Ψάχνοντας τη μεριά που ξημερώνει
Written by v.psychogios on 20/12/2024
Από το f/b Katerina Papageorgiou
Έτρεχε στο σκοτάδι
όχι, νομίζω, με τα πόδια,
έτρεχε σαν νερό
όπου το στέλνει η κλίση.
Κι όταν η πρόσθια ώθηση δεν ήταν επαρκής,
μετεωριζόταν,
σ’ ένα εδώ, σ’ ένα εκεί απλωνόταν πλαδαρά
αναποφάσιστα, ίσως και δίχως πρόθεση απόφασης καθόλου,
ρηχή ανόρεχτη λακκούβα
(σίγουρα τα άνω θα καθρέφτιζα
σωρείτες, πτήσεις, τρούλους κραταιούς, παρηγοριόταν,
αν είχε λίγο φως).
Έτρεχε στο σκοτάδι,
για κάτι λίγο ήταν, θαρρώ
–ολιγόλεπτο; ολιγοήμερο; ολιγοετές;
σίγουρα λίγο πένθιμο (είτε το παραδέχεται είτε όχι)–
ψαύοντας μόνο σύννεφα
– ψιθυριστά, ξεχτένιστα, ξασμένα με τελευταίες ανάσες κι ασπασμούς–
ψάχνοντας τη μεριά απ’ όπου ξημερώνει
και, μέχρι να τη βρει, ακολουθώντας ένα αυστηρό φωτάκι που αναβόσβηνε
παρόν και απόν
παρόν και απόν
παρόν και απόν
άτροπο, ισόχρονο
σαν καρδιοχτύπι περιληπτικό, ταγμένο να καθησυχάζει
τις αγωνίες που κολλούν στο στήθος το αυτί.
Μέχρι που κατανόησε το αδέσποτο αίνιγμα που ένιωθε να την ακολουθεί:
Αυτή η καρδιά
αυτό το φως
που χρόνια τώρα τα άρδευε με τόση πίστη, τόση ευγνωμοσύνη,
δικά της ήταν.
Τα μάγια λύθηκαν.
Ξημέρωσε.