Τα έσφαξαν δίπλα στις μανάδες τους

Βρέθηκα πρόσφατα σε μια πόλη του εξωτερικού όπου υπήρχαν ειδικά κρεοπωλεία («μεκελερίες» – εξαιρετικό όνομα για κρεοπωλείο) που πουλούσαν μόνο αλογίσιο κρέας. Προσωπικά έχω απολέσει την ανάγκη μου για κρέας τα τελευταία οκτώ χρόνια, όχι μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά και για λόγους υγείας: ό,τι επιχείρημα κι αν πει κάποιος, υπάρχει ικανότατο αντεπιχείρημα – δεν χρειάζεται ο άνθρωπος το κρέας για να ζήσει και να είναι καλά. Δεν το χρειαζόταν ποτέ. Αναγκάστηκε να το καταναλώνει καθώς δεν είχε ακόμη γίνει γεωργός και το κυνήγι προηγήθηκε. Με απλά λόγια, σαν ο πρόγονός μας δεν είχε αναπτύξει ακόμη τα νοητικά του εργαλεία ώστε να αρχίσει να καλλιεργεί τη γη, κυνηγούσε. Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;

Προφανώς χρειάζεται. Γιατί όχι μόνο (μόνο!) πλέον σκοτώνουμε τα ζώα για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Και μάλιστα με τρόπο που πέραν της αγριότητας, φέρει συνέπειες και για το ίδιο το κρέας που τρώμε μετά (τρώμε κρέας ξεκάθαρα από ψοφίμι, το οποίο έζησε ελάχιστα, τίγκα στα χημικά, με σκοπό τη σφαγή, κατά βάση σε συνθήκες πλήρους ανελευθερίας). Δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω τους κυνηγούς, όχι γιατί δεν μπορώ να δω την τοξική αρρενωπότητα που αναβλύζει (πλέον) από τη λέξη «κυνήγι» και μόνο, αλλά γιατί δεν αντιλαμβάνομαι το πώς είναι δυνατόν οι σφαγές να είναι νόμιμες. Μόνο ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα στη ζωή; Ή στον μη βίαιο θάνατο; Τόσο μοναδικά πλάσματα είμαστε;

Ούτε καν! Αυτή είναι η απάντηση και προέρχεται από την ίδια τη Φύση: τα δελφίνια ως ανώτερα θηλαστικά φέρουν ικανότητες ίδιες αν όχι ανώτερες από αυτές του ανθρώπου. Ναι, δεν έχουν αντιτακτούς αντίχειρες ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν τεχνητό πολιτισμό. Την ίδια στιγμή ωστόσο δεν χρειάζονται τον τεχνητό πολιτισμό: ικανοποιούν τις βιολογικές τους ανάγκες, ερωτεύονται και παίζουν. Αυτά (τους) αρκούν και πράγματι είναι αρκετά, ειδικά καθώς δεν επιφέρουν απολύτως κανένα κακό στο περιβάλλον ή στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο (εν πλήρει αντιθέσει με τα όσα κάνει ο «ανώτερος» άνθρωπος): απλώς παίζουν και ερωτεύονται. Και μάλιστα, διά βίου. Οσο για το «παίζουν», το παιχνίδι δεν είναι κάτι απλό. Είναι απόδειξη (απόδειξη, όχι ένδειξη) ανώτερης νοητικής λειτουργίας και ευφυΐας.

Τα δελφίνια μπορούν ν’ ακούσουν συχνότητες 10 φορές πιο υψηλές απ’ ό,τι ο άνθρωπος, στέλνουν και δέχονται κωδικοποιημένα ηχητικά μηνύματα και από αυτά δημιουργούν εικόνες, ιχνηλατούν θαλάσσιες διαδρομές, φτιάχνουν ακόμα και αναμνήσεις (!), κοιμούνται με μόνο τον μισό τους εγκέφαλο σε λειτουργία ύπνου και κάτι τελευταίο: ο μοναδικός φυσικός εχθρός του δελφινιού, απ’ ό,τι υπάρχει στον πλανήτη, είναι και παραμένει μόνο ένας: ο άνθρωπος.

Πριν από λίγες ημέρες, αρχές Σεπτεμβρίου, στα Νησιά Φερόες δολοφονήθηκαν με τον πλέον αποτρόπαιο τρόπο και δίχως κανέναν απολύτως λόγο περισσότερα από 130 δελφίνια. Λευκοί άνδρες, κυρίως «τουρίστες», έφτασαν εκεί ώστε να αποδείξουν την αρρενωπότητά τους, σκοτώνοντας το απίστευτο αυτό θηλαστικό της θάλασσας. Οι ντόπιοι τούς βοηθούν, καθώς με τα δίχτυα και τις βάρκες τους οδηγούν τα δελφίνια στα ρηχά και εκεί, οι λευκοί μάτσο άντρακλες τα μαχαιρώνουν, ενώ ακούνε… ακούνε τις κραυγές τους. Ακούνε τις κραυγές των μικρών δελφινιών που δολοφονούνται, σκίζοντάς τους το κεφάλι με το μαχαίρι, δίπλα στις μανάδες τους. Κραυγές ακούγονται και καθώς τα απίστευτα αυτά θηλαστικά αρχίζουν και φοβούνται, αντιλαμβανόμενα πως θα θανατωθούν.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 2021, 1.428 λευκά δελφίνια του Ατλαντικού θανατώθηκαν στην ίδια παραλία, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν σφοδρές αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Ο αριθμός είναι ασύλληπτος – έτσι, «για το έθιμο». Υπάρχει η οργάνωση Sea Shepherd που εδώ και χρόνια καταγγέλλει πως όχι μόνο ο τρόπος θανάτωσης των πλασμάτων αυτών (φάλαινες και δελφίνια) είναι αδιανόητα σκληρός, αλλά και ο αριθμός των σφαγιασθέντων ανυπολόγιστος. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει όριο. Και δεν υπάρχει και κανένας (παγκόσμιος οργανισμός, κράτος, κράτη κ.λπ.) που να επιβάλει τον τερματισμό αυτού του εθίμου, πόσο μάλλον να θέσει όρια στη σφαγή.

Οι Νήσοι Φερόες είναι ανάμεσα σε Ισλανδία και Σουηδία, πάνω από την Αγγλία. Μακριά αρκετά για να μας νοιάξει;