώσεις επιμένοντας στο κύρος σου, να πεις πράγματα όπως: “Έτσι πρέπει”, “σταμάτα τώρα” ή “έτσι θα γίνει επειδή το λέω εγώ”.

Η αυταρχική συμπεριφορά έχει περισσότερη σχέση με εμάς τους ίδιους, με τα δικά μας συναισθήματα και τις ανεπάρκειες παρά με τους Απέναντί μας. Είναι η προσπάθεια να ελέγξουμε ένα άλλο πρόσωπο. Όλοι μας έχουμε μέρες που τα πράγματα δεν γίνονται έτσι όπως τα φανταστήκαμε. Όταν τότε κάποιος μας βάζει από πάνω και τις φωνές ή μας πιέζει, τότε τα πράγματα σίγουρα δεν γίνονται καλύτερα.

Στην κοινωνία μας όμως είναι βαθιά αγκιστρωμένο ότι τα παιδιά έχουν μικρότερη αξία από τους ενήλικες. Ότι τα συναισθήματα και η γνώμη τους δεν έχουν εγκυρότητα. Και ότι πρέπει να “επεμβαίνουμε”, διαφορετικά θα μας “σέρνουν από τη μύτη”.

Η πολιτεία του Μιζούρι επανεισήγαγε την τιμωρία δια ξυλοδαρμού

Χρειάζεται πολλή δουλειά για να απαλλαγούμε οι ενήλικες από αυτήν την αξίωση για εξουσία που σε καμία άλλη διαπροσωπική σχέση δεν θα την είχαμε. Μερικές φορές εξακολουθεί να μας ξεφεύγει ένα “επειδή το λέω εγώ”. Κάνε εισπνοή, κάνε εκπνοή. Κάνε επαφή με το παιδί. Μην αφήνεις να σε επηρεάσουν οι άλλοι ενήλικες που σε παρατηρούν.

Σε μια κωμόπολη στην πολιτεία του Μιζούρι των ΗΠΑ επανεισήγαγαν πρόσφατα την τιμωρία δια ξυλοδαρμού στα σχολεία. Με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών έχουν σκοπό να δέρνουν τα παιδιά με ένα ξύλινο σανίδι όταν έχουν εξαντληθεί οι εναλλακτικές. Απαγορεύεται να προκληθούν τραυματισμοί ή σωματικές βλάβες. Τα ψυχικά τραύματα δεν τα σκέφτεται κανείς εκεί. Δυστυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν ενήλικες που λένε ότι ούτε και τους ίδιους δεν τους έβλαψε το ξύλο. Πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. Κάπου μέσα τους κάθεται κουλουριασμένο ένα μικρό παιδί που βγάζει τα σωθικά του από το κλάμα. Όμως αν το παραδεχόταν θα έπρεπε να ασχοληθούν με το πόσο άσχημα τους έχει φερθεί κάποιος που αγαπούσαν.

Μερικές φορές σκέφτομαι πόσους ανθρώπους γνωρίζω που είναι πάνω από τα 50 και έχουν φάει ξύλο ως παιδιά. Παιδιά που τα έβρεχαν με παγωμένο νερό όταν έκλαιγαν, που τα ανάγκαζαν με χαστούκια να φάνε ή που τα χτυπούσαν με τη ζωστήρα. Μερικές φορές σκέφτομαι τα παιδιά που δεν κάνουν πάντα αυτό που θέλουν οι γονείς τους και χαίρομαι για τις άφοβες και αλώβητες παιδικές ψυχές τους. Σκέφτομαι και τους γονείς που πηγαίνουν αργοπορημένοι στο meeting. Που παίρνουν τα παιδιά μαζί τους στην τουαλέτα. Ή που πηγαίνουν στην κουζίνα και μαγειρεύουν τα “σωστά” μακαρόνια.