Κάτι τρέχει με…. . τον Αλέξη
Written by v.psychogios on 19/07/2025
Από το f/b Kostas Vaxevanis ( τίτλος ανάρτησης keeplife.gr)
Για να τελειώνουμε με τις μπουρδολογίες ότι κάποιοι χτυπάνε τον Τσίπρα πάλι εκ των έσω:
- Ο Τσίπρας πήρε την εξουσία ανταποκρινόμενος στο αίτημα του κόσμου να τελειώσει η Ελλάδα της διαφθοράς, της κλεπτοκρατίας, της άδικης φορολογίας και των λίγων
- Ο Τσίπρας έχασε την εξουσία γιατί δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό το ιερό αίτημα. Συμπεριφέρθηκε φοβικά, απολογήθηκε σε εσωκομματικές ομάδες ανίκανων που έκαναν την ανικανότητά τους θεωρία και προσχώρησε στη λαγνεία του Κέντρου η οποία έδειχνε ένα πράγμα: ότι αντί να αλλάξει πράγματα αναζητούσε κοινό και δικαιολογία για να μην τα αλλάξει και να παραμείνει στην εξουσία
- Ο Τσίπρας θέλει σήμερα να επανέλθει στην πολιτική εκπέμποντας αμφίσημα μηνύματα που δεν εκφράζουν πολιτική πεποίθηση και σχέδιο, αλλά συγκατάβαση που μάλλον θεωρεί ότι θα είναι το κλειδί της αποδοχής από το σύστημα πλέον.
Αν λειτούργησε από αφέλεια, αυταπάτη ή σκοπιμότητα είναι κάτι που πρέπει να ξεκαθαρίσει με τον εαυτό του και τον κόσμο (του).
Παραθέτω στο πρώτο σχόλιο δύο άρθρα άποψης. Ενα δικό μου και ένα του Γιώργου Λακοπουλου. Καλή ανάγνωση
~~~~~
Αλέξης Τσίπρας, επιστροφή και στροφή
Κώστας Βαξεβάνης
Η µοναδική πετυχηµένη επιχείρηση πολιτικού rebranding στη σύγχρονη ελληνική ιστορία ήταν αυτή του Κωνσταντίνου Καραµανλή. Κάθε άλλη προσπάθεια αναδιαµόρφωσης πολιτικού προφίλ κατέληξε σε καταστάσεις τύπου Γιάννη Ζίγδη, ΚΟ∆ΗΣΟ (Γιάγκος Πεσµαζόγλου) και ΚΙ∆ΗΣΟ (Γιώργος Α. Παπανδρέου). Σε αυτές τις περιπτώσεις το rebranding δεν ήταν τίποτε άλλο από ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και αναπόληση κάποιου παλιού µεγαλείου.
Ο Κωνσταντίνος Καραµανλής µπήκε στην ενεργή πολιτική τη δεκαετία του 1950 έπειτα από συµφωνία της βασίλισσας Φρειδερίκης µε τη CIA (έχουν αποχαρακτηριστεί τα σχετικά τηλεγραφήµατα του Αµερικανού πρέσβη στην Αθήνα) και τη δεκαετία του 1960, όντας πρωθυπουργός, ταυτίστηκε µε τη δράση του παρακράτους, τις εκλογές της βίας και της νοθείας, το σχέδιο «Περικλής», τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαµπράκη και τις διώξεις εναντίον αριστερών. Ο Καραµανλής έπειτα από µια σκληρή προσωπική σύγκρουση µε τη Φρειδερίκη, η οποία υπήρξε προστάτιδά του, έφυγε στο Παρίσι, χαρακτηρίζοντας την αποχώρησή του ροµαντικά και ηρωοποιητικά ως «αυτοεξορία». Οσο ήταν στο Παρίσι διατηρούσε σχέση µε τους χουντικούς και άµεσα αλλά και µέσω του Ευάγγελου Αβέρωφ
Το 1974 ο Καραµανλής ωστόσο επέστρεψε ως εθνάρχης, νοµιµοποίησε το ΚΚΕ, στήριξε τις δηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις και προσπάθησε να δείξει ότι δεν έχει σχέση µε τα χουντικά σταγονίδια, ενώ επέλεξε και τον ευρωπαϊκό δρόµο της χώρας. Η στροφή του Καραµανλή δεν ήταν απαραίτητα πίστη στη δηµοκρατία αλλά αποδοχή της νέας πραγµατικότητας. Σε κάθε περίπτωση το rebranding πέτυχε. Ο Καραµανλής αναβαπτίστηκε ως εθνάρχης κάνοντας την παραδοχή εν τοις πράγµασι ότι αφήνει πίσω τον παλιό κακό πολιτικό του εαυτό για χάρη του έθνους, της ενότητας και της ευρωπαϊκής προοπτικής.
