Το άλμα του αιώνα

«Τους πήρε πάνω από 20 λεπτά να μετρήσουν το άλμα, καθώς επειδή είχα προσγειωθεί έξω από το σκάμμα, το ηλεκτρονικό σύστημα μέτρησης δεν μπορούσε να δώσει αποτέλεσμα και αναγκάστηκαν να στείλουν κάποιον στο πιο κοντινό κατάστημα εργαλείων, για να μετρηθεί επιτέλους το άλμα με ένα χαλύβδινο μέτρο…»

Ο αστικός μύθος λέει ότι ο 22χρονος Μπόμπ Μπίμον, το προηγούμενο βράδυ ήταν τόσο φορτισμένος από το ρατσιστικό κλίμα στους ίδιους τους κόλπους της αποστολής των ΗΠΑ, που για να ξεθυμάνει έφυγε από το Ολυμπιακό χωριό και κατέβηκε στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού, για να χαλαρώσει με μερικά σφηνάκια τεκίλα και να μπορέσει τελικά να κοιμηθεί λίγες ώρες πριν γράψει ιστορία.

Οι 16οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 στο Μεξικό, σημαδεύτηκαν από τα εξωπραγματικά ρεκόρ στα σπριντ και το μήκος, παγκόσμια ρεκόρ που κράτησαν για δεκαετίες και έφερε στο προσκήνιο την επίδραση του υψομέτρου – η Πόλη του Μεξικού είναι χτισμένη στα 2.240 μέτρα και οι μετρήσεις έδειχναν ότι στην ατμόσφαιρα υπήρχε 30% λιγότερο οξυγόνο, δημιουργώντας παράλληλα πολλά προβλήματα στους αθλητές των αγωνισμάτων που απαιτούσαν παρατεταμένη προσπάθεια.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε αντιδιαστολή με το μυθικό άλμα του Μπομπ Μπίμον στο μήκος που πέταξε στα 8,90 μέτρα και τα 14 συνολικά παγκόσμια ρεκόρ που σημειώθηκαν στον Στίβο (επί 36 αγωνισμάτων), οι νικητές πέντε και δέκα χιλιόμετρα, δεν κατάφεραν παρά την πιο αργή επίδοση της τελευταίας εικοσαετίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το παγκόσμιο ρεκόρ του Μπίμον άντεξε για 23 ολόκληρα χρόνια, παρά την ανάδειξη του εκτυφλωτικού άστρου του Καρλ Λιούις στη δεκαετία του ’80 και τις απέλπιδες προσπάθειες του να το καταρρίψει επί δέκα χρόνια.

Ο Μάικ Πάουελ ήταν συνηθισμένος να χάνει από τον Καρλ Λιούις, του είχε συμβεί τουλάχιστον μια ντουζίνα φορές και το ίδιο πίστευε ότι θα συμβεί και εκείνο το απόγευμα στο Τόκιο όταν ο Λιούις πήδηξε 8,91 μ. στην 4η προσπάθειά του, όμως το ανεμόμετρο έδειξε ευνοϊκό άνεμο +2,9 μ/δ και το ρεκόρ δεν μέτρησε. Λίγα λεπτά αργότερα ο συμπατριώτης του Μάικ Πάουελ προσγειώθηκε στα 8,95 μ. με οριακό ευνοϊκό άνεμο και κατέρριψε το θρυλικό ρεκόρ, αφήνοντας αποσβολωμένο τον πολυνίκη Καρλ, ο οποίος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που του είχε μόλις συμβεί.

Από το 1968 κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και άπειρα άλματα στο σκάμμα, αλλά ακόμη και το 8,72 μ. του Καρλ Λιούις το 1988 στη Σεούλ, παραμένει μακράν η δεύτερη καλύτερη Ολυμπιακή επίδοση όλων των εποχών, πίσω από το «άλμα του αιώνα» του Μπίμον, που κανείς δεν μπόρεσε ξανά να πλησιάσει.

Ο Μίλτος έκανε 8,41 μ. στο Τόκιο και 8.48 μ. στο Παρίσι.

Θα τον περιμένουμε μέχρι το 2028 στο Λος Άντζελες…