Οι πληγείσες ζωές όλων μας

Τρία βράδια στις “πληγείσες” ήταν αρκετά για να ονειρευτώ χτες βράδυ ότι η Σαρδέλα νιαούριζε επειδή το σπίτι στη Θεσσαλονίκη πλημμύριζε.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στράγγιζαν εικόνες στο κεφάλι μου από εκεί που τα νερά ήταν τόσο θολά που για να περπατήσεις έσερνες διερευνητικά το πόδι στη λάσπη. Κάτοικοι με μνήμη ακριβείας σε ρόλο οδηγού απ’το μπαλκόνι: «Δεξιά έλα! Εκεί κατεβαίνει η σκάλα του υπογείου θα πέσεις μέσα.», «Πρόσεχε, εδώ έχουμε παρτέρι!». Κι εσύ να σκέφτεσαι να ήμουν πέντε πόντους παραπάνω, να μη χρειαζόταν να σηκώνομαι στις μύτες εκεί που βαθαίνει, να μη με παίρνει κι η μπόχα από το πετρέλαιο, όπου η στάθμη είναι ψηλά. Έμεινα να αναρωτιέμαι αν ο πονοκέφαλος ήταν από αυτή τη μυρωδιά ή από τα αδιέξοδα των ανθρώπων γύρω μας.

Μια γυναίκα μουλιασμένη φωνάζει «είναι πίσω η οικογένειά μου» και κάποιος τη ρωτάει αν θέλει λίγο νερό. Δεν θέλει άλλο νερό. Δεν ήθελε ούτε να ακούσει τη λέξη νερό. Παραέξω φάροι σε κάθε ροτόντα και στα ισόγεια σουφρωμένα κούτελα να μετράνε πόντο πόντο την αύξηση της στάθμης. Ανεβαίνει; Πέφτει; Ξέρετε εσείς πότε θα πέσει; Μη βάλετε τη γεννήτρια, δεν θέλουμε φως τη νύχτα, κάνουμε βάρδιες για το πλιάτσικο, το σπίτι μας είναι στον πίσω δρόμο, να βλέπουμε τους φακούς αν μπουν κάποιοι μέσα.

Κέντρο πόλης: καφετέριες φίσκα και μουσική σε ρυθμό κανονικότητας. Διακόπτουμε την ροή του προγράμματός μας για φρενιασμένη αγορά εμφιαλωμένων νερών. Τύπος στην ουρά του σούπερ μάρκετ παρατηρεί μαγκωμένος τον κατοχικό χαμό, κοιτάει την εξάδα που κρατάει, φεύγει για λίγο και γυρνάει με ένα μπουκάλι μπύρα. Μια εξάδα και μια μπύρα, έτοιμος για τη συντέλεια του κόσμου. Παραδίπλα υπήρχαν κι άλλοι, που φτιάχνανε σακιά, που ανοίγανε τα σπίτια τους, που στέλναν ταπεράκια. Οι 40 αποχρώσεις της κοινωνίας, από την αλληλεγγύη, στο μάγκωμα και την αδιαφορία.

Κι ύστερα ο κάμπος. Αν σκύψεις και παρατηρήσεις το χώμα, βλέπεις χιλιάδες νεκρά έντομα. Ξεβρασμένα στην επιφάνεια, σαν απολίθωμα, που μόνο που αντί για 300 εκατομμύρια χρόνια δημιουργήθηκε σε 30 ώρες. Κυψέλες αναποδογυρισμένες, με μέλισσες που τους έχουν έρθει τα πάνω κάτω και ζουζουνίζουν αναποφάσιστες και χαμένες για το πως συνεχίζουν από εδώ και πέρα. Σκέφτομαι ότι και τα έντομα είναι εργάτες γης· ανώνυμα και χωρίς να αποτελούν προτεραιότητα για κανέναν.

Δίπλα, χιλιάδες ποτιστικοί σωλήνες μπλεγμένοι μεταξύ τους, σαν κάποιο παράξενο υδρόβιο φυτό διακλαδώνονται και ξεβράζονται παντού. Και ζώα. Ζώα πάνω στο δρόμο, δίπλα στο δρόμο, πίσω απ’το δρόμο, μαγκωμένα κάτω από τους σωλήνες και κολλημένα στη λάσπη. Πρόχειρος υπολογισμός κτηνοτρόφου: «Εδώ που βλέπεις είχα 2000 γίδια. Καθένα έβγαζε 3-4 λίτρα γάλα τη μέρα. 1 ευρώ το λίτρο το γάλα. Σου λέω χάθηκαν 6000 χιλιάδες ευρώ, ημερήσια. Τώρα πώς τα ξαναφτιάχνεις αυτά μου λες;”. Τα 6 χιλιάρικα σαπίζουν. Παχιά μυρωδιά σήψης, ψάχνω μια μάσκα μετά από πολύ καιρό.

Μια γυναίκα αναγνωρίζει τους δικούς της πίσω από αυτοσχέδιο παραβάν με αλουμινοκουβέρτες. Φωνάζει δυνατά, αλλά το νερό τριγύρω μένει ακίνητο και μονώνει τον ήχο.

Και άρχων όλων ο Πηνειός. Δεν θυμάμαι αν η πρώτη φορά που άκουσα μικρή γι’αυτόν ήταν στο «Στης Λαρίσης το ποτάμι» ή στους άθλους του Ηρακλή. Το σίγουρο είναι ότι το τραγούδι που πικροσφύριζα αυτές τις μέρες μηχανικά, δεν θέλω να το ξανακούσω για πολύ καιρό, ούτε τυχαία. Οπότε θα κλείσω με τον 5ο άθλο, την ιστορία της Κόπρου του Αυγεία.

Ο Αυγείας ήταν πολύ πλούσιος και είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του πολλά κοπάδια βοδιών και προβάτων, αριθμούσαν μόνο τα βόδια περισσότερα από 3.000. Η κοπριά από αυτά τα βόδια δεν καθαριζόταν επί τριάντα ολόκληρα χρόνια, με αποτέλεσμα να φράξει τους στάβλους του. Στον Ηρακλή ανατέθηκε να καθαρίσει αυτούς τους στάβλους σε μία μέρα. Πρόσεξε ότι βρίσκονταν ανάμεσα σε δυο μεγάλους ποταμούς, τον Αλφειό και τον Πηνειό, έσκαψε δυο αυλάκια και τα ορμητικά νερά των δυο ποταμών παρέσυραν την κοπριά. Ο Αυγείας αρνήθηκε να τον πληρώσει για τη δουλειά του, κι έτσι ο Ηρακλής εκστράτευσε εναντίον του και τον σκότωσε.

Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι με τη στάση μας θάβουμε ό,τι μας ζει, δάση, λίμνες, ανθρώπινες σχέσεις, στην κοπριά. Θέλω να συνεχίσω να πιστεύω ότι άμα ανοίξουμε τα μάτια μας θα συνειδητοποιήσουμε την παθογένεια του Αυγεία και της φάρας του, θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και θα απαιτήσουμε συλλογικά ό,τι μας ανήκει.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όσες και όσους παλεύουν να ξαναστήσουν τη ζωή τους μέσα στη λάσπη.

Γιατί πληγείσες είναι οι ζωές όλων μας.