Τα χρόνια της υπομονής

Στην περίπτωση που ο εικονιζόμενος αποφάσιζε κάποια στιγμή να συγγράψει την αυτοβιογραφία του, το μόνο εύκολο θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου.

Γιατί πιο ταιριαστός από “Τα χρόνια της υπομονής” δεν πιστεύω πως θα βρισκόταν και σίγουρα ο Γιώργος Δοξάκης που σήμερα γιορτάζει τα 63α γενέθλια του θα συμφωνούσε μαζί μου ως προς τον χαρακτηρισμό.

Ο αιώνιος αναπληρωματικός, ο άνθρωπος που έζησε από πρώτο χέρι την άνοδο της “Αυτοκρατορίας”, κατέκτησε τίτλους, πήγε σε Φάιναλ Φορ έστω και αν η συμμετοχή του σε αυτές τις επιτυχίες ήταν μηδαμινή.

Και όμως η καριέρα του στον Άρη ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τον Καλαμαριώτη πλέι μεικερ που ήταν ήδη διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες όταν πέρασε την πόρτα του Αλεξάνδρειου το καλοκαίρι του 1981 προερχόμενος από τον Αργοναύτη.

Ο τότε 19χρονος Δοξάκης έπαιξε σχεδόν σε όλους τους αγώνες της περιόδου και άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Ήξερε πολύ καλά τα βασικά του αθλήματος, οργάνωνε σωστά το παιχνίδι ενώ παρά το νεαρό της ηλικίας του, τον χαρακτήριζε ωριμότητα, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό.

Ο Ίβκοβιτς του έδειξε εμπιστοσύνη και το ίδιο έκανε και ο Ιωαννίδης την επόμενη χρονιά, αυτή που ο Δοξάκης κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο και μοναδικό που μπορεί να ισχυριστεί πως είχε ιδιαίτερη συμβολή.

Ειδικά στο ντέρμπι τίτλου με τον Παναθηναϊκό που ο Γιώργος “υπόγραψε” τη νίκη που ισοδυναμούσε με πρωτάθλημα, σκοράροντας 10 πόντους, δίνοντας την ασίστ της νίκης στον Παραμανίδη και παίζοντας σκυλίσια άμυνα πάνω στον Κορωναίο έτσι ώστε να καλύψει και την κακή εμφάνιση του Γκάλη που σκόραρε μόνο 19 πόντους και αποβλήθηκε με 5 φάουλ σε κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού.

Τη σεζόν 1983-84 που ο Άρης έχασε μέσα σε μια βδομάδα και τους δύο τίτλους (πρωτάθλημα στο μπαράζ της Κέρκυρας με τον Παναθηναϊκό και κύπελλο από τον ΠΑΟΚ στον “τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών”), ήταν και η τελευταία του Δοξάκη ως ενεργό μέλος της ομάδας. Με την έλευση του Γιαννάκη το καλοκαίρι, ο Ιωαννίδης είχε στα χέρια του το καλύτερο δίδυμο γκαρντ της Ευρώπης και το νούμερο 14 του Άρη εξασφαλισμένη μία θέση στην άκρη του πάγκου.

“Γκάνγκστερ” και “Δράκος” θα έβγαιναν από την πεντάδα μόνο όταν ο ήλιος θα ανέτειλε από την Δύση και ο Δοξάκης είχε την καλύτερη θέα, ενδεδυμένος πάντα την κιτρινόμαυρη φόρμα.

Από τα 22 του λοιπόν χωρίς να το θέλει, έπρεπε να αποδεχθεί τον ρόλο του κομπάρσου και να αισθάνεται παλαίμαχος εξαιτίας και της άρνησης του Ιωαννίδη για μεταγραφή. Παγιωμένη τακτική αυτή από τον “Ξανθό” έτσι ώστε να μην ενισχύει τους επίδοξους μνηστήρες αλλά και δημιουργεί συνθήκες αγώνων στις προπονήσεις.

Μικρές εκλάμψεις της ισχνής παρουσίας του στον Άρη μέχρι το 1991, ήταν το παιχνίδι με την Ολύμπια Μιλάνο στο “Palatrussardi” τον Νοέμβριο του ’86, η συμμετοχή του στην βασική πεντάδα εξαιτίας της απουσίας του Γιαννάκη στο ματς που ο ΠΑΟΚ έσπασε το αήττητο των 81 συνεχόμενων νικών και η εμφάνιση του στον τελευταίο αγώνα του ομίλου του Πρωταθλητριών πριν από το Φάιναλ Φορ της Γάνδης, ξανά στο Μιλάνο εναντίον της Τρέισερ.

Φυσικά όλα αυτά ήταν σταγόνα στον ωκεανό για έναν μπασκετμπολίστα που έβλεπε τα τρένα να περνούν και η πιάτσα του είχε κολλήσει την ταμπέλα του “υπαλλήλου”. Κάποια στιγμή η Ιώβειος υπομονή του Γιώργου Δοξάκη εξαντλήθηκε και αφού είδε πως ούτε ο Λέτσιτς αλλά και ο Κυρίτσης που αντικατέστησαν τον Ιωαννίδη δεν τον εμπιστεύονταν, αρνήθηκε την πρόταση ανανέωσης που του έκανε ο Άρης και κατηφόρισε στην Νέα Σμύρνη για τον Πανιώνιο.

Όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του, οι δημοσιογράφοι επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για να καταφέρουν να βρουν μία πρόσφατη φωτογραφία του με αθλητική περιβολή και όχι με το πάνω μέρος της κιτρινόμαυρης φόρμας που σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στο κορμί του.

Ο Δοξάκης φόρεσε τα κυανέρυθρα με φιλοδοξίες και όνειρα αλλά η μακροχρόνια απραξία του είχε αφήσει τα σημάδια της πολύ έντονα. Γρήγορα έχασε την εμπιστοσύνη του Τζούροβιτς που τον “πάρκαρε” και αυτός στην γνώριμη θέση του πάγκου και κουρασμένος πια ψυχολογικά αλλά και πικραμένος, πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από το επαγγελματικό μπάσκετ στο τέλος του 1993, μόλις στα 31 του.

Η άποψη μου είναι πως ο Γιώργος Δοξάκης έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος για το γεγονός πως δεν του δόθηκε ουσιαστικά ποτέ η ευκαιρία να δείξει και αυτός τι θα μπορούσε να κάνει.

Εγκλωβίστηκε σε μία κατάσταση στον Άρη που ναι μεν του απέφερε τίτλους, από την άλλη δε, τον βάλτωσε αγωνιστικά και ουσιαστικά τον “έθαψε”.

Αν πήγαινε σε μία ομάδα επιπέδου Πανιωνίου, Ηρακλή ή Περιστερίου στα χρόνια που σκούπιζε τον κιτρινόμαυρο πάγκο, η καριέρα του θα είχε πάρει άλλη τροπή και σίγουρα θα πέταγε από πάνω του τη ρετσινιά του παγκίτη…