Η Άννα Φρανκ ζει στη Γάζα
Written by v.psychogios on 11/08/2025
Από το info-war.gr /του Άρη Χατζηστεφάνου |Εφημερίδα των Συντακτών / εικόνα Reflection | Fiona Graham-Mackay
Η άρνηση του λιμού της Γάζας έρχεται να προστεθεί στη σκοτεινή παράδοση της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Όπως υποστηρίζουν όμως Ισραηλινοί σχολιαστές, αυτή η άρνηση είναι γραμμένη στο DNA του Ισραήλ.
Τoν Φεβρουάριο του 2023 ένας Πολωνο-Καναδός νεοναζί παρκάρισε το αυτοκίνητό του απέναντι από το σπίτι και μουσείο της Άννας Φρανκ στην Ολλανδία, έβγαλε μια συσκευή λέιζερ και πρόβαλε στον τοίχο το παρακάτω μήνυμα: «Η Ανν (sic) Φρανκ εφηύρε τα στυλό διαρκείας». Πέρα από την ανορθογραφία που χαρακτηρίζει τους ανά τον κόσμο νεοναζί, η συγκεκριμένη φράση αναπαρήγαγε τη θεωρία συνωμοσίας ότι το ημερολόγιο της κοπέλας που έγινε σύμβολο του Ολοκαυτώματος είναι πλαστό, αφού υποτίθεται ότι γράφτηκε με στυλό διαρκείας το οποίο εφευρέθηκε μετά τον θάνατό της. Η θεωρία κυκλοφορεί παρά το γεγονός ότι καταρρίφθηκε από την πρώτη στιγμή για δύο λόγους: Το ημερολόγιο δεν γράφτηκε με στυλό διαρκείας και ούτως ή άλλως η σχετική τεχνολογία υπήρχε πολλά χρόνια νωρίτερα.
Η δεύτερη δημοφιλέστερη θεωρία συνωμοσίας για την Άννα Φρανκ είναι ότι δεν τη σκότωσαν οι ναζί. Το επιχείρημα είναι ότι δεν οδηγήθηκε σε κάποιο θάλαμο αερίων ή στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά πέθανε από μια ασθένεια και συγκεκριμένα από τύφο. Η δύναμη αυτής της «θεωρίας» έγκειται στο ότι είναι ταυτόχρονα ακριβής ως προς τα πραγματικά περιστατικά, αλλά υπάρχει για να εξυπηρετεί τις πιο χυδαίες και εξοργιστικές θεωρίες των αρνητών του Ολοκαυτώματος. Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η Άννα Φρανκ πέθανε από τύφο, αλλά εξηγούν ότι η ασθένεια εξαπλώθηκε στο στρατόπεδο εξόντωσης του Μπέργκεν-Μπέλζεν από συνειδητές πράξεις των διοικητών του (υπεράριθμοι κρατούμενοι στοιβάζονταν σε απάνθρωπες συνθήκες ανύπαρκτης υγιεινής με ελάχιστα τρόφιμα χωρίς την παραμικρή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Ο τύφος δεν ήταν μια παράπλευρη συνέπεια των πράξεων των ναζί, αλλά ένα από τα σημαντικότερα όπλα για την εξόντωση Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων και κομμουνιστών.
Αν κάποιος ήθελε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα τις σκέψεις των αρνητών του Ολοκαυτώματος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η αδερφή της Άννας Φρανκ, η οποία είχε επίσης προσβληθεί από τύφο στο ίδιο στρατόπεδο, πέθανε επειδή έπεσε από το κρεβάτι της. Και αυτή η πληροφορία είναι «ακριβής». Μόνο όμως για όσους θέλουν να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα του ναζισμού.
Τη συγκεκριμένη ιστορία θυμήθηκε αυτή την εβδομάδα ο δημοσιογράφος Αντρέας Κοσιάρης, όταν το @Israel, ο επίσημος λογαριασμός του ισραηλινού κράτους στο Χ, χρησιμοποίησε μια παρόμοια τεχνική προπαγάνδας για να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει λιμός στη Γάζα. Πάνω σε μια φωτογραφία του αποστεωμένου πτώματος του Παλαιστίνιου Μοχάμεντ αλ Χασανάτ έβαλαν μια μεγάλη σφραγίδα «FAKE NEWS» και υποστήριξαν ότι «δεν πέθανε από ασιτία – έπασχε από διαβήτη τον οποίο δεν αντιμετώπισε (!) και πέθανε από τις επιπλοκές οξέος υπερκαταβολισμού». Δεν χρειάζεται βέβαια να έχει κανείς διδακτορικό στην ενδοκρινολογία για να καταλάβει ότι από τη στιγμή που το Ισραήλ έχει ισοπεδώσει περίπου 40 νοσοκομεία, έχει δολοφονήσει πάνω από 1.500 γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και έχει διακόψει σχεδόν το σύνολο των εισαγωγών ινσουλίνης και τροφίμων, φέρει την ίδια ακριβώς ευθύνη για τον θάνατο του Μοχάμεντ όσο και οι ναζί για τον θάνατο της Άννας Φρανκ.
