Για πρώτη φορά

Άκουσα για πρώτη φορά τον Κερτ Κομπέιν να ουρλιάζει «A DENIAL, A DENIAL», σε μια κασέτα που είχε γράψει ένας φίλος απ’ το ραδιόφωνο… Ήταν το “Smells like teen spirit”. Μου ήρθε να κλάψω, να ουρλιάξω, το ένιωσα τόσο δικό μου.

Η «άρνηση» που φώναζε ο Κομπέιν ήταν κάτι που επιζητούσαμε ως έφηβοι. Φτάνει πια με τους ποζεράδες ροκάδες, εκείνους με τα καλοφτιαγμένα μαλλιά και το μακιγιάζ. Θέλαμε κάτι αυθεντικό, κάτι μαύρο, κάτι δυνατό γιατί νιώθαμε καταπιεσμένοι στην κανονικότητα της επαρχίας. Η άρνηση κάθε νόρμας της κοινωνίας και της μουσικής.

Και μπορώ να φανταστώ τι θα έπαθαν οι έφηβοι το 1970, όταν θα έβαλαν στο πικάπ τον πρώτο δίσκο των Black Sabbath και θ’ άκουσαν τη γέννηση του μέταλ.

Ό,τι έκαναν στη μουσική και στις ζωές μας οι Nirvana στις αρχές της δεκαετίας του 90 με το “Nevermind”, το είχαν κάνει οι Black Sabbath στις αρχές του 70, κι οι Sex Pistols, με το “Nevermind the Bollocks” στις αρχές των 80s.

Και πάντα, ίσως κάθε δεκαετία, θα βρίσκεται ένα συγκρότημα που θα μιλάει στους έφηβους. Τι θα λέει; Για την άρνηση όσων προηγήθηκαν, για την Εωσφορική Ανταρσία.

“Όποιος δεν είναι επαναστάτης στην εφηβεία, δεν έχει καρδιά”.

~~~~~~~~~~~~

ΥΓ: Κάποιος θα ρωτήσει: «Και λοιπόν; Τι κατάφεραν κι οι χίπηδες με την «αγάπη» τους, άλλαξαν τον κόσμο;

Και τι συνέβη σε όλους αυτούς τους έφηβους που νόμιζαν ότι έκαναν κάτι καινούριο;»

Δεν ξέρω αν άλλαξαν τον κόσμο, αλλά σίγουρα πέρασαν καλά.

Και η ζωή συνεχίζεται.

ΥΓ2: Φωτογραφία απ’ το Γούντστοκ.