Αληθινός άνθρωπος

Ο πατέρας μου εκείνη τη χρονιά κατάφερε να έχει και να θρέφει ένα γουρούνι.

Προπαραμονή των Χριστουγέννων φώναξε το γείτονα να το σφάξει.

Εκείνος ήταν ανίκανος να ακούσει το σκουσμό του θανάτου του. Έκατσε παράμερα, άναψε τσιγάρο και βυθίστηκε στους λογισμούς του, που μόνο εκείνος γνώριζε.

Ο γείτονας έκανε τη δουλειά του έτσι όπως έπρεπε και του παρέδωσε το σφαχτό.

Ο πατέρας συνέχιζε να καπνίζει αδιαφορώντας.

Μόνο φώναζε στους περαστικούς

-Ελα έλα να σε φιλεψω λίγο χοιρινό.

Έδινε, έδινε…

-Μα τι κάνεις χριστιανε μου δε θα μείνει τίποτα για μας.

Έλεγε η μάνα.

-Σωπα και φτάνει για όλους.

Αντιγυριζε εκείνος.

Μαθεύτηκε πως ο πατέρας μοίραζε κομμάτια χοιρινό και πολλοί που δεν είχαν αλλά και αυτοί που είχαν, έκαναν πως τάχα τυχαία περνούσαν από το σοκάκι μας και έπαιρναν.

Νύχτωσε.

Κάτι απομεινάρια χοιρινού έμειναν στη σκάφη.

Άναψε η μάνα τη σόμπα και έβαλε να βράσει τραχανά. Ο πατέρας πήρε το κλαρίνο του και άρχισε να παίζει. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, γελάσαμε.

Χοιρινό δε φάγαμε. Χορτάσαμε όμως μοίρασμα, χορτάσαμε το καθαριο βλέμμα του πατέρα, χορτάσαμε τον Αληθινό Άνθρωπο!

Χρόνια πολλά!!!