Οι νέοι ο δρόμος μας
Γραμμένο απόv.psychogiosεπί 19/03/2023
Βαρέθηκα τις αναρτήσεις όλων μας και τις δικές μου, βαρέθηκα να βαριέμαι νοιώθωντας ανήμπορος μπροστά σ’ ένα αόρατο τέρας, μπροστά σ’ ένα γιγάντιο τέρας που δεν ξες που αρχίζει και που τελειώνει. Για την ακρίβεια ξέρεις ότι υπάρχει, βιώνεις την ύπαρξή του κάθε στιγμή και απ’ το πουθενά σε όλες τις δραστηριότητες σου (μου), αλλά δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικό για να το αντιμετωπίσεις. Όπως τα πολύ μικρά παιδιά που φοβούνται το κακό τέρας των παραμυθιών, φοβόμαστε το τέρας.
Βαρέθηκα τις αναρτήσεις όλων μας και τις δικές μου. Aναλύουμε το πριν, το μετά, το τώρα, θυμόμαστε, πονάμε, ζούμε πιο πολύ στα κοινωνικής δικτύωσης μέσα, στο μέσα μας δίχως εξωστρέφεια στην ουσία. Σαν βαλβίδες λειτουργούν τα δίκτυα τα κοινωνικά, σαν βαλβίδες χύτρας βγάζοντας την ενέργεια την δυνατή, σιγά σιγά, ενώ θέλει να πετάξουμε το καπάκι, ενώ πρέπει να ξεράσουμε την φύρα, να εξοντώσουμε την ήρα.
Εκλογές έρχονται μην ξεχάσουμε, μην βαρεθούμε, μην κάνουμε τα ίδια που μας έκαναν που τους βάλαμε να μας κάνουν. Μην ξεχάσουμε…. . Το λιγότερο κακό σε σχέση με το κακό, δεν παύει να είναι κακό επειδή είναι λιγότερο.
Τα παιδιά είναι η μοναδική ευκαιρία να γίνει ο κόσμος καλύτερος ή λίγο καλύτερος. Το βλέπω από εμένα, πόσο έχω αλλάξει μετά τον ερχομό των δικών μου παιδιών. Τα παιδιά, οι νεότεροι, αυτοί μόνο μπορούν να μας ”τραβήξουν”. Δεν φοβούνται όσο εμείς, ίσως από άγνοια, ίσως από την ενέργεια της νιότης τους.
Στις εκλογές που έρχονται ας μην απέχουν, ας πάνε να ψηφίσουν ότι γουστάρουν, ότι δεν φοβούνται, ας τα γαμήσουν, όλα σε πλαίσιο, ότι τους καβλώσει το μικρότερο ή το μεγαλύτερο, ας το κάνουν, και ας και μας στείλουν την ενέργεια της κάβλας, της φούντωσης όπως την όριζε ο Περικλής Κοροβέσης.
Τα παιδιά, οι νέοι ας ξεράσουν ότι δεν μπορούμε εμείς, τότε μπορεί βλέποντάς τους να βρούμε τον δρόμο μας.
β.ψ.