Ο καθρέφτης και ο ουρανός

«Πατέρα, γιατί είναι γαλάζια η θάλασσα;», ακούω ένα κορίτσι να ρωτάει κάπου δίπλα στην παραλία. «Είναι γιατί καθρεφτίζει τον ουρανό. Κοίτα…», λέει ο πατέρας, «όταν την παίρνεις στο χέρι σου το χρώμα της χάνεται». «Μα αυτό δεν είναι θάλασσα, είναι μόνο νερό». «Και που είναι η θάλασσα;», ρωτάει ο πατέρας. «Να εκεί. Ολο το γαλάζιο παραμένει στη θάλασσα». «Και θα είναι εκεί για πάντα», επιβεβαιώνει καθησυχαστικά ο πατέρας.

Ολο το γαλάζιο παραμένει στη θάλασσα. Και δεν είναι καν δικό της. Είναι δάνειο του ουρανού. Χωρίς μνήμη, χωρίς αιτία. Γιατί η θάλασσα δεν είναι άλλο από ένας καθρέφτης στραμμένος προς τον ουρανό. Απέραντη στην προσπάθειά της να τον χωρέσει. Γαλάζια απλώνεται επιβεβαιώνοντας τον ουρανό για τα χρώματά του. Και αν τα βάθη της σκουραίνουν είναι γιατί εκεί αποθηκεύεται περισσότερο γαλάζιο.

Η θάλασσα είναι ένας ανεστραμμένος ουρανός. Και άσχετα με όλες τις ενδείξεις εμείς κολυμπούμε στον ουρανό. Γι’ αυτό και το κολύμπι είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να σου συμβεί στο να πετάς. Τα ψάρια σε ακολουθούν εκεί. Μπλέκονται μέσα στα σύννεφα και φιλτράρουν τις βροχές στα βράγχιά τους. Κάποια θα σε δαγκώσουν, άλλα θα σε τσιμπήσουν σαν μικροί κεραυνοί που χωράνε στην τσέπη σου. Τα καράβια μες στο γαλάζιο. Προσπαθούν να αποφύγουν τη βιασύνη των αεροπλάνων. Και όσοι βουτούν από εκεί χάνονται. Οποιος πνιγεί στη θάλασσα, πνίγεται μαζί και στον ουρανό.

Και ο ορίζοντας. Αυτό είναι το μόνο σημείο που έχει σημασία. Εκεί που δύο ατελείωτες ευθείες μοιάζουν να συναντιούνται καταργώντας τους νόμους της γεωμετρίας. Ας μην μπερδευόμαστε όμως. Ο ορίζοντας δεν είναι το σημείο που ο ουρανός και η θάλασσα σταματούν. Είναι το σημείο που ομολογούν την ένωσή τους. Εκεί που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Εκεί που είναι μάταιο να πεις τι από τα δύο βλέπεις. Γιατί αυτό που ομολογεί ο ορίζοντας -ουρανός και θάλασσα μαζί- είναι πως κάθε καθρέφτισμα είναι αγκάλιασμα. Το πρόσωπο μαζί και τα απείκασμά του.

Η θάλασσα. Ο πρώτος καθρέφτης. Ο πριν από την ιστορία. Ο ακόμα και πριν από το βλέμμα. Το πρώτο βλέμμα. Η θάλασσα, ένας καθρέφτης στο μέγεθος του κόσμου. Που διαρκώς περίμενε τον κόσμο αυτό τον δικό μας ώστε να τον κοιτάξει. Και να κοιταχθεί μέσα του. Γιατί η δίψα του καθρέφτη είναι άσβεστη. Οσα και να χωρέσει διαρκώς ζητά παραπάνω. Αρκεί να πλησιάσεις έναν καθρέφτη και να κοιτάξεις πίσω από τον ώμο σου. Σου εμφανίζονται διαρκώς όλο και περισσότερα. Σαν η πραγματικότητα να μην είναι ποτέ αρκετή. Σαν ο καθρέφτης να χωράει πάντοτε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να του δώσουμε. Μαζί και ο πρώτος καθρέφτης. Ο πρωταρχικός.

Είναι γι’ αυτό που κάθε καθρέφτης -κάθε μικρό καθρεφτάκι, κάθε τεράστιο γυάλινο κτίριο- χρωστάει και κάτι στη θάλασσα. Αυτή είναι η καταγωγή του καθρέφτη. Εκεί ξεκινούν οι τρόποι του, εκεί επιβεβαιώνονται οι προθέσεις του. Κάθε καθρέφτης κουβαλά λίγη από τη θάλασσα. Και μαζί κάτι από τον ουρανό. Αν σταθείς μπροστά του, αν σταθείς χωρίς να ασχολείσαι με το πρόσωπό σου ίσως να μπορέσεις να το ακούσεις. Λίγο από τρικυμία και λίγο από πνιγμό. Και μαζί λίγο από νόστο και λίγο από ταξίδι.

Κοίτα τον εαυτό σου εκεί μέσα. Δεν είναι το είδωλό σου. Είσαι εσύ που αγκαλιάζεις ουρανό και θάλασσα μαζί.