Ανήσυχος ύπνος, προφορικός

Οπου ο ήρωάς μας, μετά από μια μέρα γεμάτη στριμωξίδι, αποκοιμιέται τελικά στο γραφείο του με το κεφάλι του πεσμένο σε έναν ανοιχτό τόμο ποιημάτων του Γουόλτ Γουίτμαν. Η μύτη του ήρωά μας, γαμψή σαν υπόδειξη, δείχνει κατευθείαν στον στίχο: «Μείνε τη μέρα και τη νύχτα αυτή μαζί μου και θα γίνει δική σου η πηγή όλων των ποιημάτων».

 

Ανήσυχος ύπνος προφορικός και στεντόρεια η σιωπή μας. Τόσο που δεν μπορείς να πεις αν σιωπούμε ή αν ονειρευόμαστε. Γιατί τα όνειρά μας είναι από το ίδιο υλικό με τις παύσεις μας. Κάθε φορά που σταματάμε να μιλάμε μια σειρά από εικόνες ξεκινούν από το μέτωπό μας και απλώνονται προς τον ουράνιο θόλο. Μπλέκουν με τις τηλεπικοινωνίες, τα δρομολόγια των αεροπλάνων, τα χαμένα αερόστατα.

Εκπέμπουν βεβαιότητες που θα αναιρεθούν, σχηματίζουν εικόνες που θα θολώσουν, μιλούν για κάτι υπόγειο που βρίσκεται ήδη εκεί ψηλά. Και ύστερα όλα μαζί διαλύονται και πέφτουν στις πλάτες των ανθρώπων. Είναι που μιλήσαμε ξανά. Και τα όνειρά μας δεν αντέχουν τον καθημερινό λόγο. Διαλύονται και πέφτουν, στάχτη ή χιόνι, πάνω στις πλάτες των ανθρώπων. Και κει τους ψιθυρίζουν. Τους αποκαλύπτουν τα μυστικά που αυτοί ποτέ δεν είχαν, τους ψιθυρίζουν σκέψεις που δεν έπρεπε να κάνουν, τους επιβεβαιώνουν ενδεχόμενα που δεν είναι αποδεκτά. Και έτσι ασυναίσθητα οι άνθρωποι έρχονται κοντά. Χτυπημένοι από τα όνειρα, βγαίνουνε απ’ τον βράχο και συντάσσουνε κοινότητες.

Περνώ από τις κοινότητες των ανθρώπων γεμάτος σώμα. Μόρια που συνθέτουν ένα μόριο, ανάμεσα σε άλλα μόρια που κινούνται γύρω. Εδώ δεν υπάρχει μέγεθος, κάθε έκταση είναι ίδια. Μέσα από την ταύτιση με τον εαυτό μου θα βρω τον άλλο. Και μέσα από τον άλλο θα αρχίσω να με καταλαβαίνω πιο καλά. Γιατί αν δεν θέλουμε να χαθούμε σε αυτό τον άπειρο αριθμό που είναι η ανθρωπότητα, γιατί αν δεν θέλουμε να συρρικνωθούμε από τη διαπίστωση των ορίων του σύμπαντος, γιατί αν δεν θέλουμε να γίνουμε δεκαδικός στη μεγάλη αρίθμηση της πραγματικότητας, το μόνο που μας μένει είναι να σταματήσουμε να μετράμε. Και να παραδεχτούμε. Δεν υπάρχουν αριθμοί μετά το δύο. Κάθε έκταση είναι προέκταση και κάθε αριθμός παραλλαγή.

Να με λοιπόν. Ταξιδιώτης στον κόσμο και μαζί ταξιδιώτης στο σώμα μου. Οπως όλοι οι άλλοι γύρω. Ορθια ταξίδια το ένα δίπλα στο άλλο, στοιχισμένοι σε ένα λεωφορείο που μας μετακινεί, ενώ όλοι μαζί ακίνητοι κινούμαστε. Είναι μια ορμή που οι πολλοί θα πούνε ορθοστασία. Τόσες τροχιές μαζί αντικριστά και ούτε λίγος θόρυβος. Ο θρίαμβός μας, όπως και το αίμα στις φλέβες μας, είναι σιωπηλός.

Εχω έναν ωκεανό μπροστά από το σπίτι μου. Είναι μια λακκούβα στον δρόμο που ποτέ δεν στεγνώνει. Τα ταξίδια εκεί θα ξάφνιαζαν και τον πιο φιλόδοξο ποντοπόρο. Είναι εδώ η εποχή των μεγάλων ταξιδιών και των νέων εκτάσεων. Κάθε απόγευμα, λίγο μετά τη σιέστα, ανακαλύπτουμε και μια νέα ήπειρο. Αλλά όλοι εμείς που δεν φιλοδοξήσαμε γενοκτονίες ιθαγενών, την αφήνουμε να προσπεράσει. Θα είμαστε και πάλι εδώ αύριο με μια καρδιά τεντωμένη σαν κατάρτι στο ανοιχτό πέλαγος.

Ω, ανάσα. Τι θαύμα που είναι η εκπνοή, τι διαρκής νίκη η εισπνοή. Ο κόσμος περνάει από μέσα μας. Τριγυρίζει λίγο εκεί και ύστερα βγαίνει. Μας παίζει σαν φλογέρα και η ζωή μας είναι η μουσική του.