Δέκα χρόνια μετά, ο μπαμπάς μου

Πόσες εικόνες, πόσες σκέψεις. Τα δάχτυλα των χεριών του πάνω στον λεβιέ των ταχυτήτων του αυτοκινήτου, πάνω στο ταμπλό ήταν ο λεβιές στο Renault 5, τα ίδια χέρια πάνω στο τιμόνι…. . επάνω μου όταν νομίζω με άρπαζε θυμωμένος, αν θυμάμαι και αν δεν τα μπερδεύω με τα δικά μου πάνω στον δικό μου γιο (ένας το καλοκαίρι του 2012, δύο τώρα). Μας καθορίζουν οι γονείς μας, μας στιγματίζουν.

Το 1987 ήμουν 14 ετών. Ήταν το καλοκαίρι που η Εθνική ομάδα μπάσκετ πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ήταν Κυριακή 14 Ιουνίου. Εκείνη την ημέρα γυρίζαμε από τις καλοκαιρινές μας διακοπές στη Χαλκιδική.

Σταματήσαμε στην Θεσσαλονίκη στον θείο μου, αδερφό του πατέρα μου να δούμε εκεί τον τελικό μαζί με την οικογένειά του, μετά θα συνεχίζαμε για Βέροια. Κερδίσαμε τη Ρωσία 103 – 101, η μεγαλύτερη επιτυχία στον αθλητισμό στην μεταπολιτευτική Ελληνική ιστορία. Είδαμε τον αγώνα στο σπίτι και μετά βγήκαμε για φαγητό σε πιτσαρία στην Β. Όλγας. Όλη η πόλη μια πανηγυρική παρέα.

Ο θείος μου και η οικογένεια του μένανε στην Φλέμινγκ πάνω από την Β. Όλγας. Φύγαμε ακολουθώντας την Β. Όλγας, τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν, η πόλη ακολουθούσε την χώρα στο μαζικό πανηγύρι, μικρά ή μεγάλα μπουγέλα γίνονταν απ’ το πουθενά.

Ήμουν 14 ετών η προσωπική μου “φάση” όριζε να κάθομαι στην θέση του συνοδηγού, η αδερφή μου και η μητέρα μου κάθονταν πίσω.

Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε από τον κόσμο και ένας υπερβολικά βαρύς τύπος ξάπλωσε στο καπό μας στέλνοντας φιλιά με τα χέρια του, ο πατέρας μου ανταπέδιδε. Εκείνη την στιγμή κάποιος πήγε να ρίξει ένα κουβαδάκι με νερό στον πατέρα μου απ’ το παράθυρό του, θυμάμαι σαν τώρα την φωνή του: “μη αγόρι μου” και συνέχισε σε ‘μένα, ”κλείσε το παράθυρό σου”. Ήταν τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν μέσα στο αυτοκίνητο.

Γυρίσαμε προς τα δεξιά, μέσα από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού είδαμε τέσσερα άτομα να έρχονται προς το μέρος μας με ένα τεράστιο βαρέλι με νερό. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να τραβηχτώ μπροστά προς το παρμπρίζ, το νερό πέρασε πάνω από την πλάτη μου. Γύρισα να κοιτάξω τον πατέρα μου, (και αυτή την στιγμή που γράφω γελάω) τον είδα να προσπαθεί να πάρει αναπνοή, τα γαλάζια του μάτια έλαμπαν, είχε δεχθεί τον μεγαλύτερο όγκο νερού, ήταν σαν να έπεσε επάνω του καταρράκτης. Η μητέρα και η αδερφή μου είχαν βραχεί και εγώ επίσης, όχι όμως όπως εκείνος…. .

Λίγο αργότερα σταματήσαμε στο τέρμα της Β. Όλγας, μπροστά στο κτίριο των προσκόπων. Ότι υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο είχε βραχεί, ψάχναμε για στεγνά ρούχα μέσα απ’ το πορτ μπαγκάζ. Το πάτωμα του αυτοκινήτου ήταν γεμάτο με νερό, την επόμενη ημέρα το πρωί ή αργά το βράδυ όταν φτάσαμε στην Βέροια, ο πατέρας μου άνοιξε κάτι τάπες που είχε χαμηλά για να φύγει το νερό. 

Ένα σωρό αναμνήσεις, άπειρες οι στιγμές και τα στίγματα που αφήνουν οι γονείς, ίσως με πιο έντονο χαρακτήρα όταν πρόκειται για το ίδιο φίλο.