Η συγκεκριμένη ανάρτηση στο X εντάσσεται σε μια γιγαντιαία επιχείρηση προπαγάνδας του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών, η οποία αναζητά φωτογραφίες σκελετωμένων παιδιών από τη Γάζα για να αποδείξει ότι η κατάστασή τους οφείλεται σε «χρόνιες παθήσεις». Ακόμη και όταν οι πληροφορίες είναι ακριβείς, έχουμε μια κλασική μορφή λογικής πλάνης (το λεγόμενο cherry picking), στην οποία ο δράστης επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή σε μια ιδιαίτερη πληροφορία που επιβεβαιώνει τη δική του θεωρία αποκρύπτοντας τον τεράστιο όγκο πληροφοριών που συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου.
Παραδόξως ο λογαριασμός της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα, που συνήθως αναπαράγει όλα τα μυθεύματα του @Israel, δεν μετέφρασε τη συγκεκριμένη καμπάνια, γνωρίζοντας προφανώς ότι θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων. Παρ’ όλα αυτά είδαμε σχετικές αναρτήσεις σε φιλοϊσραηλινά ΜΜΕ και λογαριασμούς (όπως π.χ. της Έλιας Ζερβού, που έγινε ευρύτερα γνωστή όταν αποκαλύφθηκε ότι μισθοδοτούνταν από το φιλοκυβερνητικό δίκτυο του Θ. Βαρβιτσιώτη).
Ίσως όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι αναμενόμενες κινήσεις του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αλλά η απρόσμενη αποδοχή που έχει η άρνηση της γενοκτονίας στο εσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας. «Ένα κατάπτυστο κύμα άρνησης (του λιμού) σαρώνει το Ισραήλ», έγραφε προ ημερών ο αναλυτής της Haaretz, Γκιντεόν Λεβί, σημειώνοντας ότι είναι τόσο χυδαίο όσο και η άρνηση του Ολοκαυτώματος. «Είναι κυρίαρχο», έλεγε ο ίδιος, «σε πολλούς τομείς της κοινής γνώμης και προωθείται από σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ». Ο τρόμος που προκαλεί η ισραηλινή βαρβαρότητα, συμπλήρωνε η Ισραηλινή καθηγήτρια Νομικής, Ορίτ Καμίρ, παράγει τρόμο πέρα από την ικανότητα του ανθρώπου να τον φανταστεί, και έτσι επιτρέπει στους περισσότερους Ισραηλινούς να τον αρνηθούν.
Πρόκειται όμως για ένα νέο φαινόμενο; «Η άρνηση», γράφει ο Λεβί, «συνοδεύει το Ισραήλ από το 1948 και τη Νάκμπα (τον μεγάλο διωγμό των Παλαιστινίων)… και συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της κατοχής και του απαρτχάιντ».
Η άρνηση φρικτών γεγονότων που συντελούνται μπροστά στα μάτια μας είναι ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά των συνωμοσιολόγων. Οι αντιεμβολιαστές, παραδείγματος χάριν, αρνούνταν την ύπαρξη της πανδημίας ακόμη και στους συγγενείς ανθρώπων που πέθαναν από τον κορονοϊό. O φασίστας οπαδός του Τραμπ, Άλεξ Τζόουνς, υποστήριζε ότι το περιστατικό του μαζικού πυροβολισμού σε Δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ το 2012 ήταν σκηνοθετημένο. Οι γονείς των 20 παιδιών ηλικίας έξι και επτά ετών τα οποία δολοφονήθηκαν στο σχολείο, εκτός από τη φρίκη της απώλειας, έπρεπε να αντιμετωπίζουν ορδές συνωμοσιολόγων που τους έλεγαν ότι είναι ψεύτες και δεν είχαν ποτέ παιδιά.
Ακόμη και οι υποστηρικτές αυτού του φρικτού παραλογισμού όμως, ήταν απλώς «θεατές» καταστάσεων (της πανδημίας ή των μαζικών πυροβολισμών). Το μεγαλύτερο έγκλημα ξεκινά όταν αρνητές μιας γενοκτονίας είναι οι ίδιοι οι δράστες της.