Το ασανσέρ, στο νοσοκομείο
Written by v.psychogios on 17/08/2025
Το πιο βρώμικο μέρος σε ένα νοσοκομείο είναι το ασανσέρ. Θα ‘ταν ότι χειρότερο σε ψυχή και σώμα αν ήταν ζωντανός οργανισμός. Εγκλωβισμένες ουσιαστικά υπάρξεις, ανομοιόμορφες μεταξύ τους, με την αγωνία και τον φόβο της περισσότερες φορές να χτυπάει κόκκινο. Εγκλωβισμένες στον απόλυτα μικρό χώρο, μέχρι 26 άτομα, έως 2000 κιλά έλεγε αυτό που χρησιμοποιούσα.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για τόνους ενέργειας, βαριάς σαν βράχος, άγνωστης για τους ιδιοκτήτες της, αρνητικής και φοβισμένης πολλές φορές. Ενώ η ίδια η εικόνα του μεγεθύνει το αρνητικό. Η παραμονή μέσα στο ασανσέρ είναι αντιστρόφως ανάλογη της έκκρισης ορμονών των χρηστών του. Όσο και αν καθαρίζεται πάντα θα ‘ναι βρώμικο.
Οι συμπεριφορές απαράδεκτες, όμως κι αυτό μέρος της ύπαρξής μας της ανθρώπινης δεν είναι…. .
Με προσπέρασαν, με έσπρωξαν, με έκλεισε η πόρτα γιατί μπήκαν σφήνα μπροστά μου, μου μπήκε κάτι σαν τρικλοποδιά κι όλα με εμφανή τα σημάδια της νοσηλείας πάνω μου.
Κι ιστορίες, ιστορίες πολλές…. .
Είναι 5-6 άτομα που πηγαίνουν γεμάτα χαρά για γέννα, έχουν όλα τα ανάλογα, μπαλόνια, κορδέλες, γλυκά κι ότι άλλο ορίζει η καταναλωτική μας παιδεία. Άσχετοι με την παρέα ένα παλικάρι γύρω στα 35 με βερμούδα χαλαρή κι αντίστοιχο χαβανέζικο πουκάμισο λίγο γεματούλης και εγώ.
Στην παρέα μεταξύ των ατόμων, νεαρός 20-25 χρονών, η κοπέλα του ίδιας ή και μικρότερης ηλικίας και η μάνα του νεαρού.
(Ότι περιγράφω συνέβησαν από το ισόγειο μέχρι τον δεύτερο, ενώ αναφέρθηκε και το γεγονός ότι χάθηκε λόγω gps η μητέρα του νεαρού και πήγαν μέχρι τα διόδια.)
Κάποια στιγμή ακούγεται η μάνα του νεαρού να λέει: “τί είναι αυτό, εμείς τον βαφτίσαμε με ολόκληρο όνομα, Κωνσταντίνο, θα μας το αλλάξεις εσύ τώρα; Άκου Κώστα.” Απευθύνονταν στην κοπέλα του γιου της. Φτάσαμε στον 2ο και βγήκαν.
Μετάνιωσα πολύ που δεν του φώναξα καθώς έφευγε: “γεια σου Ντίνο”, πολύ το μετάνιωσα.
Οι δυο μας με το παλικάρι κατεβήκαμε στον επόμενο όροφο. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, του έκανα νόημα με τα μάτια σαν να του λέω: “είδες”. Μου είπε: “καθόλου παρεμβατική η κυρία“, του απάντησα: “ευνουχισμός”, σχηματίζοντας με τα δάχτυλα μου ένα ψαλίδι.
Βγήκαμε χαιρετηθήκαμε, φύγαμε.
Όσο γράφω ήρθε στο μυαλό μου ο ρυθμός από το αγαπημένο παλιό λαϊκό τραγούδι του 1963, Στο σταυροδρόμι, ερμηνεία Πάνος Γαβαλάς, φωνητικά Ρία Κούρτη, στίχοι Ευάγγελος Ατραΐδης & Γιάννης Βασιλόπουλος, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος.
Είναι σαν σταυροδρόμια τα ασανσέρ γενικά, των νοσοκομείων πολύ περισσότερο. Συναντιόμαστε, ακουμπάμε ή όχι τις ενέργειες μας κι ότι άλλο εκπέμπουμε και χανόμαστε…. .
β ψ.