“Εγώ έφυγα. Εσείς που μείνατε πίσω πολεμήστε όλοι μαζί για ένα καλύτερο αύριο με την ανθρωπιά σας καρφιτσωμένη στο μέτωπο.”

Τον έλεγαν Παναγιώτη Βήχο και ήταν αγωνιστής. Σας παρακαλώ η ιστορία του μην ξεχαστεί. Να φωνάξουμε να ακουστεί παντού η ιστορία του Παναγιώτη Βήχου, ο οποίος αποκάλυψε πρώτος στην Ελλάδα επώνυμα κύκλωμα trafficking. 

Διαβάστε την μαρτυρία της ίδιας του της κόρης. Μας την έγραψε πριν λίγο στη σελίδα και την αναδημοσιεύουμε με απεριόριστο σεβασμό για τον πατέρα της:

«Ο πατέρας μου ήταν μαέστρος. Τα δάχτυλα του έπιαναν κεφτεδάκια κι έβγαζαν νότες! Εκπληκτικός πιανίστας. Μαγικός μουσικός. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε οικογενειακώς σε διάφορα νησιά για σεζόν. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στην Σαντορίνη! Εγώ με τους γονείς μου και την κολλητή μου φίλη. Θα ήμουν…. 12? 13? Κάπου εκεί…. Ένα βράδυ γυρίζοντας ο πατέρας μου στο δωμάτιο ξενοδοχείου που μας είχε παραχωρηθεί από τον ιδιοκτήτη του νυκτερινού κέντρου, άκουσε φωνές και κλάματα.

Προσπάθησε να εντοπίσει τι γινόταν αλλά μάταια. Μας το είπε. Το προσπεράσαμε.

Εμείς. Εκείνος όχι. Έψαχνε μέρες να βρει από που ερχόντουσαν οι φωνές και τα κατάφερε. Σε ένα από τα δωμάτια βρισκόντουσαν κορίτσια στοιβαγμένα, κάποιες ανήλικες ακόμα, και φώναζαν για βοήθεια. Πήγε απέξω και τις ρώτησε τι έχει συμβεί και πώς μπορεί να τος βοηθήσει. Τα κορίτσια αυτά είχαν εξαπατηθεί.

Τις έφεραν στην Ελλάδα για δουλειά μα στην πραγματικότητα τις έβαζαν να “κάνουν ποδήλατο”. Αυτός ήταν ο κωδικός για την κονσομασιον. Τις εξανάγκαζαν.

Τις απειλούσαν. Μια από αυτές του είπε “πες στην μαμά μου να έρθει να με πάρει. Θέλω την μαμά μου, σε παρακαλώ”.

Προσπαθώντας να τις βοηθήσει, έψαχνε. Κι όσο έψαχνε τόσο έβρισκε βαθιά σαπίλα. Φύγαμε νύχτα κρυφά από το νησί εκείνο. Σιωπηλά κι αθόρυβα. Ο δικαστικός αγώνας του μόλις είχε ξεκινήσει. Βαθιά πολιτικοποιημένος κίνησε γη και ουρανό. Ο άνθρωπος που είχε στήσει το εμπόριο λευκής σαρκός ήταν ο διοικητής της αστυνομίας της Σαντορίνης. Μαζί του εμπλεκόταν και το μέχρι πρότινος αφεντικό του, ιδιοκτήτης κέντρου διασκέδασης. Απειλές – τηλεφωνήματα καθημερινά.

Η μάνα μου φώναζε. “Σταμάτα το γιατί θα φύγω. Έχουμε μικρό παιδί. Σταμάτα”. Όχι εκείνος. ”Αύριο θα είναι η κόρη μας στην θέση τους.” Ο μπαμπάς μου ήθελε να σώσει τον κόσμο αλλά σώζοντας τον κόσμο πάντα “έριχνε” την οικογένεια του.

Στην πρώτη δίκη είχε μαζευτεί το σωματείο των φεμινιστριών με πανό και χειροκροτήματα.

Ο δικαστικός αγώνας κράτησε χρόνια. Πήγε ακόμα και στο Τριανταφυλλόπουλο τότε! Συγκάλυψη στην συγκάλυψη…. Δεν ξαναδούλεψε. Κανένας δεν τον έπαιρνε σε δουλειές. Φτώχεια. ΠΟΛΥ ΦΤΩΧΕΙΑ. Ο διοικητής της Σαντορίνης απλά … Μετατέθηκε σε άλλο νησί. ΑΔΙΚΙΑ!

Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Δεν μπορούσε και να κάνει κάτι άλλο. Έναν χρόνο μετά χτύπησε το κουδούνι ξημερώματα. Μπήκαν σπίτι μας αστυνομικοί και το έκαναν φύλλο και φτερό. Πήραν τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του για έλεγχο.

Λίγες μέρες μετά τον συνέλαβαν. Ω ναι! Κατηγορήθηκε ότι ήταν παιδεραστής!

Ότι οργάνωνε όργια με είσοδο στο στάδιο () με τρία ευρώ το άτομο. Φυσικά ανυπόστατο, φυσικά κανένα στοιχείο δεν βρήκαν, φυσικά την ίδια μέρα τον άφησαν. Φυσικά συνέχισαν να τον καταδιώκουν. Και φυσικά όλος αυτός ο κόπος να σώσει τον κόσμο τον σκότωσε. Έσκασε. Γέμισε καρκίνο από την στεναχώρια του.

Για να μπορέσει να ενώσει εκείνο το κορίτσι που ποτέ δεν είδε το πρόσωπο του με την μαμά του. Ξέρω ποιος τον κυνήγησε, ξέρω ακριβώς ποιοι, πως και γιατί. Αλλά το άφησα εκεί.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη δυστυχώς. Τους βλέπω συχνά σε τηλεοράσεις και εκπομπές και θυμώνω. Θυμώνω και τους φτύνω. Αλλά…. Αλλά!

Στην κηδεία του ήταν όλοι. Όλων των κομμάτων, κορίτσια που έσωσε, σύλλογοι.

Είπαν αθάνατος και είναι αθάνατος.

3/12/2013 έφυγε από αυτόν τον σάπιο κόσμο, ταλαιπωρημένος αλλά χαρούμενος γιατί έστω και λίγο, ελάχιστα κατάφερε να βοηθήσει δέκα κορίτσια να ξεφύγουν από το “ποδήλατο”.

Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια δικαστικής μάχης. Κατάφερε και η Ελλάδα καταδικάστηκε το 2010 από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Μια μέρα πριν φύγει ζήτησε από την μητέρα μου (με νοήματα, ο καρκίνος είχε φράξει τις φωνητικές χορδές) να γράψει στο πολιτικό καφενείο κάτι.

Το πολιτικό καφενείο ήταν δικό του βαρυ σάιτ με φόρουμ, με ολόκληρα βιβλία μέσα του που δυστυχώς κανένας δεν ήταν άξιος να το κρατήσει και χάθηκε στον χωροχρόνο….