Στο νοσοκομείο
Written by v.psychogios on 19/08/2025
Πώς περνάν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες; Χωρίζονται σε κάποιο πριν ή μετά; Σε κάποια πριν ή μετά; Και ποια είναι αυτά; Πριν τον πυρετό ή μετά; Πριν την χειρουργική επέμβαση ή μετά; Πριν τις εξετάσεις ή μετά; Και ποιες από όλες τις εξετάσεις; Πριν το τελικό πόρισμα, την τελική διάγνωση ή μετά; Πριν να μάθεις πότε φεύγεις ή μετά; Αυτό συνήθως το μαθαίνεις όταν είσαι κοντά στο έξω.
Με όλα αυτά και σχεδόν ταυτόχρονα περνάν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, με όλα τα πριν και τα μετά. Το ρολόϊ παύει να έχει λειτουργία, σχεδόν ο χρόνος παύει να έχει λειτουργία για αυτόν που νοσηλεύεται. Τα πράγματα και ο χρόνος κινείται στην βάση του τι ακριβώς συμβαίνει την δεδομένη στιγμή.
Θα έρθει η αντιβίωση, μετά το παυσίπονο μετά η επόμενη αντιβίωση. Τότε ξέρεις, είναι έξι παρά το πρωί, είναι δέκα το πρωί, πιο πριν ήταν οκτώ, οκτώ παρά γιατί σε ρωτάν αν θες αλλαγή στα σεντόνια, μετά είναι σχεδόν εννιά όχι γιατί βλέπεις την ώρα αλλά γιατί ήρθε το πρωινό, το ίδιο και με τα επόμενα γεύματα, ξέρεις είναι περίπου μία, μεσημεριανό, είναι έξι το απόγευμα, βραδυνό, έτσι κυλά ο χρόνος, οι επόμενες και μεθεπόμενες αντιβιώσεις σου λεν την ώρα.
Όλα για τον νοσηλευόμενο, τον ασθενή έχουν να κάνουν με το τί συμβαίνει, τί γίνεται, από εκεί προκύπτει η ώρα, ο χρόνος. Η μορφή της ώρας δεν είναι σε δείκτες είναι σε ενέργειες που συμμετέχει.
Τα πρόσωπα, νέα πρόσωπα, μέχρι ένα σημείο. Αν μείνεις αρκετά το νέο των προσώπων φεύγει, όλοι πάνω κάτω γίνονται γνωστά πρόσωπα και συμπεριφορές. Γιατροί, νοσηλευτές, βοηθητικό νοσηλευτικό προσωπικό (αν ισχύει με βάση την κατανομή των εργασιών), προσωπικό καθαρισμού, άλλες συνεργαζόμενες ειδικότητες ιατρικές ή παραϊατρικές. Άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, και με εσένα. Οι ρόλοι κι αυτοί διαφορετικοί, μεταξύ τους και με εσένα. Οι ρόλοι είναι ανθρώπινη, οι ρόλοι είναι άνθρωποι.ι
Άλλοι περισσότερο ή λιγότερο συμπαθείς, όχι γιατί είναι περισσότερο ή λιγότερο συμπαθείς γιατί είσαι εσύ διαφορετικός, γιατί η χημεία μεταξύ των ανθρώπων είναι διαφορετική, όχι μόνο των άλλων και η δική σου. Στο τέλος, όχι στο τέλος, στην βάση όλοι άνθρωποι είμαστε, με όσα κουβαλάμε.
Το σύστημα τελικά, της υγείας, σύστημα, όπως ακούγεται, σύστημα πολύπλοκο και ουσιαστικό, προσφοράς ευθύνης, ουσίας. Το δημόσιο σύστημα υγείας, πόσο σημαντικό, όπως της παιδείας για αυτό θέλει διασφάλιση, περιφρούρηση, προς Θεού όχι περιφρόνηση. Ότι δίνουμε περνούμε.
Και φυσικά οι σκέψεις, όλες για όλα. Το πριν, το μετά, ενώ το τώρα, το παρόν μοιάζει να είναι μόνο το πριν ή το άγνωστο και φοβιστικό πολλές φορές μετά. Το παρόν το ζεις μέσα από τις ενέργειες, τις δράσεις που συμβαίνουν διαδικαστικά και ουσιαστικά και είπαμε καθορίζουν τον χρόνο.
Τί έχω; Έχω; Θα έχω κάτι; Αμφισβήτηση, αμφιθυμία, αγωνία, προσμονή, παρατήρηση του εαυτού, του σώματος, των συνηθειών, των αλλαγών. Σενάρια που ισχύουν, άλλα σενάρια που φτιάχνεις, γνώση που δεν έχεις ή γνωρίζεις κάποια λίγα και όχι περισσότερο σε βάθος, σε λεπτομέρειες. Προσπαθείς να κατανοήσεις να κάνεις κτήμα αυτά που ακούς στις ενημερώσεις των γιατρών, των διαφορετικών ειδικοτήτων. Κτήμα σου με σκοπό να τακτοποιήσεις μέσα σου το άγνωστο, το αβέβαιο, το ότι προξενεί ανασφάλεια. Για την υγεία σου πρόκειται.
Θεέ μου από πόσα κομμάτια αποτελείται αυτός ο γιγάντιος οργανισμός, το Νοσοκομείο;
Η οικογένεια, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι σχέσεις με όλους και ξεχωριστά με τον καθένα που έρχεται στα επισκεπτήρια, η επικοινωνία, με τηλέφωνα, με μηνύματα, καθόλου.
