Ο Σεφερλής πήρε τα δικαιώματα της χώρας

Ανεβαίνεις για δυο μέρες στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι ωραία φάση τα φεστιβάλ, είναι ωραία φάση τα ταξίδια, είναι ωραία φάση η αλλαγή παραστάσεων, και σε αυτά τα πράγματα μπορεί να ποικίλουν οι απόψεις, αλλά για μένα είναι πραγματικά no brainer η επιλογή του τρένου για να πας Θεσσαλονίκη σε σχέση με το αεροπλάνο ή το αυτοκίνητο, Παλαιοφάρσαλος, Λιανοκλάδι, Τιθορέα, Οινόη, έχουν κάτι από παλιές εποχές αυτά τα τοπωνύμια, έχουν κάτι σαφώς κινηματογραφικό οι σταθμοί, και για να επανέλθω στα του φεστιβάλ και για να πω την πιο κοινότοπη απ’ όλες τις κοινοτοπίες, το σινεμά ανοίγει το μάτι και το μυαλό και την καρδιά, σε μεταφέρει αλλού, παράδειγμα οι μυσταγωγικοί και βαθιά πολιτικοί «Βασιλιάδες του Κόσμου», της Λάουρα Μόρα, όπου μπορεί ο κόσμος στον οποίο σε πηγαίνουν να είναι κάθε άλλο παρά ειδυλλιακός, μπορεί να συνδυάζει την απόλυτη σκληρότητα με την πιο αφιλτράριστη τρυφερότητα και τις εικόνες αστικής παρακμής με τοπία θεσπέσιου φυσικού κάλλους, είναι πάντως ένας άλλος κόσμος, άλλες εικόνες, άλλες προσλαμβάνουσες, ο πλανήτης παραείναι μεγάλος και ποικιλόμορφος για να καταναλώνουμε εικόνες μόνο από συγκεκριμένα μέρη του.

Επιστρέφεις, βλέπεις το ντέρμπι, πανηγυρίζεις σαν τρελός δυο γκολ του Σπόραρ, δεν μετράει δικαίως κανένα, αλλά εσύ τα πανηγύρισες, οι χαρές που κόβονται βιαίως πριν ολοκληρωθούν θα είναι πάντα καλύτερες από τις χαρές που δεν πρόλαβαν ποτέ να γεννηθούν, κι όποιος διαφωνεί ίσως έχει καταλάβει κάτι λάθος απ’ τη ζωή, στο τρίτο γκολ του Σπόραρ που μετρά κάθεσαι ήρεμος και σιωπηλός, είναι περίεργο τριπάκι ο οπαδισμός κι ο τρόπος που παρακολουθείς ένα παιχνίδι, πέμπτη Ευρωλίγκα το 2009 και αντί να ουρλιάζεις αλλόφρων κατεβάζεις καντίλια στο τρίποντο του Σισκάουσκας που δεν μπήκε, γιατί έφτασε το ματς να κριθεί στο σουτ και παραλίγο να χανόταν.

Αμέσως μετά το ντέρμπι, ένας τύπος που άκουγες το όνομά του χρόνια κι επειδή δεν εμφανιζόταν πουθενά, τον είχες στο μυαλό σου σαν σοβαρό τεχνοκράτη ή κάτι τέτοιο, βγαίνει να κάνει βαρυσήμαντη δήλωση, έχει πολυσύλλαβες λέξεις όμως μέσα και δεν τις θυμάται απ’ έξω, οπότε ρίχνει ματιές στο κινητό του, στα τρία κόρνερ πέναλτι, στο ένα πέναλτι φασιστικό παρακράτος και εγκληματική οργάνωση, σκέφτεσαι ότι αν του είχαν δώσει εντολή να βγει και να διαβάσει δήλωση στα αραμαϊκά ή στα σουαχίλι θα το είχε κάνει κι ας μην ήξερε τι λέει, ότι αν του είχαν δώσει εντολή να αυτοπυρποληθεί για διαμαρτυρία μπροστά στον ρεπόρτερ επίσης θα το είχε κάνει, ευτυχώς του είπαν μόνο να βγει να καταγγείλει τις υποκλοπές και να πει ότι προσωπική του εισήγηση είναι η απόσυρση της ομάδας από το πρωτάθλημα, ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι, εθνολόγοι, ψυχαναλυτές, δεν ξέρω ποια είναι η αρμόδια ειδικότητα εδώ, που θα μπορούσε να ερμηνεύσει πειστικά αυτόν τον συγκεκριμένο ανθρωπότυπο, είναι απλά η δύναμη της συνήθειας και της καριέρας ή κρύβει άραγε κάποια υποτακτική ηδονή, κάποιο δέος το να υπακούς εντολές, κάποιο δέος το να είσαι φερέφωνο, κάποιο δέος στο να βγαίνεις μπροστά στο πανελλήνιο και είτε συμφωνεί κανείς μαζί σου είτε διαφωνεί, πάντως να ξέρει ότι δεν βγήκες μόνος σου, ότι λειτουργείς ως μπροστινός; Τι είναι το ανάστημα στη ζωή; Πόσα λεφτά πρέπει να βγάζεις για να μην σε αφορά μια στάλα;

