Αλληλεγγύη

Iδού μια επαγγελία πίστεως του Καμί: «Βλέπω ομορφιά, βλέπω και ταπεινωμένους. Οσο δύσκολο κι αν είναι, δεν θέλω να είμαι άπιστος στην πρώτη αλλά και στους άλλους». Και συμπληρώνει ο Πολωνός στοχαστής Ζίγκμουντ Μπάουμαν: «Δύσκολα μπορεί να υπάρχει ομορφιά δίχως αλληλεγγύη προς τους ταπεινωμένους» (Ζ. Μπ., «Η μετανεωτερικότητα και τα δεινά της» εκδ. Ψυχογιός). Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αλληλεγγύη ήταν αυτή που διέσωσε το ανθρώπινο είδος από τα θηρία της γης, αντικρούοντας κάπως έτσι τον Δαρβίνο και την επικράτηση του ισχυρού.

Οσο κι αν απολαμβάνει κανείς τις δροσερές ελληνικές αμμουδιές, όσο κι αν προγραμματίζει ευχάριστες, ανέμελες και ηδονικές διακοπές, όσο κι αν χαίρεται την ομορφιά αυτή του πλανήτη, δεν μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα του από τον λαό της Παλαιστίνης, που είναι ένας ταπεινωμένος λαός, θύμα του φασιστικού κράτους του Ισραήλ· πάση θυσία οφείλει να προτάξει την αμέριστη αλληλεγγύη του σε αυτόν τον πολύπαθο λαό. Παντί τρόπω και σθένει πρέπει να συμβεί αυτό. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικοί κουφιοκέφαλοι που θεωρούν ότι οι αγαστές διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη άνεση τη γείτονα Τουρκία. Κούνια που τους κούναγε [έλα όμως που είμαστε όλοι στην ίδια κούνια]! Οταν αυτό το νεότευκτο κράτος εμποδίζει την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στον άμαχο πληθυσμό, όταν τους αφαιρεί την ηλεκτροδότηση, οφείλουμε άπαντες να το χαρακτηρίσουμε ως κράτος που χρησιμοποιεί ναζιστικές μεθόδους εξόντωσης ανθρώπινων ψυχών, σωμάτων εάν δεν γίνεται κατανοητό, με σάρκα και αίμα.

Τέτοιος εξευτελισμός του ανθρώπινου σώματος μόνο από τέρατα μπορεί να γίνει, όχι από συνανθρώπους – οι Ισραηλινοί βεβαίως είναι κτήνη· οι δημοκρατικοί πολίτες που ασφαλώς υπάρχουν σε αυτό το κράτος δεν έχουν λόγο ή κάποια δύναμη να αντισταθούν ή να εξορίσουν την αδιανόητη περσόνα του πρωθυπουργού τους, όχι ακόμη, τουλάχιστον.

Οπωσδήποτε δεν μπορείς να αρνηθείς την ομορφιά [εν συντομία η ομορφιά: ειρήνη, δημοκρατία, έκρηξη φωτός, υδάτων και βλάστησης], δεν μπορείς όμως να μη σκέφτεσαι και να μην πονάς για τον ταπεινωμένο [όχι ψυχικά, εννοείται!] λαό της Παλαιστίνης, για τα παιδιά που δεν θα γίνουν ποτέ άντρες ή γυναίκες, που δεν θα προλάβουν να δουν, να νιώσουν την ομορφιά. Εχει δίκιο ο Πολωνός στοχαστής· πώς μπορεί κάποιος να βλέπει μόνο την ομορφιά της φύσης [του] και να αγνοεί τη συντελούμενη γενοκτονία των Παλαιστίνιων; Παντού βεβαίως υπάρχει αθλιότητα συνθηκών ζωής και σε πολλά μέρη του πλανήτη ο άνθρωπος έπρεπε να ντρέπεται για τη βαναυσότητά του απέναντι σε συνανθρώπους, αυτό όμως που γίνεται στην Παλαιστίνη από τους αιμοσταγείς Εβραίους ξεπερνά κάθε όριο απανθρωπιάς.

Εδώ που τα λέμε και ο ελληνικός λαός ένας ταπεινωμένος λαός είναι· ταπεινωμένος διότι υφίσταται μια αιματηρή οικονομική αφαίμαξη αφενός και αφετέρου εμφανίζεται αδύναμος να αρθρώσει λόγο αντίστασης, αντίρρησης έστω απέναντι σε αυτούς τους ανεκδιήγητους που κυβερνάνε τη χώρα. Ταπεινωμένος λαός, ευπειθής εντούτοις, ενώ θα μπορούσε να εκδηλώσει την αντίθεσή του στα πρωτοφανή για μια δημοκρατία που συμβαίνουν στην ίδια χώρα· ποιοι πολιτικοί, ποιοι δικαστές, ποιοι δημοσιογράφοι, ποιοι πανεπιστημιακοί; Σαν να έχουν τελειώσει όλα. Η αλληλεγγύη όμως δεν εξαφανίζεται – όχι.