Το ραδιόφωνο του Οργουελ εν έτει 1944

«Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να συγχέουμε τη δυνατότητα ενός μέσου με το πώς αυτό χρησιμοποιείται. Το ραδιόφωνο είναι όπως είναι, όχι επειδή υπάρχει κάτι εγγενώς χυδαίο, ανόητο και ανέντιμο στο σύστημα του μικροφώνου και του αναμεταδότη, αλλά επειδή αυτή τη στιγμή κάθε εκπομπή στον κόσμο ελέγχεται από κυβερνήσεις ή μεγαλοεπιχειρηματικούς φορείς, που τους συμφέρει να διατηρήσουν το υπάρχον status quo και, ως εκ τούτου, να αποτρέψουν τον μέσο άνθρωπο να γίνει υπερβολικά έξυπνος».

Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Μάιο του 1944 και το υπογράφει ο Τζορτζ Οργουελ: «Ο,τι μου κάνει κέφι: δοκίμια για τη λογοτεχνία και την πολιτική» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Θα μπορούσε, ωστόσο, να έχει γραφτεί και σήμερα και στη θέση του ραδιοφώνου να βρισκόταν οποιοδήποτε ΜΜΕ (εφημερίδα, τηλεόραση, sites κ.λπ.).

Η υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ σε χέρια λίγων μεγάλων επιχειρηματιών δημιουργεί τις προϋποθέσεις γι’ αυτό που ονομάστηκε κομψά «διαπλοκή» με τις κυβερνήσεις και το κράτος, ενώ και η εμπειρία από τη δημόσια τηλεόραση είναι οικτρή: προπαγάνδα, λιβάνισμα της κυβέρνησης, περιπτώσεις λογοκρισίας, απόκρυψη ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και των ειδήσεων προς όφελος του κυβερνώντος κόμματος.

Είναι πραγματικά θλιβερό να αντιλαμβάνεσαι πως ό,τι έγραψε ο Οργουελ τη δεκαετία του 1940 τα ζούμε κι εμείς σήμερα: τη διαστρέβλωση των εννοιών που περιγράφει στο «1984» με τη Newspeak, την αφόρητη προπαγάνδα, αλλά και τα ζητήματα ελευθερίας του Τύπου, τα οποία θέτει στα γραπτά του.

Η θέση 107, στην οποία κατατάσσεται η Ελλάδα υπό την κυβέρνηση των «αρίστων», μάλλον είναι πολύ ψηλά για μια χώρα με υποκλοπές, παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών.