Χωρίς κινητό

Απόγευμα με φίλους έπειτα από ταβέρνα. Αλλάζουμε μαγαζί και συνειδητοποιώ πως δεν έχω το κινητό μου. Κάπου έπεσε, κάπου χάθηκε, κάπου εξαχνώθηκε. Ψάχνουμε, τηλεφωνούμε, ψάχνουμε, εντοπίζουμε το σήμα του. Επιστρέφουμε στο σημείο. Πουθενά. Λογικά κάποιος το βρήκε, δεν του πολυέκανε (σπασμένη οθόνη, παλιό μοντέλο) και το ξεφορτώθηκε σε κάποιο γκρεμίδι. Νύχτα πια ψάχνουμε με τους φίλους γύρω από το σφραγισμένο σπίτι όπου μας δείχνει το σήμα του πως βρίσκεται. Δεν βγαίνει άκρη. Μετά από λίγο βγαίνουν οι γείτονες, πιστεύουν πως κάνουμε κάτι ύποπτο και μας ενημερώνουν πως θα καλέσουν την αστυνομία. Τους εξηγούμε πως ψάχνουμε ένα κινητό, αυτοί μοιάζουν να διαφωνούν. Ψάχνουμε λίγο ακόμη και το παίρνουμε απόφαση πως δεν έχει νόημα. Πάει το κινητό, επιστρέφουμε σπίτι.

Προφανώς το να χάσεις το κινητό σου δεν σημαίνει και πολλά. Αυτό όμως που συνειδητοποιείς κατευθείαν είναι το σε ποιο βαθμό η καθημερινότητά σου είναι εξαρτημένη από αυτό. Πέρα από τις επικοινωνίες που για λίγο είναι αδύνατες, ανακαλύπτεις πως στο σπίτι σου δεν υπάρχουν ρολόγια. Δεν έχεις ξυπνητήρι οπότε ξυπνάς ό,τι ώρα να ’ναι. Διάφορες εκκρεμότητες μένουν εκεί να εκκρεμούν. Δυσκολεύεσαι στις μετακινήσεις γιατί έχει συνηθίσει τους χάρτες. Μαζί και άλλες διακόσιες λειτουργίες. Το σώμα σου συντονισμένο ψάχνει ασυναίσθητα κωλότσεπες και τσέπες μπουφάν για να βρει το κινητό. Το κινητό αυτό που έχεις χάσει. Κοιτάζεις τους φορτιστές και είσαι έτοιμος να συνδέσεις το ανύπαρκτο κινητό σου.

Ολη αυτή η γελοιότητα, όλο αυτό το υπαρξιακό σλάπστικ του μηδενός δεν έχει και τόση σημασία. First World problems που μου γράφει και ένας φίλος. Αυτό που νομίζω πως έχει σημασία είναι το γεγονός πως κατανοείς πόσα στοιχεία της καθημερινότητάς σου, της ύπαρξής σου ακόμη έχεις παραχωρήσει στην εφαρμοσμένη λειτουργικότητα. Και το συνειδητοποιείς με τρόπο άμεσο και επιθετικό. Το σύνολο σχεδόν της συναναστροφής σου, τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους άλλους, τη μουσική που ακούς στον δρόμο ως απόλυτη καθημερινότητα, ένα κομμάτι της μνήμης σου μέσα από τις φωτογραφίες που έχασες, τον επιμερισμό του χρόνου και τη ρύθμιση της ρουτίνας.

Ενα κομμάτι σου έχει φύγει από πάνω σου. Βρίσκεται αποθηκευμένο και ρυθμισμένο μέσα στο κινητό σου τηλέφωνο. Σαν την πιο μπανάλ, την κακόγουστη οικιακή εκδοχή της δυστοπίας. Είσαι ένα βαρετό ανδροϊδές χωρίς τίποτα το ενδιαφέρον ή το εντυπωσιακό μέσα στη μηχανοποιημένη εκδοχή του. Δεν το γράφω τεχνοφοβικά. Απλά κάποιες φορές νιώθεις πόσο ακατέργαστα και με πόση άνεση παραχωρείς καθημερινές λειτουργίες στο όνομα της ευκολίας. Και σε ποιον βαθμό αυτή η ηθελημένη παραχώρηση γίνεται εξάρτηση.

«Ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις πέφτει το ρεύμα», έγραφε ένα παλιό σύνθημα στα Εξάρχεια. Ο πολιτισμός μας τελειώνει μόλις χάνουμε το κινητό μας. Και αυτός είναι ένας ακόμη πιο θλιβερός πολιτισμός. Είναι η ευκολία με την οποία μαθαίνουμε να μην εξετάζουμε τις επιλογές μας. Η ευκολία που δεν είναι πρόοδος αλλά μηχανοποίηση. Ακόμα και του πιο απλού. Νομίζω πως πρέπει να προγραμματίσουμε τους εαυτούς μας από την αρχή. Να επιλέξουμε μια πιο συνειδητή οργάνωση των πραγμάτων. Του χρόνου, των λειτουργιών, των αντανακλαστικών μας. Γιατί τελικά θα πάρεις άλλο κινητό αναζητώντας ακριβώς τους ίδιους τρόπους. Και ύστερα θα το χάσεις πάλι. Συνειδητοποιώντας την ίδια εξάρτηση και τις ίδιες λειτουργίες. Η ρουτίνα, η καθημερινότητα, το μπανάλ καταλαμβάνουν πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας για να περνούν έτσι ανεξέταστα, για να παραχωρούνται απόλυτα στη μηχανοποιημένη ευκολία της τεχνικής λειτουργικότητας.