Μισό αιώνα µετά ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί το δικό του rebranding. Μια σειρά από εκδηλώσεις και αµέτρητα δηµοσιεύµατα και ψίθυροι οδηγούν στο συµπέρασµα ότι η επιστροφή του είναι αποφασισµένη. Θα βάλει τέλος στην αυτοεξορία του στο Σούνιο και θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να τελειώσουµε µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η πραγµατικότητα βέβαια είναι ότι ο Τσίπρας δεν επιστρέφει γιατί δεν έφυγε ποτέ. Αφησε την αρχηγία του κόµµατος το 2023, έπαιξε ρόλο στην αρχική επιλογή της Εφης Αχτσιόγλου για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και, όταν εκείνη έθεσε τους δικούς της όρους, επέλεξε τον Στέφανο Κασσελάκη για την ηγεσία του κόµµατος. (Μέχρι σήµερα δεν έχει διαψευστεί αυτό που αποκάλυψε ο Κασσελάκης ότι του ζητούσε να είναι ο CEO του κόµµατος γιατί πρόεδρος πραγµατικός παρέµενε ο ίδιος). Στη συνέχεια, µε µια κίνηση δήλωσης ανοιχτής παρέµβασης ο Τσίπρας επιχείρησε να εξοστρακίσει τον Κασσελάκη, πράγµα που δροµολόγησε πρακτικά µια διαδικασία ανωµαλίας και (µιας ακόµη) διάσπασης.
Ο Τσίπρας παρέµεινε στον ΣΥΡΙΖΑ και αφού βούτηξε στη στοχαστική σιωπή σκοπεύει να εµφανιστεί ως εναλλακτική λύση. Πώς όµως και γιατί θα επιστρέψει; Ο Τσίπρας είναι αναµφίβολα ένας ικανός πολιτικός, ο οποίος παρότι δεν γεννήθηκε σε χρυσή κούνια κάποιας πολιτικής ή επιχειρηµατικής φαµίλιας κυβέρνησε τη χώρα µε όρους εντιµότητας. Εγραψε ιστορία και είναι θεµιτό να θέλει να ξαναγράψει. Το θέµα όµως δεν είναι αν είναι ικανός ο Αλέξης, αλλά για τι είναι ικανός. Τι είναι αυτό που θέλει να κάνει; Απλώς να κυβερνήσει και να βαφτίσει αυτήν του τη φιλοδοξία ως απελευθέρωση από τον Μητσοτάκη;
Ο πρώην πρωθυπουργός έγραψε ιστορία µε τις αποφάσεις του, αλλά και µε τις αντιφάσεις και τις προφάσεις που επικαλέστηκε για να µην κυβερνήσει όπως είχε εξουσιοδοτηθεί από την κοινωνία. Αντιγράφοντας τον Κωνσταντίνο Καραµανλή στο rebranding προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την παλιά κακή πολιτική εικόνα εµφανίζοντας µια καινούργια. Κατασκευάζει όµως µια νέα προσωπική αντίφαση, την οποία µοιραία µετατρέπει και σε πολιτική αντίφαση. Ποιο είναι το κακό από το οποίο αποµακρύνεται; Τι δεν έκανε καλά και τώρα θα το κάνει; Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν πράγµατι κακιά και τώρα που εκπαιδεύεται στη µετριοπάθεια και τη συµπεριληπτικότητα θέσεων που αρέσουν σε όλους θα πετύχει; Και όλα αυτά τα κάνει όταν ξένοι ηγέτες, ανάµεσά τους και η Μέρκελ, αλλά και τα ίδια τα στατιστικά στοιχεία πλέον αποδέχονται ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλύτερη από το καθεστώς Μητσοτάκη; Θα πετάξει το παιδί του και στη συνέχεια θα ισχυριστεί ότι είναι καλός πατέρας;
Αν στόχος του Τσίπρα είναι να εµφανιστεί ως προϊόν σε νέα συσκευασία, ένα µαλακτικό που µοσχοβολάει σαν την πρώτη ηµέρα της άνοιξης, τότε η τακτική του είναι αποδεκτή. Εάν το ζητούµενο είναι η πολιτική και µάλιστα αυτή που είναι στον αντίποδα της πολιτικής του Μητσοτάκη, τότε πρέπει να υπερασπιστεί όσα έχει κάνει ως πολιτικός και να µην υποκύπτει στον ρόλο του πλασιέ ενός προϊόντος που τα έχει όλα και συµφέρει. Πρέπει να υπερασπιστεί θέσεις και όχι σενάρια εξουσίας. Να επιδιώξει δικαίωση πολιτικής και όχι προσωπική δικαίωση, κάποια ρεβάνς που θα πάρει από τον Μητσοτάκη και θα ικανοποιήσει πολλούς.