«Μπλέξαν οι γραμμές μας, μπλέξαν οι γραμμές / Μπλέξαν οι φωνές μας, μπλέξαν οι φωνές / Φάρσες και βλάβες, και υποκλοπές / Μπλέξαν οι γραμμές μας, μπλέξαν οι γραμμές» τραγουδούσε το τραγούδι των Φατμέ στα 1986 η Χάρις Αλεξίου, την ίδια εποχή που ο Τζίμης Πανούσης τραγουδούσε «Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου», να τη και στο Netflix τώρα εν έτει 2022 η Χάρις Αλεξίου, δεν έχω παρακολουθήσει το “Maestro” για να έχω γνώμη, λίγες μόνο σκηνές όπου έπαιζε η Αλεξίου και τη βρήκα γλυκύτατη, η τελευταία ταινία του Παπακαλιάτη όμως μου άρεσε, και καλώς ή κακώς, είτε ανήκεις στους φανς είτε στους χέιτερς, ο Παπακαλιάτης έχει διακριτό αισθητικό στίγμα δικό του, ο Πρωθυπουργός της χώρας ανεβαίνει στην Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μιλά με θερμά λόγια για την επιλογή του Νetflix, την ίδια μέρα που ένας σκηνοθέτης που έχει βραβευτεί στο παρελθόν στο Φεστιβάλ, ο Δημήτρης Ινδαρές, αθωώνεται με απόφαση δικαστηρίου για τις φρικτές σκηνές στην ταράτσα του σπιτιού του πριν τρία χρόνια, με την εισαγγελέα της έδρας να λέει στην αγόρευσή της για τον Ινδαρέ και τους δυο γιους του: «Θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι κατηγορούμενοι δεν είναι τα άτομα που τους αποδίδονται οι πράξεις. Και οι τρεις έγιναν θύματα μιας τυφλής και ωμής αστυνομικής βίας, εντελώς αυθαίρετης, και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις για να καλύψουν την παταγώδη αποτυχία μιας τόσο οργανωμένης επιχείρησης, έγιναν τα εξιλαστήρια θύματα».

Σε άλλα σκηνοθετικά νέα, ο Μάρκος Σεφερλής παίρνει τα δικαιώματα του “The Office” και πραγματικά δημιουργεί μια μετα-προσδοκία, πραγματικά θες οπωσδήποτε να δεις το πρώτο επεισόδιο ή έστω τα πρώτα λεπτά του, για να αποφασίσεις στη συνέχεια τι θα κάνεις με το υπόλοιπο της ζωής σου και πόσο θα είναι το υπόλοιπο αυτό, πάντως ό,τι και να κάνεις μετά, η απόφαση είναι κίνητρο για να παραμείνεις ως τότε εδώ, είναι κίνητρο ζωής, πρέπει να ζήσεις για να το δεις αυτό, το θέαμα που θα ακυρώσει όλα τα υπόλοιπα θεάματα, το βίωμα που θα προξενήσει στο μυαλό σου εκρήξεις που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι υπάρχουν, και τελικά, αν πρέπει να καταλήξουμε κάπου, είναι σαν ο Μάρκος Σέφερλης να έχει πάρει τα δικαιώματά όχι μόνο του “Τhe Office”, αλλά ολόκληρης της χώρας κι ό,τι ζούμε να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένα δικό του παρωδικακό και γκροτέσκο ριάλιτι.

Αλλά καλύτερα να καταλήξουμε κάπου αλλού. Τρεις ιστορικοί κινηματογράφοι της Αθήνας και δη του κέντρου της, το Ιντεάλ, το Άστορ και το Αελλώ κινδυνεύουν να κλείσουν, γιατί το κράτος σκέφτεται να αξιοποιήσει αλλιώς τα ακίνητα που στεγάζονται, γιατί το κέντρο της πόλης μεταμορφώνεται πια σε κάτι άλλο, γιατί οι κοινοτοπίες που είπαμε στην αρχή περί ανοίγματος μυαλού και ματιών κλπ δεν αντιστοιχούν σε μια εποχή στην οποία έχουμε ήδη μπει και όπου όποιος θέλει να τα κάνει αυτά μπορεί να τα κάνει κατά μόνας σπίτι του, άντε το πολύ στις χωροχρονοκάψουλες των φεστιβάλ, ή ίσως και τίποτα απ’ τα παραπάνω να μην ισχύει, ίσως απλά να είναι μια αυτοματοποιημένη κίνηση που έγινε, οπότε στην περίπτωση αυτή ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν, να διορθωθεί και αν είναι να κλείσουν κι άλλα σινεμά στην πόλη, ας κλείσουν τουλάχιστον επειδή δεν θα πηγαίνει ο κόσμος κι όχι επειδή δεν θα υπάρχουν αίθουσες να πάει.