Δεν είναι ανθρώπινο ον;

Η διαταραγμένη σχέση της Ειρήνης Μουρτζούκου με τη μάννα της, φέρνουν στο νου τα λόγια της σπουδαίας Μαργαρίτας Καραπάνου. Λόγια που σε πηγαίνουν κατευθείαν στην καρδιά των πραγμάτων.

‘’Γεννήθηκα Ιούλιο. Λυκόφως. Αστερισμό του Καρκίνου, όταν με πήγαν να με δει γύρισε το κεφάλι της στον τοίχο’’ Έτσι ξεκινάει το πρώτο της βιβλίο, Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Η φωνή που απεικόνισε σε όλη της την έκταση το διφορούμενο της μοναδικής αυτής σχέσης μάννα κόρης. Μίλησε με ένα μοναδικό τρόπο για το πόσο τα μικρά παιδιά είναι εξαρτημένα από μια ασίγαστη, συχνά τυρρηνική επιθυμία αγάπης και προστασίας.

‘’Είναι ανελέητα τα παιδιά γιατί δεν έχουν άμυνες. Όταν νοιώθει ότι δεν το αγαπούν , δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς αγάπη, οπότε στη θέση της αγάπης μπαίνει το μίσος. Είναι στον αέρα. Και πρέπει να μην πέσει από τον δωδέκατο όροφο. Είναι στιγμές που το παιδί δεν αντέχει τα κύτταρά του. Το παιδί που δεν αντέχει να μην το αγαπάνε είναι σαν να βρίσκεται σε μόνιμη κατάθλιψη. Και από την κατάθλιψη βγαίνει και η βία, ίσως βγαίνει και μια μανία. Δεν αντέχει. Εγώ αυτό έχω να πω. Το ποιο βασικό. Δεν αντέχει στη βία των ενηλίκων. Τι πιο φοβερή πράξη από το να μην σε αγαπάνε.’’

Σε κάθε εγκυμοσύνη η μελλοντική μητέρα αντιπαραβάλλεται με τη φαντασίωση της δικής της μητέρας, Όμως η Μαργαρίτα έγινε σπουδαία συγγραφέας. Η Μαργαρίτα δεν σκότωσε τη μητέρα της. Η Μαργαρίτα δεν κατέφυγε σε πράξεις ανείπωτης βίας για να διαχειριστεί τα τραύματα της. Η βία δεν είναι το πεπρωμένο……

όχι……

Μεταφέρω και μια άλλη μαρτυρία της Μαργαρίτας. Όταν κυκλοφόρησε στην Αμερική ‘’Η Κασσάνδρα και ο Λύκος’’ η Μαργαρίτα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, έλαβε μια επιστολή.

‘’Περάσαμε την ίδια παιδική ηλικία –φοβερή αι τρομερή. Η διαφορά όμως είναι ότι εσείς γίνατε συγγραφέας κι εγώ δολοφόνος’’ Το γράμμα ήταν μια μαύρης θανατοποινίτισσας που είχε σκοτώσει τα τρία παιδιά της και είχε κατά τύχη βρει το βιβλίο μου στη βιβλιοθήκη της φυλακής. Δεν έμαθα ποτέ γιατί σκότωσε τα παιδιά της. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα στη φυλακή ή αν εκτελέστηκε’’ Ξέρω ότι είχαμε μια παρόμοιε παιδική ηλικία μια τραυματισμένη σχέση με τη μάννα μας, μια βασανισμένη παιδική ηλικία, κι εκείνη έγινε δολοφόνος των παιδιών της, κι εγώ γράφω για τα πάθη της παιδικής ηλικίας. ‘’

Λοιπόν; Πως ενώνονται αυτές οι ιστορίες, η παιδοκτόνος σίριαλ κίλερ Μουρτζούκου, η Μαργαρίτα Καραπάνου, η βαρυποινίτισσα της Αμερικής, παρόμοιες ιστορίες ζωής, ανέλπιστες καταλήξεις, Λοιπόν;

Η αλήθεια μιας κοινωνίας αποκαλύπτεται, εν τέλει, από το πώς μιλά για το ανείπωτο. Από την ευχέρεια με την οποία ο δημόσιος λόγος αντί να ρίχνει φως, ρίχνει σκιά. Από την αβάσταχτη ευκολία με την οποία το τέρας γίνεται το δοχείο μιας αβάσταχτης βίας. Η φιγούρα στην οποία εναποθέτουμε τον τρόμο μας. Η αβάσταχτη ευκολία με την οποία το κοινωνικό σώμα καθαίρεται από τις ενοχές του.

Η κάθε κοινωνία κρίνεται εν τελεί από τη δυνατότητα της να περιέξει την ελπίδα πίσω από αυτό που φαίνεται εξ αρχής καταδικασμένο. Όχι! Δεν ήταν αναπότρεπτη η μεταμόρφωση της Μουρτζούκου σε σίριαλ κίλερ. ‘’Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν είναι βέβαιο. Σε μια ισχνή βάση πραγματικότητας, το ανοιχτό ενδεχόμενο κλώθει τους δικούς του κανόνες.’’

Άρθρο στην εφημερίδα Το Βήμα