Ο Τσίπρας προσπαθεί να απευθυνθεί σε ένα γενικότερο κοινό στο οποίο, επειδή δεν τον προσεγγίζει, προτάσσει µια συµπαθητική µετριοπάθεια για να το πείσει ότι είναι καλός επειδή ακριβώς είναι µετανιωµένος. Την ίδια ώρα ελπίζει και στο ακριβώς αντίθετο κοινό που πιστεύει σε αυτόν ως εκφραστή της πολιτικής των συγκρούσεων για τη δηµοκρατία και την πρόοδο. ∆ηµιουργεί έτσι µια νέα αντίφαση, απέναντι στην οποία θεωρεί ότι έχει την απεριόριστη, σχεδόν θαυµατουργή ικανότητα να σταθεί στρέφοντας τα πράγµατα προς όφελός του. Ενώ εµφανίζεται θεωρητικά ως αυτός που θα µπορέσει να αποκαθηλώσει τον Μητσοτάκη, δεν στρέφεται εναντίον του, αλλά επιχειρεί να πείσει ως φορέας µεταφυσικής πολιτικής καλοσύνης. Η πολιτική όµως δεν είναι ούτε καλοσύνη ούτε µεταφυσική, αλλά µάχη µε το πραγµατικό για το αναγκαίο.
Η µοναδική φορά που ο Τσίπρας θυµήθηκε τον παλιό του εαυτό και τον Μητσοτάκη ως εκφραστή µιας άθλιας πολιτικής ήταν όταν αποφάσισε, τη βδοµάδα που πέρασε, να του απαντήσει σκληρά για όσα υποτιµητικά είπε ο νυν πρωθυπουργός στη Βουλή σε σχέση µε το αίτηµα Τσίπρα να δοθούν στη δηµοσιότητα τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών το 2015. Η αντιπαράθεση όµως αυτή αποδεικνύει ακριβώς ότι ο Μητσοτάκης, επιλέγοντας να στοχοποιήσει τον Τσίπρα, δείχνει ότι τον προτιµάει/επιθυµεί ως αντίπαλο και γι’ αυτό τον αναδεικνύει. Γιατί απευθύνεται στο δικό του κοινό στο οποίο είναι ενοχοποιηµένος εδώ και χρόνια. Οσο ο Τσίπρας θα εµφανίζεται µε ακαδηµαϊκή πρακτική ως αντίπαλος του Μητσοτάκη, αποφεύγοντας τις συγκεκριµένες αναφορές που αφορούν τα προβλήµατα, τόσο ο Μητσοτάκης θα τον προσδιορίζει πολύ συγκεκριµένα ως εφιάλτη από το παρελθόν, το οποίο ο ίδιος άλλωστε αποποιείται.
