ΚΟΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΝΟΣ

Λέει ο ίδιος:

Την πρωταπριλιά του 91’ ο γυναικολόγος διαβεβαίωνε την μητέρα μου πως, στο τέλος του μήνα, θα γίνει η πρωταγωνίστρια του θαύματος της γέννας και κατ’ επέκταση, της ζωής. Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, ο λεβέντης ξεπρόβαλλε. Βλαμμένος εξ απαλών ονύχων. Τώρα, το αν ο γιατρός αστειευόταν (ένεκα η μέρα), ή αν δεν κρατιόταν το άτι, ερευνάται ακόμα από εικοσιεννιά κατασκευαστές ηλιθίων…

Τρία χρόνια αργότερα η διάγνωση με βαρύ άσθμα προμηνύει δυσοίωνο μέλλον, ώσπου ένας πρακτικάριος ιατρικής (άμα σε βρω ποτέ, αδερφέ, θα σε κάνω μια προτομή στο κέντρο του Πειραιά, συμπεριλαμβανομένου καθημερινού υποχρεωτικού προσκυνήματος) είπε στην μητέρα μου να με γράψει στο κολυμβητήριο. Ο αθλητισμός εισήχθη στην ζωή μου και έκτοτε απολαμβάνει τις ανέσεις του σε αναπαυτικό ανάκλιντρο κάπου κοντά στο κέντρο της. Ειρήσθω εν παρόδω, δεν υπάρχει εναπομείνασα ανάμνηση του άσθματος…

Το κουτί που γράφει εφηβική ηλικία περιέχει δυο πράγματα ως αντιπροσωπευτικά: μια μπάλα και ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας. Αγάπη και μίσος. Αν και δεν κατάφερα να ασχοληθώ ποτέ σοβαρά ως παίχτης ποδοσφαίρου (δεν αντέχω το ξύλο…), βάλθηκα να κάνω κτήμα μου κάθε γνώση γύρω από αυτήν την οπτικοακουστική μυσταγωγία που με συνεπαίρνει μέχρι και σήμερα. Από τα γυαλιά απαλλάχθηκα οριστικά στα 22 μου όταν και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναφορέσω ποτέ, ούτε καν τα 3D του κινηματογράφου. Η επιμονή, στα όρια της εμμονής, ωστόσο, του οφθαλμίατρου για μια μικρή επίδειξη ανοχής ως προς αυτά του ηλίου έχει γίνει πολύ ενοχλητική τελευταία. Θα δω. Αφήκετε με.

Λίγο μετά την ενηλικίωση και ενώ έχω ήδη περάσει σε ηλεκτρολογική σχολή (λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε, τουλάχιστον την έβγαλα), έρχεται στην ζωή μου η δημοσιογραφία (η αθλητική, μην τα ξαναλέμε). Ασχολούμουν επαγγελματικά με το χόμπι μου φορ κράινγκ άουτ λάουντ! Αργότερα έγινα και συντάκτης. Πάντα έγραφα και πάντα θα γράφω, είτε δημοσιεύεται κάτι είτε όχι. Το σιγανό ποταμάκι, όπως με αποκαλούσαν οι καθηγητές μου όσον αφορά τις σκανταλιές (όχι θα καθόμουν να με πιάσετε) καθόταν προσοχή την ώρα της έκθεσης. Μα υπάρχει καλύτερο μάθημα ρε παιδί μου; Μην προσπαθείτε, άδικα, να με πείσετε. Talk to the hand.

334 λέξεις αργότερα και η λέξη μουσική αγνοείται. Τωόντι. Καλώς και σκοπίμως. Όχι ότι δεν υπήρχε. Όμως οι γνώσεις πάνω σε αυτήν, μηδαμινές. Ούτε νότες, ούτε πεντάγραμμο, ούτε μουσικό όργανο (όχι, εντάξει, υπάρχει μια κιθάρα που μου πήρε μια θεία στα 18 μου, του κουτιού, αφόρετη ακόμη), συγκροτήματα μόνο ακουστά και (αρκετά) σκόρπια τραγούδια. Λογικά έχει γίνει αντιληπτό, αν και πέφτει λίγη δουλίντζα πριν από κάθε εκπομπή.

Εκπομπή; Α ναι. Τώρα που χτίσαμε την αγωνία (ξύπνα αναγνώστη, φτάσαμε) ας πούμε και για το ραδιόφωνο. Ειλικρινά μιλώντας και έχοντας σώας τας φρένας (μην γελάς τόσο θα πνιγείς) δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου χωρίς ακουστικά στον δρόμο με κάποιον σταθμό, τυχαίο ή μη, να παίζει στα αυτιά μου. Η πρώτη φορά που βρέθηκα από την άλλη όχθη της λίμνης ήταν στα 19. Αυτοσχέδιος ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός, μαζί με άλλα τρία παρτάλια. Εντάξει, του οπίσθιου μηριαίου ήταν, αλλά συνέβη. Το μικρόβιο είχε εισχωρήσει για τα καλά (όχι μωρέ δεν έχει άλλους γιατρούς το κείμενο, σε αντίθεση με τις παρενθέσεις, βεβαίως, βεβαίως).

Δέκα χρόνια αργότερα, η εν εξελίξει καραντίνα ζορίζει καταστάσεις. Δεν περίμενα ποτέ πως η διαφυγή θα γίνει μέσω μουσικής διαδρομής. Το Thessadio.net εμφανίζεται για πρώτη φορά στο laptop μου, χάρη σε μια δημοσίευση του Σκύλου, στο facebook, μετατρέποντας με σε μανιώδη ακροατή του. Η πρώτη μου εκπομπή ήταν ελεεινή και τρισάθλια (ευτυχώς δεν τις γράφαμε τότε), αλλά εγώ την έχω κάπου καταχωνιασμένη στο laptop μου. Πρέπει να σε αγαπώ (ή να σε μισώ, γουατέβα) πολύ για να σε αφήσω να την ακούσεις. Δύσκολη η διαχείριση της απόλυτης ελευθερίας.

Αυτό το κείμενο συντάσσεται περίπου έξι μήνες αργότερα. Η πιο υπέροχη μορφή ψυχοθεραπείας συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Οι μουσικές γνώσεις έχουν εμπλουτιστεί σε απειροελάχιστο βαθμό, όμως η επικοινωνία, η αμεσότητα και η αλληλεπιδραστική τρέλα που μου προσφέρθηκε απλόχερα με καθιστούν σταθερά ερωτευμένο με αυτήν την μικρή ιντερνετική ραδιοφωνική γωνιά που λέγεται Thessradio.net.

Μαζί τα λέμε, συνήθως, το Σαββατοκύριακο. Από μουσικές ό,τι μου κατέβει. Σε μια ψιλοσταθερή βάση υπάρχει και ένα ρεμπέτικο άρωμα, αλλά μην το δένετε και κόμπο. Θα κλείσω με μια φράση, η οποία ήταν (και είναι ακόμα) το σήμα κατατεθέν της αγαπημένης μου ραδιοφωνικής εκπομπής στα ερτζιανά. “Χαμογελάτε για να κάνετε τους άλλους να ανησυχούν”

Λένε για αυτόν:

Έχει τσακωθεί με τον μινιμαλισμό και σίγουρα δεν είναι Λάκωνας…