South Olympus Trail Run ο άλλος Όλυμπος (ετεροχρονισμένο)

Ο South Olympus Trail Run γίνεται σε μια μεριά του Ολύμπου σαν από λίμα σμιλεμένη, όμορφο τερέν, μαλακές ανηφόρες δίχως την σκληράδα που βγάζει και έχουμε μάθει ο “κλασσικός” με την Θεϊκή του υπόσταση Όλυμπος. Σαν αυτή η μεριά να αποτελούσε τον τόπο διακοπών των Ολυμπίων Θεών, σαν να ‘ταν το απάγκιο τους αυτή η μεριά του βουνού, σαν να ‘ταν το εξοχικό τους εκεί.

Ότι υπήρχε θετική ενέργεια γίνονταν αντιληπτό από τα πρώτα λίγα λεπτά παραμονής στην εκκίνηση. Χωρίς φασαρία, χωρίς δυνατές μουσικές που “και καλά” υψώνουν το ηθικό και κρατάν σε εγρήγορση, ήρεμη λητή περιγραφή από τους ανθρώπους της διοργάνωσης ενώ όλοι κάναμε κάποιες τελευταίες μικροπροετοιμασίες. 

Ο τόπος, η πλατεία  του Παλιού Αγ. Παντελεήμονα μαγικός, σχεδόν μυσταγωγικός. Ο Παναγιώτης Τουλής που ξεκινήσαμε μαζί και μετά ”χάθηκε” μου ‘πε λίγες στιγμές πριν ξεκινήσουμε: ”σαν την Αγία Λαύρα είναι εδώ” ή ”σαν το κρυφό σχολειό”, κάτι τέτοιο.

Κι ύστερα φύγαμε…. . 

Η διαδρομή μια κούκλα, η απόλυτη ομορφιά, μονοπάτια ντυμένα με τα ρούχα της εποχής, ο άλλος Όλυμπος μόλις μας είχε υποδεχθεί. Από το αποτέλεσμα φάνηκε ότι ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί όσοι τρέξαμε το πρωί της 25ης ημέρας του Νοέμβρη, ο καιρός μας έκανε το χατίρι και άλλαξε προς το ψυχρό αργά το απόγευμα και την επομένη.

Δύο μεγάλες ανηφόρες περνάμε στην διαδρομή περίπου 7 & 11 χιλιομέτρων, όμως κακά τα ψέματα όσοι τρέχουμε καιρό στο βουνό σε μεγάλους αγώνες, όσο προετοιμασμένοι ήμασταν, περισσότερο ή λιγότερο, οι ανηφόρες της διαδρομής ήταν βατές.

Φροντίδα και νοιάξιμο από τους ανθρώπους της διοργάνωσης γενικά και ειδικά από τα ”παιδιά” που είναι η ψυχή του αγώνα [τα τρία ονόματα φαντάζομαι στο κάτω μέρος της σελίδας στο διαδίκτυο (Μάνος – Θανάσης – Δημήτρης)], το καταλαβαίνες από την ενέργεια, από τα μάτια, από το νοιάξιμο στη χροιά της φωνής. Ήμουν μέσα στο δάσος, λίγο πριν το 30 χλμ μετά την παρατεταμένη ανηφόρα, κουρασμένος, με ψιλόβροχο και αέρα δίχως να γνωρίζω πως θα εξελιχθεί ο καιρός, δίχως να ξέρω πόσο κοντά στον σταθμό ήμουν. Ήταν εκεί σαν την φωτιά που είχαν ανάψει, με σταθερό λόγο, ήρεμες κατευθύνσεις, συγκεκριμένες πληροφορίες, ”από εδώ αριστερά ανηφορίτσα σε 3 χλμ ο σταθμός”, κι όταν ρώτησα αν η ανηφόρα είναι μεγάλη, σταθερές ρεαλιστικές κατευθύνσεις, ”όχι σαν αυτό που ανεβήκατε”. 

Δυο λέξεις κρατώ από την διοργάνωση ζεστασιά και φροντίδα. 

Τρέχαμε ένα μήνα ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα, πανέμορφη έκπληξη στην λίμνη όταν συναντήσαμε τον Άι Βασίλη με τα μελομακάρονα. Ζεστός φροντιστικός αγώνας, από ανθρώπους φτιαγμένος.

Σίγουρα ήθελα να έχω περισσότερη δύναμη, να τρέξω περισσότερο, να τρέξω γρηγορότερα, όμως τερμάτισα κι ας “άργησα”. Προετοιμασία στα πόδια μου δεν είχα, δεν στερήθηκα όμως την χαρά και τις αυτοαποκαλύψεις που φέρνει ένας μεγάλος αγώνας τρεξίματος στο βουνό. Μια μεγάλη αυτοαποκάλυψη για την θέση στο εκεί και ύστερα σε σχέση με το εδώ και τώρα την κρατάω για μένα, μια άλλη την μοιράστηκα στο f/b τις επόμενες ημέρες και μεταφέρω εδώ.