Από όλα τα στοιχεία που θα αποτελούσαν εγγύηση για την ηγετική και ευεργετική επιστροφή Τσίπρα τα µόνα που διαθέτει αυτήν τη στιγµή είναι η θέληση και η ικανότητα. Για να θέσω όµως ξανά το ερώτηµα, είναι ικανός, αλλά για τι; Οσο δίνει την εντύπωση ότι περιµένει απλώς την ενθρόνιση διαπράττει το λάθος του 2023, όταν περίµενε τον Μητσοτάκη να πέσει σαν ώριµο φρούτο και θεωρούσε την ηχώ στο δωµάτιο ως νέο κάλεσµα της Ιστορίας. Τελικώς, ήταν διάφοροι έµπιστοι που µίλαγαν στον καθρέφτη και συµφωνούσαν µε τον εαυτό τους.
~~~~~
Ποιοι «χτυπάνε» τον Αλέξη Τσίπρα; Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια ζαριά…
ΑΠΟΨΕΙΣ
Γιώργος Λακόπουλος
Από κάποιες πηγές αναφέρεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας ρωτάει το τελευταίο διάστημα: “Γιατί με χτυπάνε;”. Δεν αναφέρεται σε πολιτικούς αντιπάλους του, όποτε το ερώτημα θα ήταν περιττό.
Εστιάζει σε συγκεκριμένους αρθρογράφους που τον έχουν στηρίξει ως πρόσφατα με νύχια και με δόντια.
Μόνο κριτήριο είχαν την πεποίθησή τους ότι θα μπορούσε να ανασυντάξει την ελληνική κεντροαριστερά, που διέλυσε ο Γ. Παπανδρέου ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο αδυνατούν να αναστηλώσουν οι επόμενοι.
Τι εννοεί άραγε ένας πολιτικός με τη διαδρομή του Τσίπρα ότι πλέον τον “χτυπάνε”, γνωστοί υποστηρικτές του;
Προφανώς ότι του καταλογίζουν πως δεν υπηρέτησε επαρκώς την προτεραιότητα να λειτουργεί ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης- όπως ορίζεται στον άξονα Κεντροαριστερά – Αριστερά.
Αν είναι έτσι, δεν έχει παρά να τους διαψεύσει αντί να ψάχνει απαντήσεις από εδώ κι από εκεί….
Αν πάλι θεωρεί την καλόπιστη πολιτική κριτική για τα λάθη του που τον οδήγησαν σε διαδοχικές ήττες και το κόμμα του στο περιθώριο, μάλλον πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι στην ανεξάρτητη αρθρογραφία αυτό είναι υγιές.
Λευκή κάρτα δεν υπάρχει… Ή αλλιώς τα κορόιδα τελείωσαν.
Σε κάθε περίπτωση την απάντηση στην απορία του, θα μπορούσαν να δώσουν μόνο αυτοί στους οποίους αναφέρεται- δεν είναι και πολλοί. Αλλά μάλλον δεν θα του αρέσει- αν αυτό που τον ενδιαφέρει είναι τι μπορεί να προσφέρει σήμερα η Δημοκρατική Παράταξη στην προσωπική σταδιοδρομία του.
Το ζητούμενο είναι τι μπορεί να προσφέρει ο ίδιος στην παράταξη και κατ’ επέκταση στη χώρα, που είναι το τελικό ζητούμενο.
Για την ιστορία και την κουλτούρα όσων ανήκουν σ’ αυτή την παράταξη, για την προσφορά δεν χρειάζεται να έχει κάποιος αξίωμα. Μπορεί να το κάνει και ως απλός πιονέρος, και πολλοί το κάνουν. Με προσωπικές θυσίες….
Μάλλον δεν το αναγνωρίζει όταν ο Αλέξης Τσίπρας, που υπάρχει μέσα στον Αλέξη Τσίπρα, είναι ίδιος και απαράλλαχτος. Στην πολιτική δεν γίνεται να αλλάζουν μόνο οι άλλοι…
Η «γάτα των Ιμαλαΐων»
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι διακρίνουν μια μόνο αλλαγή στον Τσίπρα: την αναζήτηση υποστήριξης όχι πλέον στην κοινωνία και τους προοδευτικούς πολίτες, αλλα σε κέντρα ισχύος με μιντιακές και οικονομικές προσφορές, για “επιστροφή” του -που θρυλείται.
Αν παραβλέψουμε αυτό που σημείωσε ο Κ. Βαξεβάνης: δεν νοείται επιστροφή κάποιου που ποτέ δεν έφυγε.
