Όταν γράφαμε τραγούδια σε κασέτες και άλλα 8 πράγματα που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα παιδιά μας

Η 6χρονη κόρη μου το πήρε στα χέρια της και δεν ήξερε τι να το κάνει. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι έπρεπε να της δείξω πώς να βάζει το δάχτυλο της σε κάθε νούμερο και να το σπρώχνει κυκλικά προς τα κάτω. Από την πλευρά της, της έκανε τρομερή εντύπωση όταν της εξήγησα ότι ένα παρόμοιο χρησιμοποιούσα όταν ήμουν μικρή, για να τηλεφωνήσω στη φίλη μου. Απαντούσε συνήθως η μαμά της και εγώ έπρεπε ευγενικά να τη ρωτήσω αν η Άντα ήταν εκεί και αν μπορούσα να της μιλήσω. Η κόρη μου τότε με ρώτησε: Γιατί δεν την έπαιρνες στο κινητό;

Κάτι τέτοιες αφορμές είναι που μας θυμίζουν το τεχνολογικό χάσμα που χωρίζει εμάς και τα παιδιά μας. Που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πόσο θα έχουν αλλάξει τα πράγματα όταν τα παιδιά μας θα γίνουν γονείς και τι θα πρέπει να εξηγούν τότε εκείνοι, στα δικά τους παιδιά. Κάτι τέτοιες αφορμές είναι που μας δίνουν την ευκαιρία να θυμίσουμε στα παιδιά μας πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή τους σήμερα -από αυτή την άποψη τουλάχιστον- και πόσο τυχερά είναι που έχουν πλέον τόσα «όπλα» για να την κάνουν ακόμα καλύτερη. Αυτή ήταν και η αφορμή για να μιλήσω στην κόρη μου (και να θυμηθώ και εγώ) όσα κάναμε όταν ήμασταν παιδιά, αλλά δεν θα κάνουν ποτέ ξανά τα παιδιά μας…

Εσείς πού έχετε καταχωνιάσει τις εγκυκλοπαίδειες; Εμείς κάποιες τις χρησιμοποιούμε για να ανασηκώσουμε λίγο το στρώμα στο κρεβάτι και κάποιες άλλες τις έχουμε στοιβάξει σε ένα παλιό ντουλάπι, στο εξοχικό. Έτσι ήταν λίγο δύσκολο εκείνη τη στιγμή να της δείξω τι εννοώ, όταν της έλεγα ότι για τις σχολικές εργασίες ανατρέχαμε σε κάποιον βαρύ τόμο, από τον οποίο μετά βίας βγάζαμε άκρη δεδομένου ότι τα κείμενα ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα. Όχι, δεν είχαμε υπολογιστή. Και όταν αποκτήσαμε, το ίντερνετ ήταν πιο αργό και από την Κηφισίας στις 8 το πρωί.

…και όχι κινητό. Γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε. Για να βρω μια εφημερίδα δεν δυσκολεύτηκα τόσο. Συνεχίζει να παίρνει ο παππούς της –μία φορά το μήνα, όχι συχνότερα.

Ο αγαπημένος μου ραδιοφωνικός σταθμός τότε ήταν ο Jeronimo Groovy. Όταν ήμουν μικρή, λοιπόν, στο ραδιοκασετόφωνό μου υπήρχε πάντα μία 90αρα κασέτα πρόχειρη, ώστε μόλις ο σταθμός έβαζε το αγαπημένο μου τραγούδι, πατούσα αμέσως το REC και το έγραφα. Ατυχία ήταν όταν αυτό κοβόταν από διαφημίσεις, οπότε έπρεπε μαεστρικά να γυρίσω με ένα μολύβι την κορδέλα της κασέτας πίσω, στο ακριβές σημείο όπου θα γραφόταν το επόμενο τραγούδι (DJ-λίκια, δηλαδή, όχι αστεία!). Λίγες μέρες αργότερα, είχα έτοιμη την κασέτα που θα άκουγα στο walkman μου, πηγαίνοντας στο σχολείο.

Για άπειρους λόγους: Καταρχάς, μέχρι να εμφανιστούν οι έγχρωμες τηλεοράσεις με το μαγικό τηλεκοντρόλ, έπρεπε να σηκωνόμαστε, να πηγαίνουμε στη συσκευή-έπιπλο και να αλλάζουμε κανάλια χειροκίνητα. Μου είχαν φορτώσει μία τέτοια στο δωμάτιό μου και ζούσα ένα δράμα τα βράδια που κόντευε να με πάρει ο ύπνος και δεν είχα κουράγιο να αλλάξω… «Το μωρό της Ρόζμαρι». Η εικόνα ήταν ασπρόμαυρη. Παιδικά «έπαιζαν» μόνο τα Σαββατοκύριακα και τα κανάλια ήταν ελάχιστα. (Όχι, δεν υπήρχε Nova ή OTE tv, ούτε Home Theater είχαμε, ούτε φυσικά μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς ότι κάποτε θα «κατεβάζει» ταινίες).

Όχι γιατί δεν θέλαμε να φάμε και τον χειμώνα, αλλά γιατί δεν βρίσκαμε. Και αν βρίσκαμε «θα μας πονούσαν τα λαιμά μας». Εξάλλου οι επιλογές στις γεύσεις ήταν άκρως περιορισμένες. Αυτό, βέβαια, δεν μας εμπόδιζε το καλοκαίρι να τρώμε 2-3 παγωτά τη μέρα (προφανώς για να βγάλουμε το άχτι μας!).

Ή απλά ενοχλούσαμε τους γονείς μας. Όχι, δεν υπήρχε ούτε κινητό ούτε tablet για να μας απασχολήσει (αυτό δεν ήταν καθόλου κακό, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά πρέπει να ρωτήσω και τη μαμά μου, για να επιβεβαιωθώ).

Επίσης, χωρίς τη σανίδα σωτηρίας των smartphones, πηγαίναμε διακοπές, περνούσαμε ώρες στο αυτοκίνητο και γενικώς… καταφέραμε να ζήσουμε!

Απίστευτο; Χαλούσαμε άπειρα φιλμ, με πραγματικά κακές φωτογραφίες μέχρι να καταλήξουμε σε αυτήν που θα έπαιρνε τελικά τη θέση της στο… φωτογραφικό άλμπουμ με το ζελοφάν! (να άλλη μία έκπληξη! Έχει μερικά η γιαγιά της και της τα δείξαμε!) Υπήρχε, ωστόσο, το στοιχείο της αγωνίας μέχρι να έρθει η μέρα που θα πας στο φωτογραφείο για να παραλάβεις, το οποίο έκανε την όλη διαδικασία κάπως διασκεδαστική.

Σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές με τους γονείς μου στην Κεφαλονιά, είχα γνωρίσει ένα κοριτσάκι με το οποίο κάναμε τότε καλή παρέα. Λίγο πριν τελειώσουν οι διακοπές ανταλλάξαμε διευθύνσεις και όλο τον χειμώνα στέλναμε η μία γράμματα στην άλλη, στα οποία μάλιστα συμπεριλαμβάναμε και διάφορα χαριτωμένα συνοδευτικά (ζωγραφιές, σημειώματα γραμμένα με αρωματικά στυλό, αποξηραμένα λουλούδια, αυτοκόλλητα Πανίνι κ.ο.κ.) Η χαρά μου ήταν τεράστια κάθε φορά που λάμβανα γράμμα της (νομίζω, μάλιστα, πως κάποια πρέπει να τα έχω φυλάξει). Τώρα που το σκέφτομαι… μήπως να την αναζητήσω στο Facebook;