Θυμάμαι την συμβουλή που μου ‘χε δώσει όταν πήγα στον στρατό για τις αγγαρείες. Μου ‘χε πει: ”όταν θέλουν άτομα για αγγαρείες να πηγαίνεις πρώτος, μια, δυο, τρεις δεν θα έχει τέταρτη φορά”. Έτσι έγινε. Όμως, η γνώση που μου έδωσε εξελίχθηκε μέσα μου. Δεν είναι ότι γλύτωνα από άλλες αγγαρείες, είναι ότι κατάλαβα πως μέσα από την δουλειά περνούσε ο χρόνος πιο γρήγορα απ’ την μια, απ’ την άλλη δεν σκεφτόμουν τι άφησα έξω.

Οι σχέσεις είναι προσωπική υπόθεση, η αίσθηση που έχει ο καθένας είναι προσωπική και η αλήθεια δική, ”ολόδική” μέσα από το βίωμα. Είχαμε πολλές διαφορές και διαφωνίες με τον πατέρα μου, μετά από τόσα χρόνια νομίζω ότι αυτές ήταν δομικές. Οι άνθρωποι με έναν τρόπο ”μαθαίνουμε” να αγαπάμε τους γονείς μας, αυτοί οι άνθρωποι όμως, οι γονείς δεν παύουν να ‘ναι για τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας το απάγκιο μας, το καρνάγιο μας με μια έννοια. Ξέρω ότι αγαπούσα πολύ τον πατέρα μου, όσο κι αν ζούσε αυτό θα ήταν ίδιο δίχως εξέλιξη, δίχως βελτίωση, η σχέση μας είχε φτάσει σε ένα σημείο και δεν θα πήγαινε πιο πέρα.

Ξέρω ότι και εκείνος μ’ αγαπούσε πάρα πολύ, εικάζω ότι θα ήθελε να χαίρετε πιο πολύ την αγάπη αυτή αν είχα κάνει άλλες επιλογές σε διάφορα θέματα.

Τελικά σκέφτομαι παρά τις δομικές διαφορές που είχαμε όπως ανέφερα, μου έδειξε πράγματα, μου έμαθε πράγματα. Ακόμα και με την απουσία του, την παρουσία του ή την λανθασμένη παρουσία του.

Τα τελευταία δέκα χρόνια έγιναν πολλές αλλαγές στην ζωή μου. Αυτό ορίζει η ζωή, το προχώρημα, την εξέλιξη. Έγινα για δεύτερη φορά γονιός, ενώ ο πρώτος μας γιος από 4 ετών έγινε 14 ετών. Παρατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια την ζωή μου να προχωρά καταλαβαίνω μέσα από την μνήμη, μέσα από τις αναμνήσεις τις ομοιότητες που έχω μαζί του. Όχι απαραίτητα ως γιος, αλλά ως άνθρωπος.

Κάποια στιγμή θυμάμαι μονολόγησα σκεπτόμενος και τον πατέρα μου: ”ζω τον θάνατό μου”. Βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, εμένα να προχωρώ στην ζωή. Από τα γυαλιά που χρειάζομαι πια για την ανάγνωση, από το υπόλοιπο σώμα που αλλάζει μέχρι τις σκέψεις που έρχονται.  Βλέπω με ένα τρόπο το τέλος.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά η σχέση αλλάζει, όλα αλλάζουν. Μεταφερόμαστε, μεταβαλλόμαστε κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο που περνά. 

Ο πατέρας μου γεννήθηκε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούλη το 1936, πέθανε το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου το 2012. Τρεις μήνες από όταν μάθαμε ότι έχει καρκίνο. Σκέφτομαι τις δυσκολίες της εποχής εκείνης γενικά και ειδικά όταν θυμάμαι διάφορες ιστορίες από την κατοχή κυρίως. Δεν είχε μάθει να προσέχει τον εαυτό του, πολύ τσιγάρο, πολύ ποτό…. . ή μ’ αυτούς τους τρόπους τον πρόσεχε. 

Πολλά μπορώ να γράψω και να πω, για τα τραγούδια που του άρεσαν, για τα μαθήματα οδήγησης που μου έκανε, όταν πηγαίναμε οι δυο μας στον κινηματογράφο, για τα ταξίδια και τις διακοπές.

Πολλά…. .

Πολλές εικόνες, πολλές ιστορίες, η φωνή του χαραγμένη, πολλές αναμνήσεις, πολλές μυρωδιές,  δεν έχει σημασία αν είναι όμορφες ή άσχημες. Είναι…. . Και είναι πολλές και είναι μέσα μου.