Αν ως επιστροφή του εννοούν την επαναδραστηριοποίηση στο δημόσιο χώρο, έχει όλα τα περιθώρια να το κάνει αυτοδύναμα: είναι βουλευτής, έχει πολιτική εμπειρία και ταλέντο και υπάρχουν ανάγκες στον πολιτικό αγώνα κατά της σημερινής κυβέρνησης που θα μπορούσε να καλύψει με άνεση – και θα εκτιμηθεί δεόντως.
Αν για να το κάνει χρειάζεται εγγυήσεις ότι η δράση του θα τύχει αντίστοιχης προβολής από τους μιντιάρχες, μιλάμε για άλλος είδος αντίληψης πολιτικής. Το 2015 δεν του χρειάσθηκε- και κέρδιζε ακριβώς γιατί δεν την είχε.
Σε περίπτωση που κάποιοι στον κύκλο του, θεωρούν ότι τώρα του χρειάζεται η “γάτα Ιμαλαΐων” προσφέρουν κακές υπηρεσίες.
Αν πράγματι σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος- αφού έχασε τις πραγματικές ευκαιρίες να το κάνει- και περιμένει να τον υποστηρίξουν όσοι τον υποστήριζαν παλαιότερα – μάλλον ο ίδιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Σε πολλά θέματα.
-Πχ: το “παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα” είχε εξ αρχής ημερομηνίας λήξης, – που δεν αναφέρθηκε- ή απλώς δεν ίσχυσε ποτέ, και χρησιμοποιήθηκε για να μην δώσει εξηγήσεις για όσα παρέδωσε;
Για να υπάρχει ένα νέο κόμμα εκτός από την προσωπική διακήρυξη ενός ταλαντούχου- και πεπειραμένου πλέον- πολιτικού, για τη λειτουργία του χρειάζονται στελέχη, υποδομές και οικονομικά μέσα και πρέπει να είναι εμφανές από πού θα τα αντλήσει.
Αν θα το κάνει από ό,τι απέμεινε στο πολυδιασπασμένο -εξ αιτίας του κόμμα με το οποίο έγινε Πρωθυπουργός, μάλλον αυτό που θα προκύψει είναι μια ακόμη διάσπαση και περαιτέρω αποδυνάμωση αυτού του κόμματος.
Αυτή η εξέλιξη θα είναι άδικη για τον σημερινό διάδοχό του, όταν δεν έχει κριθεί από τους πολίτες. Και μεταξύ μας; Άδικο ήταν και για τον προηγούμενο- στον οποίο ο ίδιος άνοιξε το δρόμο: δεν πήγε και πολύ άσχημα για ευρωεκλογές μόλις ένα χρόνο μετά την ήττα σε εθνικές εκλογές – και με μια διάσπαση που προέκυψε εν τω μεταξύ.
Αν στην πράξη η ίδρυση νέου κόμματος θα ισοδυναμεί με απορρόφηση του ΣΥΡΙΖΑ -πλην όσων δεν επιθυμούν να τον ακολουθήσουν- και ουσιαστικά την αντικατάστασή του με νέο λογότυπο- όπως έκανε το ΚΙΝΑΛ- γιατί δεν ζητάει απλώς εκλογικό συνέδριο για να θέσει υποψηφιότητα, οπότε μάλλον θα κερδίσει. Στη συνέχεια ας επιβάλει τις αλλαγές που θέλει… Αλλά νέο κόμμα με τα παλιά υλικά δεν μπορεί να υπάρξει…
Πάντως για να ιδρύσει κόμμα από μηδενική βάση,- αν αυτό επιδιώκει- θα έπρεπε να έχει εμφανίσει ήδη το ανθρώπινο δυναμικό που θα τον πλαισιώσει. Αλλά στις εκδηλώσεις που οργάνωσε το Ινστιτούτο του, στο ακροατήριο δεν βρέθηκαν παρά παλαιοί Συριζαίοι, σχεδόν όλων των τάσεων.
