Όλα έχουν αλλάξει μέσα μας μετά από αυτό
Γραμμένο απόv.psychogiosεπί 08/03/2023
Έχει αλλάξει πια η σχέση μας με τα τρένα, με τις ράγες, με τα χαλίκια ανάμεσα τους, με την μυρωδιά στην ένωση των βαγονιών, με τις λιλιπούτειες τουαλέτες. Πόσα ταξίδια, πόσες αναχωρήσεις, πόσες αφίξεις, πόσες προσμονές.
Μαθητής λυκείου, κοπάνα απ’το λύκειο στην Βέροια, λίγες ώρες παραμονή στην Θεσσαλονίκη με τους υπόλοιπους, εγώ θυμάμαι να πηγαίνω τρέχοντας σαν άλλο τρένο στο Rock 100 του Θεοδωράκη στην Διαγώνιο, για να αγοράσω δίσκους και να τον δω απο κοντά.
Αγωνία για τα δρομολόγια, για την ώρα επιστροφής στο σπίτι πριν γυρίσουν οι γονείς απ’ τα δικά τους.
Πιο μικρός την δεκαετία του ’80, δυο πολύ μεγάλα ταξίδια με τρένο μέσα σε ένα καλοκαίρι στην Αυστρία για σκι, για προπόνηση στους παγετώνες με τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας. Γυμνασιοπαίδα, ταξίδι μεγάλο, ούτε που θυμάμαι πόσες μέρες, εικόνες καθαρά θολές, αναμνήσεις έντονα χρωματισμένες.
Μια ζωή με τα τρένα και την μαγεία τους.
Αργότερα φοιτητής και στρατιώτης, μετάθεση από Σπάρτη για Διδυμότειχο. Μέχρι την Αθήνα λεωφορείο μετά το τρένο μόνο με φαντάρους, θυμάμαι την στάση στην Θήβα, φουλ του χακί στις αποβάθρες. Μετά μια μέρα, ξημερώματα στον σταθμό στο Διδυμότειχο.
Τα τρένα και οι επιλογές των ανθρώπων.
Αργότερα ως επαγγελματίας στο Κέντρο Ενημέρωσης και Εισαγωγής του Θ.Π. Ιθάκη του ΚΕ.Θ.Ε.Α., θυμάμαι καλοκαίρια να στέλνω νέες εισαγωγές στην Θεραπευτική Κοινότητα της Ιθάκης, όταν η Κοινότητα ήταν σε διακοπές στο Στόμιο. Αγωνία και νοιάξιμο για την πορεία των ανθρώπων με αφορμή την απόφαση να “κόψουν”.
Ακόμα και το τελευταίο μου ταξίδι ως “ελεύθερος” με τρένο το έκανα. Θεσσαλονίκη – Βέροια για να επιστρέψουμε όλοι για τον γάμο πίσω στην Θεσσαλονίκη. Αλλά και το πρώτο ταξίδι ως παντρεμένος την επόμενη μέρα πάλι με τρένο, σ’ αυτή την διαδρομή του θανάτου. Θεσσαλονίκη – Αθήνα μαζί με φίλους αγαπημένους.
Έχει αλλάξει πια η σχέση μας με τα τρένα.
Το περασμένο ΣαββατοΚύριακο πηγαίνοντας για δουλειά περάσαμε από γραμμές τρένων. Η εικόνα από τις ράγες έφερε την σκέψη: ”τώρα πια άλλαξε η σχέση μαζί τους”. Δεν μπορώ να ορίσω το πως, όμως άλλαξε, το νοιώθω βαθιά μέσα μου κάτι άλλαξε, κάτι σκοτείνιασε. Το απόγευμα του Σαββάτου πέρασα έξω απ’ τον σιδηροδρομικό σταθμό. Τόσο μεγάλο κτίριο, τόσο γιγάντιο. Δεν χωράνε όμως οι νεκροί πουθενά, σε καμιά σκέψη δεν χωρά αυτό που έγινε. Όλοι πεθάναμε με κάποιον τρόπο με το δυστύχημα αυτό. Το μεγάλο κτίριο του Ο.Σ.Ε. στη Μοναστηρίου, το γιγάντιο αυτό κτίριο, δεν χωρά την αδιαφορία τόσων χρόνων, τόσων υπευθύνων, δεν χωρά τον πόνο μέσα του.
Θυμάμαι τους στίχους: “κάνε κάτι να χάσω το τρένο…. .” Πόσο ρεαλιστικό, πόσο ουτοπικό μαζί, πόσο αχώνευτο αυτό που έγινε με την έννοια της πέψης, της αποδοχής.
Μακάρι ο πόνος που νοιώθω να πάρει τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους. Νοιώθουμε όπως νοιώθουμε, σκεφόμαστε όπως σκεφτόμαστε, πράττουμε όπως πράττουμε όταν κάτι δικό μας διακινείται. Τώρα ειδικά, είτε νοιώθουμε θυμό, είτε πόνο, είτε μίσος, είτε αδυναμία. Ότι…. . είναι δικό μας και συνδέεται με τα υπόλοιπα βαγόνια της κοινωνίας μας, της δικής μας παρουσίας σ’ αυτήν. Ακόμα και για την ευθύνη που νοιώθουμε και έχουμε με τις επιλογές μας τόσα χρόνια, το ανεύθυνο και επικίνδυνο στην ουσία του πολιτικό προσωπικό, άνθρωποι όπως εμείς (και εγώ) το επιλέξαμε. Εμείς καλούμαστε τώρα μετά το σοκ να προχωρήσουμε.
Σίγουρα, όλα έχουν αλλάξει μέσα μας μετά από αυτό, πιστεύω βαθιά όμως ότι καλούμαστε να την φτιάξουμε ξανά την σχέση αυτή. Δεν ξέρω πως, πετώντας την σαπίλα, από τα απλά τα καθημερινά της ζωής μας. Ίσως αν πετάξουμε την ανοχή μπορεί να φτιάξει η σχέση.
Στα Τέμπη αυτή την φορά δολονηθήκαμε όλοι, κυρίως το ήθος, η ηθική μας και η ανθρώπινη ακεραιότητά μας.
β.ψ.