Όχι Επαγγελματίες, αλλά σίγουρα Πρωταγωνιστές: Οι απλοί δρομείς των αγώνων!

Αυτό είναι ένα άρθρο που ήθελα καιρό να γράψω. Ήρθε λοιπόν η ώρα του. Αφορμή γι’ αυτό είναι η συμμετοχή πολλών “απλών” ανθρώπων σε απαιτητικούς αγώνες, αλλά και η καθημερινή τριβή σε προπονήσεις και παρέες με ερασιτέχνες αθλητές που πασχίζουν καθημερινά να τα φέρουν βόλτα στις πολλές δυσκολίες της ζωής, αλλά να τα καταφέρουν και να σταθούν στην αφετηρία αγώνων που έχουν ονειρευτεί. Βλέπετε, το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, ειδικά στο βουνό, δεν είναι μόνο προνόμιο των επαγγελματιών αθλητών. Πολλοί άνθρωποι που ζουν μια «κανονική» ζωή, με απαιτητικές δουλειές, οικογενειακές υποχρεώσεις και οικονομικές ανησυχίες σε ένα όλο και απαιτητικότερο και πολλές φορές τοξικό περιβάλλον – ιδιαίτερα στη χώρα μας – βρίσκουν τον τρόπο να ενσωματώνουν την προπόνηση στη ζωή τους και να συμμετέχουν σε εξαντλητικούς αγώνες. Αυτή η προσπάθεια δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική, καθώς συχνά αντιμετωπίζουν δυσκολίες ισοδύναμες, αν όχι μεγαλύτερες, από εκείνες των επαγγελματιών, από άλλο πρίσμα βέβαια.

Για τον απλό ερασιτέχνη δρομέα, η ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά, την οικογένεια και την προπόνηση είναι μια καθημερινή μάχη. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο, και η προπόνηση γίνεται συχνά στις πιο παράξενες ώρες της ημέρας: νωρίς το πρωί πριν ξυπνήσει η οικογένεια (Ο Τάκης εδώ στο Advendure έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, όπως πολλοί γνωρίζουμε), ή αργά το βράδυ μετά από μια κουραστική ημέρα (εδώ έρχομαι εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι, αν και τελευταία με έχει παρασύρει μερικές φορές τώρα που έρχεται συχνά στην Πάτρα). Ορισμένοι κάνουν προπονήσεις κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος ή εκμεταλλεύονται τα Σαββατοκύριακα για τις μεγάλες προπονήσεις τους, αλλά και αυτό πολύ νωρίς γιατί και πάλι πρώτα απ’ όλα είναι – και πρέπει να είναι – η οικογένεια.

Επιπλέον, η διαχείριση του οικονομικού κόστους ενός τέτοιου αθλητικού τρόπου ζωής αποτελεί από μόνη της μια σημαντική πρόκληση. Οι εγγραφές στους αγώνες, ο εξοπλισμός, οι μετακινήσεις, η διαμονή, οι προπονητές για πολλούς και πλείστα άλλα ζητήματα, απαιτούν χρήματα. Για πολλούς, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν δύσκολες επιλογές και θυσίες στην καθημερινότητα τους, να περιορίσουν άλλες απολαύσεις που μερικές φορές μπορεί να τους φέρνει σε αντίθεση με τους δικούς τους ανθρώπους ή να βρουν τρόπους να χρηματοδοτήσουν την αγάπη τους για συμμετοχή σε αγώνες.

Για αυτούς τους δρομείς, η προπόνηση δεν είναι μόνο μέσο για βελτίωση της αντοχής και της ταχύτητας τους. Είναι ένας τρόπος να αποτραβηχτούν για λίγο από τις πιέσεις της καθημερινότητας, να βρουν λίγη ηρεμία και να συγκεντρωθούν στις σκέψεις τους. Κάθε χιλιόμετρο στο βουνό τους φέρνει πιο κοντά στη φύση, αλλά και στον εαυτό τους. Θα λέγαμε ότι η διαδικασία αυτή είναι μια μορφή θεραπείας, που προσφέρει – εκτός από τα αθλητικά οφέλη – ψυχική δύναμη και ενδυνάμωση.