”Το τρέξιμο στο βουνό από την φύση του μας ταλαιπωρεί, κάποιες φορές μας τσακίζει. Το πολύωρο τρέξιμο στο βουνό μ’ αυτά που έρχονται μέσα μας, βάζει στο τσάκισμα αυτό μεγενθυντικό φακό.

Χθες συμμετείχα μετά από τρία χρόνια σε αγώνα τρεξίματος στο βουνό μεγαλύτερο των 24 χιλιομέτρων. Η τελευταία φορά που έτρεξα μεγάλο αγώνα ήταν τον Αύγουστο του 2020 στο Metsovo Ursa Trail 100km metsovorace.gr, χθες πήγα στο South Olympus Forest Trail 54km. (Ελπίζω να βρω χρόνο ώστε να αναφέρω συνολικά την εμπειρία. Εδώ, τώρα με μια λέξη για την διοργάνωση Pourlia Trail, ΑΡΤΙΑ σε όλα).

Στα των “τσακισμάτων” τώρα. Κοντά στις 13:30 το μεσημέρι χθες, περπατούσα σε μια παρατεταμένη ανηφόρα στο 38 χλμ, ήδη στον αγώνα 7 ώρες. Λίγα λεπτά πριν διαχειριζόμουν την συγκίνηση που έφερε μια ανάμνηση από τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας (15 ετών τώρα), από τον καιρό που ήταν 3-4 ετών και εγώ ξεκινούσα το τρέξιμο στο βουνό και του έφερνα διάφορα από τους αγώνες, καραμέλες συνήθως, άλλες φορές καμιά πέτρα, ένα κουκουνάρι, ένα φύλλο.

Ακούω τότε μια φωνή από πίσω μου να λέει: “έτσι όπως περπατάς είσαι σαν παιδί που δεν θέλει να πάει στο σχολείο Δευτέρα πρωί και πηγαίνει”.

Ήμουν κουρασμένος, σκεφτόμουν τα χρόνια, τις αναμνήσεις, τα βιώματα που αφήνω στα παιδιά μου και βγήκε σε εικόνα εκείνη την στιγμή το δικό μου μέσα μου παιδί.

Κάποιες ώρες πριν είχαν έρθει αναμνήσεις προσωπικές, από ανθρώπους όταν ήμουν εγώ παιδί. Το μίξερ του βουνού ήταν σε πλήρη εξέλιξη.

Έδωσα το κινητό στην κοπέλα που μου μίλησε  ζητώντας να φωτογραφίσει αυτό το παιδί.

Μετά με ρωτάν γιατί τρέχω. Αυτά βιώνονται δεν περιγράφονται!!!! !”

Συνεχίσαμε να τρέχουμε παρεά για αρκετή ώρα, κουβεντιάσαμε όσο χρειάζονταν όχι πολλά, όχι λίγα, ”τραβήξαμε” ο ένας τον άλλον όσο χρειάζονταν, όσο μας βγήκε, ξεχάστηκα από πόνους που ένοιωθα. Είπαμε για την αμφιθυμία του τρεξίματος, ενώ τρέχεις θέλεις να μην τρέχεις. Μοιραστήκαμε σκέψεις πιο προσωπικές για φανταστικές βίαιες και επικίνδυνες διακοπές του τρεξίματος όταν αυτό φέρνει κούραση. Μετά τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του, το μονοπάτι του για την ακρίβεια.

Τώρα σκέφτομαι πόσα στοιχεία εξάρτησης έχει το τρέξιμο, πως οι ενδορφίνες λειτουργούν έτσι, και αλλιώς μέσα μας, σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη. Πόσο πίστα χορού γίνεται το σώμα μας, το όλο μας, καθώς ένας μαγικός χορός γίνεται μέσα μας, η κίνηση, η ενέργεια περιστρέφουν τα πάντα σαν άλλο αυτόφωτο μίξερ.  

Πανέμορφος αγώνας για να κλείσω, εξαιρετική σήμανση δεν χανόσουν με τίποτα εκτός αν συνομιλούσες με το μέσα σου, μου συναίβει για λίγο το κατάλαβα και γύρισα πίσω. Όλα άψογα όμορφα τα δώρα, μπουφάν, μπλούζα finisher, λειτουργικότατη τροφοδοσία, μαγική ζεστή φροντίδα στο τέλος.

Εμπειρία προτεινόμενη για τον 2ο South Olympus Trail Run 2024.