Γη πολιτική

Αν κάτι είναι θετικό από τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Π.Σ., είναι ότι ο κόσμος σαν να ασχολήθηκε ξανά με την πολιτική. Υπήρξε ξεκατίνιασμα και τα ΜΜΕ δώσανε λόγο στο ξεκατίνιασμα αυτό, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής τους, σκοπός τους είναι ο ευτελισμός. Παρόλα αυτά όμως ο κόσμος γύρισε στην πολιτική των πραγμάτων, σαν να σκέφτηκε λίγο περισσότερο.

Βέβαια, στην ανάδειξη προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Π.Σ. πέρσι ψήφισαν 160.000 πολίτες, φέτος στις 17.09 ψήφισαν 147.000, διαφωνώ με την άποψη ότι ήταν επιτυχία το νούμερο. Δεν μπορεί για έναν να πηγαίνουν τόσοι και για πέντε υποψηφίους λιγότεροι.

Παρόλα αυτά πήγαν.

Μπήκε στην ζωή μας το τελευταίο διάστημα και ο όρος μεταπολιτική. Θεωρώ όμως ότι τώρα ήρθε η ονομασία του, η βάφτιση του, δεν είναι καινούργιος όρος στην τριβή, στην καθημερινότητα της οποίας σχέσης με τους πολιτικούς πιθανά. Πάντεα υπήρχε περισσότερο ή λιγότερο, σκεφτείτε τον Αντρέα Παπανδρέου, σίγουρα έφερνε νέα πράγματα αλλά δεν “πουλούσε” η φάτσα, ο τρόπος, το στυλ τότε; Ο μπαμπάς Μητσοτάκης δεν “έπαιρνε” κόσμο μαζί του με το αφ’ ψηλού ύφος και στυλ υποτίμησης που έβγαζε πολλές φορές;

Αν ο Κασσελάκης ηγηθεί στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Π.Σ. αυτό θα ‘ναι μια ένδειξη βαθιάς Εθνικής θρησκευτικότητας. Ήρθε ο Μεσσίας απ’ το πουθενά να μας σώσει, πάντα ο κόσμος θα ελπίζει σε έναν Μεσσία για να τον σώσει.

Η Αχτσιόγλου από την άλλη λέγεται ότι είναι κομματικό παιδί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Π.Σ., αν ναι θα συμπληρώσω ότι είναι ένα ψυχρό κομματικό παιδί, μονωμένο συναισθηματικά, κάτι σαν φιγούρα τεχνίτης νοημοσύνης. Θάτσερ ας πούμε.

Όποτε τι έχουμε; Τον ουρανοκατέβατο και την Θάτσερ.

Απέναντι σε μια μορφή που δεν σου γεμίζει με τίποτα το μάτι αλλά το δυνατό επιτελείο του ξεσκίζει ζωές, φύση, αξίες. Για αυτό η συμμετοχή είναι μήνυμα.

Και αν η “Αριστερά” διασπαστεί ίσως γίνει γιατί δεν είναι πολύ Αριστερά αυτή η Αριστερά, ίσως να μην θέλει ο κόσμος την Αριστερά αυτή, αλλά κάτι άλλο.

Από την άλλη μεριά υπάρχει η “βασική” Αριστερά η κομμουνιστική που δεν φαίνεται να θέλει να κυβερνήσει αλλά να καταγγέλλει συνεχώς τα κακά και άσχημα βγάζοντας μόνο μια μιζέρια. Αυτή την Αριστερά του χαρακτήρα του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, με τους καλούς, τίμιους και ριγμένους πάνω απ’ όλα, προς κάθε κυβέρνηση και κατεύθυνση.

Και ναι τελικά ίσως η Αριστερά δεν πείθει γιατί ο κόσμος πιστεύει στην μεταπολιτική τελικά, στην ωραία εικόνα, στο στυλ το έξω από αυτόν και όχι στην ουσία της ζωής, της πολιτικής της κοινωνίας τελικά. Μήπως τελικά στον πυρήνα του το πράγμα είναι πρώτα το εγώ και μετά το εμείς;