Ρεύμα που θα τον ακολουθήσει σε νέο πολιτικό φορέα δεν φαίνεται να διαμορφώνεται σε καμία περιοχή της κοινωνίας. Άλλο οι αεριτζίδικες δημοσκοπικές προγνώσεις για το ενδεχόμενο εκλογικό ποσοστό του- δίκην αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Το νεκροταφείο των ελεφάντων
Σε κάθε περίπτωση ο νέος πολιτικός φορέας δύσκολα θα πείσει αν εμφανιστεί ως το παλιό που επιδιορθώθηκε και δυσκολότερο ως το νέο που έρχεται από το μέλλον. Προς το παρόν ούτε με το ένα ούτε με το άλλο προκαλούνται ρίγη ενθουσιασμού.
Περισσότερο αναδύεται η δική του αγωνία για το πολιτικό μέλλον του -το οποίο επιχειρεί να υποστηρίξει με επικοινωνιακές μεθόδους και αναζήτηση ερεισμάτων στο “σύστημα” και όχι με πολιτικό αγώνα στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν συγκινεί ιδιαίτερα. Έίναι νέος -από την άποψη ότι άλλοι μπαίνουν στην πολιτική στα πενήντα τους- αλλά στο νεκροταφείο των ελεφάντων δεν κοιτάζουν ηλικίες…
Συμπέρασμα: κανείς δεν “χτυπάει” τον Αλέξη Τσίπρα- από όσους τον έχουν υποστηρίξει ως τώρα- ακόμη και αν διαχωρίζουν τη θέση τους- είτε δεν τον εμπιστεύονται, δικαίως ή όχι. Όπως και “στηρίζουν” ακριβώς όσοι του δηλώνουν πρόθυμοι να ακολουθήσουν με τη προσδοκία ότι θα βρουν ρόλο και για τον εαυτό τους.
Η ανάγκη να υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στη συμφορά που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης δεν έχει απαραιτήτως αποκλειστικά το δικό του όνομα στην ούγια.
Περισσότερο από τη συντηρητική παράταξη είναι πιθανόν να προκύψει αυτό που θα τον στείλει στα αποδυτήρια.
Αν μη τι άλλο, γιατί δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι κανείς δεν ωφελήθηκε περισσότερο από τον Τσίπρα όσο ο Μητσοτάκης, όπως φαίνεται να πίστευε και ο προς αποδρομή Πρωθυπουργός – που δείχνει να τον χρειάζεται και για το μέλλον αφού καλύτερο δεν θα μπορούσε να βρει ακόμη σήμερα για να συσπειρώσει τη Δεξιά.
Οπότε πάμε για μια από τα ίδια; Όχι ακριβώς. Αλλά η συμμετοχή Τσίπρα στην επιχείρηση να φύγει ο επιζήμιος Μητσοτάκης μάλλον άργησε- και η ιδέα νέου κόμματος δεν θέλγει. Θα ήταν αλλιώς αν το είχε επιχειρήσει, με ανοιχτά χαρτιά, την επόμενη των ευρωεκλογών.
Νέο κόμμα «εκ των άνω»
Νέο κόμμα “εκ των άνω”, στις σημερινές συνθήκες δεν θα ευδοκιμήσει και απλώς θα έχει κάψει οριστικά την καλύβα του. Θα έχει παίξει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια ζαριά…
Συνεπώς δεν μένει παρά να περιμένει το αποτέλεσμα των επομένων εκλογών.
Όποια συνέπεια και αν έχει για τη ΝΔ και τη Δεξιά, το βέβαιο είναι ότι θα εκκαθαρίσει την κατάσταση και στη Δημοκρατική Παράταξη – ΠΑΣΟΚ, αμοιβάδες του ΣΥΡΙΖΑ κλπ.- αποβάλλοντας όσα και όσους δεν απέβαλε ο πρώην Πρωθυπουργός όταν μπορούσε.
Στο μετεκλογικό πολιτικό περιβάλλον, με τους νέους συσχετισμούς στη Βουλή και τα νέα ζητούμενα για την πολιτική, είναι βέβαιο ότι αν η Δημοκρατική Παράταξη και η χώρα χρειαστούν τον Αλέξη Τσίπρα θα τον καλέσουν- και καλό είναι να έχει κρατήσει λίγο νερό ακόμη στο παγούρι του…
Τότε οι μόνοι που θα έχουν απομείνει για να τον στηρίξουν θα είναι όσοι θεωρεί ότι τον “χτυπάνε” σήμερα. Γιατί θα έχουν δικαιωθεί…
Πηγή: anoixtoparathyro.gr