Η καραμέλα

«Πρωί, στην Πανεπιστημίου. Έχω πάθει ξανά αυτό, που μ’ ένα σύννεφο φοράω μακρυμάνικο και τώρα σκάω. Τρώω ένα κουλούρι, θυμάμαι ότι την τελευταία φορά που έφαγα κουλούρι στην Πανεπιστημίου, μου ράγισε το δόντι και μετά έλεγα σε όλους ότι έχω κάταγμα και ποιος ξέρει τι μπορεί να μου συμβεί.

-Το ξέρεις ότι μόλις κυκλοφόρησε το περιοδικό δρόμου σχεδία και είναι φοβερά ευκολοδιάβαστο;

Γυρνάω τον κοιτάω. Ευκολοδιάβαστο. Έχει γαλάζια μάτια λευκά μαλλιά και μούσια κάπως κιτρινισμένα. Στο εξώφυλλο γράφει POLY AMORY, έχει καρδιές αστέρια και ουράνια τόξα σε κόκκινο-μπλε-πορτοκαλί.

-Όχι, δεν το ήξερα. Τι καλά όμως που μου το είπατε τώρα εσείς.

Μετράει τα ρέστα. Στην είσοδο του μετρό γράφει “όχι μετρό στην πλατεία Εξαρχείων”. Ψάχνω το κινητό μου, του λέω ευχαριστώ, προσπαθώ να το βγάλω μια φωτογραφία, τον χαιρετάω.

Καθώς αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά με φωνάζει.

-Ξέχασα, ξέχασα.

Βγάζει δύο καραμέλες βουτύρου, αυτές με την αγελαδίτσα. “Αυτές που μου έδινε ο παππούς Σταμάτης”, σκέφτηκα.

-Μπορεί να στις έδινε ο παππούς σου. Έχω λίγες ακόμη εδώ στην τσέπη του γιλέκου. Τις δίνω μόνο σε όσους μου χαμογελάνε τα πρωινά.

Είμαι στην αποβάθρα, με κάταγμα, αυτήν τη φορά στην καρδιά.

Ήθελα να γράψω να μη ξεχνάτε να παίρνετε το περίοδο δρόμου σχεδία, χωρίς να υπολογίσω ότι ξαφνικά μου λείπει ο Σταμάτης και οι θολές αναμνήσεις των 12 χρόνων μου».

για αγάπη, για αλληλεγγύη, για αξιοπρέπεια.

Το κείμενο είναι της αναγνώστριας Χρύσας Λύκου (Xrisa Lykou). Την ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας.

Στη ο κ. Στάθης με τις καραμέλες. Φωτογράφος: Γιώργος Βιτσαρόπουλος