H Σώζα

11 χρόνια που πέθανε η Σώζα, μια χούφτα γατί, για την ακρίβεια πέτσες βρόμικες και κόκαλα, όταν την είδα στη μέση του δρόμου, σκαστή από τον Εθνικό Κήπο, να ανεβαίνει προς το Μπενάκη της Κουμπάρη, φιλότεχνη προφανώς, ή για καφέ παραπάνω στον Μπόκολα –μπορεί και για ποτάκι, είχε αρχίσει να νυχτώνει

το ένα πίσω ποδαράκι να σέρνεται, τέντα, δίνοντας τον φάλτσο ρυθμό στην όλη κίνηση

φρενάρω σταματάω όπως όπως, κατεβαίνω πιάνω αυτή την κινούμενη βρόμα με μια νάιλον σακούλα, και πίσω για το Παγκράτι, όπου έμενα τότε: δεν θα ξαναδώ το δεύτερο ανέβασμα της Αμερικής της λατρευτής και τραγικά χαμένης Χρύσας Σπηλιώτη –μακάρι να ‘ταν αυτή όλη κι όλη η απώλεια, γμτ…

τηλεφώνημα στην καλή μας κτηνίατρο Ρένα, που ανοίγει νυχτιάτικα το ιατρείο, όχι, λέει κατηγορηματικά, όχι ευθανασία, δεν είναι χτυπημένο και σακατεμένο το γατί, όπως φαινόταν, και το πόδι μπορεί να ‘ναι παράλυτο εκ γενετής αλλά μπορεί και να ‘χει ατροφήσει από ασιτία και με τον καιρό να γίνει καλά!

το γατί στο σπίτι λοιπόν, ολόκληρη σκηνοθεσία πώς θα αποτραπεί η σύρραξη με τη γάτα βασίλισσά μου, ονόματι Ούτι, με τα πολλά το μέγα θαύμα αρχισε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου, η χούφτα πέτσες βρόμικες με κόκαλα να γίνεται όντως γιατί, και το σερνάμενο ποδαράκι να μαζεύει να μαζεύει να λυγίζει να διπλώνει να αποκτά κίνηση μέρα με τη μέρα

η Σώζα αναστήθηκε, μάλλον γεννήθηκε

και έζησε, όσο ήτανε να ζήσει, με αγάπη απέραντη, αναμφίβολα, όμως και λίίίγο σαν παραμελημένη, πάντα σε δεύτερη μοίρα μετά το Ούτι, που στην αρχή ιδίως δεν έπρεπε να ζηλέψει, και έτσι η Σώζα δεν το χόρτασε ποτέ το χάδι

κι εγώ, από τύψεις γράφω κι όλο γράφω… αχ μωρέ Σώζα…