Ψυχική ανθεκτικότητα στους Ultra αγώνες.Πώς αναπτύσσεται;

Από τον Yorgos Loucas

Ο αγώνας του Σπαρτάθλου της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου αγώνας στην ιστορία του θεσμού. Χωρίς να υποτιμούμε τον αγώνα των υπολοίπων, η μονομαχία του νικητή, Φώτη Ζισημόπουλου με τον Ιάπωνα Somiya Toru ήταν καθηλωτική.

Ο αγώνας θα μπορούσε να ήταν σενάριο από ταινία. Ξέρετε από αυτές που έχουν συνήθως παρόμοιο τέλος, που τα προγνωστικά όλα ανατρέπονται από το πάθος και τη πυγμή του κεντρικού ήρωα και ο μόνος λόγος για να τις παρακολουθήσεις είναι να δεις με ποιον τρόπο ο ήρωας θα καταφέρει τελικά να πετύχει το στόχο του.

Στοιχείο 1. Ο Ζησιμόπουλος ξεκινάει δυνατά την κούρσα, χάνεται από ευθύνη της διοργάνωσης και αναγκάζεται να διανύσει 7 παραπάνω χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να βρεθεί στην 12η θέση.

Στοιχείο 2. Ο μεγάλος αντίπαλος, ο Ιάπωνας τυχαίνει να είναι ένας πολύ δυνατός δρομέας, γρηγορότερος μάλιστα από τον Ζησιμόπουλο( σε απόσταση μαραθώνιου).

Στοιχείο 3. Ο Ιάπωνας κάνει έναν πολύ δυνατό αγώνα, πετυχαίνοντας έναν από τους καλύτερους χρόνους στην ιστορία του θεσμού.

Εκεί όμως παίρνει τα ηνία η πραγματικότητα, η οποία δεν είναι μόνο νούμερα και σταθμισμένοι υπολογισμοί, αν και μας έχουν συνηθίσει να την αντιλαμβανόμαστε κάπως έτσι. Οτιδήποτε μπορεί να μετρηθεί είναι αληθινό, σε διαφορετική περίπτωση το θυμικό, το πάθος, το ένστικτο πείτε όπως θέλετε, συνήθως οδηγεί στην καταστροφή και είναι επικίνδυνο.

Χωρίς στρατηγική και πλάνο βέβαια δεν πήγε κανείς πουθενά, όσο και να το ήθελε. Η λογική και η νόηση ως πυξίδα και η μεθοδευμένη στοχοθεσία θα είναι πάντα απαραίτητο εφόδιο για κάθε επιτυχία. Η επιθυμία και η βούληση σκέτες, χωρίς τη λογική γίνονται φαντασίωση και ανεκπλήρωτα όνειρα.

Ο Ζησιμόπουλος δεν έκανε έναν αγώνα πέραν των δυνατοτήτων του, τις οποίες ανέπτυξε με σκληρή και επίμονη δουλειά. – το ίδιο και ο Ιάπωνας όμως-.

Τι ήταν αυτό όμως που τον έκανε να ξεπεράσει την απογοήτευση και να βγάλει φτερά για τη 2η σερί του νίκη;

Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν ψυχική ανθεκτικότητα. Σαν όρος αναφέρεται στην θετική προσαρμογή του ατόμου μετά από ένα τραυματικό γεγονός καθώς και στην ικανότητά του για ανάκαμψη. Δεν γεννιέται κανείς ψυχικά ανθεκτικός, αν και υπάρχουν γενετικές βάσεις όπως σε όλα, αλλά γίνεται..

Πώς;

– Μέσω της αφοσίωσης σε έναν στόχο με νόημα για το ίδιο το άτομο( Ο Φώτης έτρεχε για όλη την Ελλάδα και όχι μόνο για τον εαυτό του, στην Ελλάδα).

– Με πίστη στον εαυτό μας, η οποία δημιουργείται μέσω της αυτό-αποτελεσματικότητας ( ο Έλληνας αθλητής είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση από προηγούμενες επιδόσεις, νίκες κτλ).

– Μέσω της πλαισίωσης από ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. ( Πολύ καλό προπονητικό team, υποστηρικτικό οικογενειακό και επαγγελματικό πλαίσιο).

Δεν χρειάζεται να γίνετε Σπαρταθλητές για να αναπτύξετε αυτές τις δυνατότητες. Θα χρειαστείτε όμως μια λογική που να μιλά ανοιχτά με το συναίσθημα και μια αγκαλιά.

Αν μας επέτρεπαν να έχουμε αυτό το mentality με ό,τι καταπιανόμαστε θα μιλούσαμε για άλλη κοινωνία, πιο ηθική και πιο ευτυχισμένη. Αλλά δυστυχώς μας βάζουν από μικρούς σε καλούπια, σε στόχους ξένους από τα ενδιαφέροντα μας και έτσι χάνουμε το πρωταρχικό μας πάθος καθώς και τα δυνητικά ενδιαφέροντα μας.