Η αγωνία η δική και της οικογένειας, η αποσταθεροποίηση του έξω από το μέσα του νοσοκομείου. Οι ρόλοι που αλλάζουν, η διαχείριση κυρίως των έξω μελών της οικογένειας, εσύ είσαι εκτός δράσης λόγω του εντός. Όσο κι αν σκέφτεσαι, μόνο αυτό μπορείς να κάνεις, άντε να προτείνεις το πολύ πολύ κάτι, μέχρι εκεί.
Ο εγκλεισμός αν σκεφτούμε έχει στοιχεία πένθους, εικονικού αλλά έχει, υπάρχει απώλεια, περιορισμένου χρόνου, όμως υπάρχει. Φυσικά ενισχύεται αυτό όσο το άγνωστο και φοβιστικό της διάγνωσης είναι σε εκκρεμότητα, μόλις έρθει η διάγνωση μερική ή ολική τα πράγματα παίρνουν άλλη μορφή, πιο ήρεμα σμιλευμένη.
Οι σκέψεις, σκέψεις και οι συνδέσεις, συνδέσεις. Ο εγκλεισμός φέρνει σκέψεις άλλων, έγκλειστων. Φέρνει ερωτήματα. Πώς μπορεί; Πώς αντέχει κάποιος στην φυλακή; Μέχρι εκεί, απάντηση δεν υπάρχει, δεν δίνεται. Η σκέψη να μην το ζήσει κανείς αυτό κι ο ίδιος φυσικά επικρατεί.
Η ζωή από έξω που έρχεται μέσα. Κι άλλες αναμνήσεις κι άλλες σκέψεις κι άλλα συναισθήματα. Τί κι αν είσαι καθηλωμένος σ’ ένα κρεβάτι; Μέσα σου όλα δουλεύουν με έναν υποχθόνιο τρόπο, όπως μια ίωση, ένα μικρόβιο, όπως μια λοίμωξη, όπως η αντιβίωση, σταγόνα σταγόνα καθώς πέφτει από ψηλά και κυλά όπου την πηγαίνει το αίμα. Παντού.
Οι υπόλοιποι ασθενείς, οι διαφορετικές προσωπικότητες. Οι μεταξύ τους σχέσεις, εντός του νοσοκομείου ή μετά με την ανταλλαγή τηλεφώνων. Η διαχείριση της κατάστασης, του πόνου, της ανυμποριάς, της απόγνωσης, του θυμού, της προσμονής. Δε ‘πα να είσαι παπάς, γιατρός, συνταξιούχος νοσηλευτής, δικηγόρος, οικοδόμος, πονάς, δεν μπορείς να κινηθείς, ψήνεσαι στον πυρετό, φοβάσαι, αντιδράς με τον τρόπο σου.
Έγραψα για τον πυρετό ζώντας τον κυριολεκτικά, σε απευθείας επαφή και σύνδεση μαζί του.
Τα όνειρα. Ήρθαν τις στιγμές μετά από παρατεταμένη ένταση και κούραση. Θυμάμαι όταν έφυγε για τα καλά ο πυρετός μετά το 2ο χειρουργείο. Πριν κλείσω τα μάτια έβλεπα, μόλις τα έκλεινα τα έβλεπα όλα. Ήξερα ότι είναι όνειρο και δεν άνοιγα τα μάτια για να δω που θα πάει, για να μην το χαλάσω, ακαθόριστες στιγμές, κολλητά η μία μαζί με την άλλη, πρόσωπα, γεγονότα, ιστορίες μικρές, άλλες έβγαζαν νόημα άλλες κανένα.
Όλα αυτά χωρίς να έχει έρθει ο ύπνος, μόλις έκλειναν τα μάτια, σχεδόν απόλυτα ξύπνιος. Θυμάμαι άνοιγα τα μάτια μόνο όταν έβλεπα κάτι τρομακτικό, εφιάλτη και κοιμόμουν πια, τότε διέκοπτα, σχεδόν συνειδητά όμως, τόσο κοντά ο ύπνος και ο “ξύπνιος”..
Ήταν κι η στιγμή σκέφτομαι τώρα, που “γύρισε” όλο της λοίμωξης κι ο οργανισμός έπαιρνε τα πάνω, σαν ο οργανισμός να ήθελε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο από τις προηγούμενες ημέρες που σχεδόν δεν έλεγχε τίποτα. Από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει, από την πηγή της ξεκούρασης ίσως. Τα όνειρα.
Έτσι μοιάζει πια, σαν όνειρο λίγες μέρες μετά την έξοδο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος συντάχθηκε στο κρεβάτι, μέσα. Στο σπίτι κάποιες προσθήκες με την διαδικασία ανάκτησης σε πλήρη δράση, σε πλήρη εξέλιξη.
Ήρθε ξανά το πριν και το μετά, όπως ξεκίνησε αυτό το κείμενο. Το πριν και το μετά, το πριν ή το μετά. Σχεδόν όπως το τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου, το 2009 στο τραγούδι με δικούς της στίχους και μουσική “Μεγάλωσα”:“
Πάντα γι’ άλλα μιλάμε πάντα γι’ άλλους μιλάμε
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε”.
Πολλές φορές, πάρα πολλές φορές αυτό κάνουμε οι άνθρωποι και χάνουμε το παρόν, το τώρα, έχοντας το βλέμμα, την σκέψη στο πριν ή το μετά.
Στο εδώ και τώρα λοιπόν ας κρατήσουμε για το τέλος το κοινό όλων, το δημόσιο όλων, το δημόσιο γιγάντιο φροντιστικό σύστημα υγείας, το γεμάτο εμπειρία και προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο παρά τις αντίθετες πολιτικές, το σύστημα αυτό και τους Ανθρώπους του.
Αυτό ακριβώς ή ότι άλλο άφησε εδώ, τώρα το κείμενο αυτό.
Καλή συνέχεια καλοκαιριού!!!! !
β.ψ.