South (Olympus Forest Trail) 10km, έναρξη αλλαγής φάσης;

“Μέχρι το φύλλο αυτό”, “μέχρι την ρίζα που προσπέρασα”, “έως τον θάμνο που ακούμπησα με το γόνατο μου”, είναι μερικά από όσα ακούω από τον εαυτό μου εσωτερικά. Μόνο μέχρι εκεί που είμαι κάθε στιγμή, ούτε πόντο πιο μπροστά, αν γλυστρίσω μπορεί να βρεθώ πιο πίσω, αν σκοντάξω θα κυλίσω λίγο πιο πέρα, αυτό ορίζει την θέση μου στο κέντρο την δεδομένη στιγμή, κατά συνέπεια εκεί που βρίσκομαι και μόνο εκεί.

Ίσως κι ηλικία που αυξάνεται να βάζει το δικό της λιθαράκι σ’ αυτό.

Γιατί όλα αυτά;

Πέρσι όλο το 2023 έτρεξα μόνο σε έναν αγώνα, αυτός ήταν στον παλαιό Άγιο Παντελεήμονα, πήρα μέρος στο South Olympus Forest Trail 54km. Φέτος, μέχρι τώρα που τελειώνει η χρονιά, έτρεξα πάλι μόνο σε έναν αγώνα, πάλι στο ίδιο μέρος, στον παλαιό Άγιο Παντελεήμονα, 44 χιλιόμετρα λιγότερα όμως, στον South Olympus Forest Trail 10km. Το περασμένο Σάββατο 2 Νοεμβρίου. 

Άλλο το πλαίσιο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ένας τραυματισμός με ταλαιπώρησε αρκετά, φυσιοθεραπείες, ενέσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης, ασκήσεις διατατικές. Έτσι τώρα που σιγά σιγά ξεκινάω να τρέχω ξανά, φοβάμαι και την σκιά μου, φοβάμαι μην βγει κάτι καινούργιο, για αυτό και το εδώ και τώρα που ανέφερα στο ξεκίνημα. Χώρια που αυτό το “εδώ και τώρα”, σε ένα άλλο, πιο βαθύ επίπεδο, είναι όλη η ουσία της ύπαρξής μας ως εν ζωή όντα πάνω στον πλανήτη.

Ο αγώνας όμως.

Όμορφο 10αρι σε όμορφη διαδρομή. Κουραστικά που σε φορτώνουν τα τέσσερα πρώτα ανηφορικά χιλιόμετρα, σε φορτώνουν με ότι έχει ο καθένας. Σκέψεις για το που βρίσκομαι σε σχέση με το τρέξιμο σε σχέση με τους αγώνες, ήρθαν εικόνες από άλλες αναβάσεις σχεδόν ατελείωτες από παλιότερες συμμετοχές. Αποφορτιστικά τα τελευταία έξι χιλιόμετρα, ρυθμός γρήγορος σαν “ξεμπούκωμα” οχήματος. Ανάγκη προσοχής στα τελευταία 2 – 3 χλμ με τα στενά νεροφαγώματα, την έντονη κλίση που δίνει ταχύτητα να δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για πτώση.

Εκεί ήρθαν πάλι τα προσωπικά φρεναρίσματα με τους μονολόγους διαλόγους που ανέφερα πιο πριν.

Κι ύστερα ήρθε ο τερματισμός. Τρέχοντας τα τελευταία πολύ λίγα μέτρα στο πλακόστρωτο του χωριού σήκωσα το βλέμμα, 20-30 μέτρα πριν τον τερματισμό, βλέποντας την αψίδα. “Έφτασα είπα…. .” Και σκόνταψα.

Το σώμα μου δεν πρόλαβε να αντίδραση όπως ξέρει από την αθλητική παρουσία μου ως αθλητής του χάντμπολ, αλλά και του σκι. Έπεσα άτσαλα και μάτωσα σε τέσσερα σημεία, αργότερα στο σπίτι βρήκα άλλα δύο σημεία με πρηξίματα που τις επόμενες ημέρες θα γίνουν μελανιές.

Αυτά παθαίνεις όταν δεν έχεις επαφή με το “εδώ και τώρα”, όταν πηγαίνεις στο εκεί και ύστερα, όσο κοντά κι αν είναι αυτό. Δεν χάρηκα το πανέμορφο σε σκέψη και χαρακτήρα μετάλλιο, πήγα κατευθείαν στους διασώστες για φροντίδα.

Όσον αφορά την διοργάνωση, δεν έχει αλλάξει κάτι από την περσινή μου άποψη. ΖΕΣΤΟ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΗΡΕΜΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ κλίμα. (Με κεφαλαία όπως βλέπετε.)

Με αυτά τα λίγα και άλλα πιο πολλά που έρχονται, σε σκέψεις, σε υποχρεώσεις, σε ανάγκες που φέρνουν καινούργια ενδιαφέροντα έρχεται το προσωπικό ερώτημα. 

Μήπως αυτός ο αγώνας είναι η αφετηρία απόσυρσης από μεγάλες διοργανώσεις, άρα αγώνες μεγάλων αποστάσεων; 

Ενώ μένει το τσούξιμο απ’ τα γδαρσίματα να θυμίζει τα παιδικά χρόνια, μένει και φροντίζει με τον τρόπο του κι άλλο το μέσα παιδί που πάντα υπάρχει και οφείλουμε να φροντίζουμε καθώς είμαστε σε επαφή μαζί του.

β.ψ.