Πολλοί απλοί δρομείς βρίσκουν στην προπόνηση και στον αγώνα έναν τρόπο να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι μπορούν να υπερβούν τα όρια τους. Έτσι, η ολοκλήρωση ενός αγώνα δεν είναι απλά μια αθλητική επιτυχία, αλλά μια προσωπική κατάκτηση. Κάθε δύσκολη στιγμή στα μονοπάτια, κάθε πόνος και κάθε σταγόνα ιδρώτα, καθρεφτίζει τις καθημερινές τους μάχες. Αυτό προσδίδει στον τερματισμό πολύ περισσότερα από μια επιτυχία, είναι μια αίσθηση καθαρής νίκης, που ίσως είναι πιο γλυκιά από ό,τι για έναν επαγγελματία αθλητή.

Πολλές φορές ακούμε την έκφραση “Καθημερινοί Ήρωες” γι’ αυτούς που καταφέρνουν και τα συνδυάζουν όλα αυτά. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου αρέσει η έκφραση “ήρωες” στον αθλητισμό. Όπως έχω ξαναγράψει, ήρωας ήταν ο Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης και άλλοι σπουδαίοι στην ταραγμένη ιστορία αυτού του τόπου. Εμείς είμαστε απλά άνθρωποι που προσπαθούμε να κάνουμε το χόμπι μας και να ξεπερνάμε τα όρια μας. Σε αυτά τα πλαίσια οι απλοί καθημερινοί δρομείς δείχνουν ότι το τρέξιμο δεν είναι απλώς μια αθλητική δραστηριότητα, αλλά τρόπος ζωής. Το πάθος τους είναι αυτό που τους κρατάει σε κίνηση, ακόμη και όταν η κόπωση από τη δουλειά, οι οικογενειακές υποχρεώσεις ή οι ανησυχίες για τα οικονομικά τους βαραίνουν. Οι αγώνες τρεξίματος, και κυρίως αυτοί που διεξάγονται σε δύσκολες ορεινές διαδρομές και για πολλές ώρες, είναι η απόλυτη δοκιμασία αντοχής και ψυχικής δύναμης, και για αυτούς δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από την αίσθηση του τερματισμού σε αυτούς.

Παρά τις δυσκολίες, το χαμόγελο και η ευχαρίστηση που νιώθουν όταν διασχίζουν τη γραμμή του τερματισμού είναι αληθινά. Για αυτούς τους ανθρώπους, ίσως η επιτυχία είναι ακόμη πιο γλυκιά, επειδή δεν είναι το επάγγελμά τους. Είναι κάτι που καταφέρνουν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, και αυτό τους δίνει έναν μοναδικό λόγο να νιώθουν περήφανοι.

Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε αλλά που θέλεις να καταλήξεις; Μα στο ότι oι απλοί ερασιτέχνες δρομείς είναι οι αφανείς, αλλά εξίσου σημαντικοί με τους επαγγελματίες αθλητές, πρωταγωνιστές των αγώνων σε άσφαλτο ή βουνό, οπουδήποτε. Ενώ αντιμετωπίζουν τις καθημερινές πιέσεις της ζωής, βρίσκουν τον χρόνο και την ενέργεια να κυνηγούν το πάθος τους. Το τρέξιμο και οι αγώνες τους είναι για αυτούς κάτι πολύ περισσότερο από μια φυσική δραστηριότητα — είναι ένας τρόπος να ξεπερνούν τις προκλήσεις, να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και να ζουν στο έπακρο! Οπότε ας τους χειροκροτήσουμε δυνατά όταν τερματίζουν έναν αγώνα, έστω και ώρες πίσω από τους elite.

ΥΓ … Χρησιμοποίησα τον όρο επαγγελματίας στο άρθρο. Να διευκρινίσω ότι στην χώρα μας, όσο αφορά το τρέξιμο σε άσφαλτο και το ορεινό τρέξιμο, είναι μετρημένοι διαχρονικά στα δάκτυλα του ενός χεριού (και αν) αυτοί που ήταν και είναι επαγγελματίες με την καθαρή έννοια του χώρου όπως είναι στο εξωτερικό. Άρα θα λέγαμε ότι ο όρος “απλός ερασιτέχνης” αθλητής πιάνει σχεδόν το σύνολο αυτών που τρέχουν στη χώρα μας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο!