Ηκαρδιά του χειμώνα

Είχα πάντα μια δυσκολία με τον χειμώνα. Εχθρότητα ήταν στην πραγματικότητα. Τον απέφευγα όσο μπορούσα και θύμωνα που μου στερούσε την ελαφρότητα του καλοκαιριού, των ανάλαφρων ρούχων και της διάθεσης, του γέλιου και της εξωστρέφειας. Μετρούσα τις μέρες αντίστροφα και διάλεγα να ζω σε θερμά κλίματα. Κι όταν αυτό δεν ήταν δυνατό, να είμαι τουλάχιστον σε μέρη με μεγάλη ηλιοφάνεια ώστε αυτή, μαζί μ΄ένα ζεστό ρούχο, να μην αφήνει τον χειμώνα να φτάνει μέχρι μέσα. Όταν έπρεπε να πάω βόρεια δυσκολευόμουν προκαταβολικά και μετά, οταν εφτανα, ζούσα ένα δράμα…

Οι λύκοι παραμένουν αμφιλεγόμενα για τον άνθρωπο ζώα, παρά τους τόσους αιώνες δίπλα-δίπλα. Αν και αγελαία ο άνθρωπος προτιμά να κοιτά τον «μοναχικό λύκο». Απόμακρο, εσωστρεφή, πολύπειρο, σοφό κι έτσι απροσμέτρητης γοητείας. Ενα πραγματικό «έπαθλο» η συναναστροφή, ή η ζωή μαζί του. Γιατί πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή είναι ένας αγώνας με έπαθλα. Θα μαθαιναν όμως ίσως περισσότερα, αν κοιτούσαν τον λύκο στην αγελαία του έκφραση. Ποια ζώα (νεαρά ή μεγαλύτερα) η αγέλη βάζει στο κέντρο για να προστατέψει από τις επιθέσεις; Ποια αφήνει πίσω να παλέψουν για τη ζωή τους; Ποια στέλνει μπροστά να αφουγκραστούν τον κίνδυνο και που βάζει τους δυνατούς μαχητές της;

Η ομορφιά των λύκων είναι για μένα η καρδιά του χειμώνα. Οχι το χιονι, οχι τα ανθισμενα κυκλαμινα, οχι τα στολισμενα ελατα. Κατανοω τον χειμώνα καταλαβαίνοντας ότι κανένας ήλιος δεν μπορεί να ζεστάνει κάτι που δεν έχει πριν αισθανθεί το κρύο. Χαίρομαι τις λίγες ζεστές ακτίνες εδώ κι εκεί, σήμερα κι αύριο. Βλέπω τα σύννεφα πιο λευκά μετά τις μέρες με μικρή ηλιοφάνεια και τους ανθρώπους πιο ξεχωριστούς όταν δεν τους ξεθωριάζει το δυνατό φως του καλοκαιριού και τους κάνει να μοιάζουν όλοι κάπως ίδιοι. Οι ζεστές καρδιές δεν κρυώνουν όσο ψηλά κι αν βρίσκονται και το γέλιο δεν παγώνει όσο χαμηλές κι αν είναι οι θερμοκρασίες. Θα αγαπω παντα το καλοκαιρι και θα μετραω αντιστροφα τις μερες μεχρι να ερθει. Αλλα τωρα κατανοω και τον χειμωνα. Και φοραω τα λουλουδατα μακρια φορεματα του καλοκαιριου και τοτε. (Ισως η συναψη μιας ειρηνης μας περιμενει καπου κοντα.) Και παρατηρω τους λυκους με μεγαλυτερο ενδιαφερον καθως τα χρονια περασαν και δεν τους φοβαμαι πια. Και αγαπώ και τους ανθρώπους του χειμωνα, αυτους που ανθιζουν μονο τοτε… «Καιρός ήταν!» ψιθυριζω στον εαυτο μου…

(2 χρονια πριν)