Τα λακάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου πέταξαν!!!! !!

Αρχές προς μέσα δεκαετίας ’80, βράδυ σε ένα καφενείο που έκανε και στάση το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Ήμουν εκεί με τον μπαμπά μου για να πάρει κεράσια από κάποιον γνωστό όπως είχε κανονίσει. Με αφήσε για λίγο έξω από το καφενείο να κάθομαι σε μια πλαστική καρέκλα, εκείνος πήγε να πάρει τα κεράσια από μέσα.

Τότε έκανε στάση ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ Φλώρινας, κόσμος κατέβαινε για την ολιγόλεπτη στάση, υπήρχε έντονη κινητικότητα, ξέρετε πως ήταν στις στάσεις, σε μικρά χωριά εκείνα τα χρόνια. Καθόμουν δίπλα σε ένα ξύλινο φράχτη περιμένοντας τον πατέρα μου,. Δεν θυμάμαι καλά, αν ήρθε απ’ το πλάι ή ευθεία μπροστά μου. Τον κοίταξα εκστασιασμένος, νομίζω το κατάλαβε. Μου έκανε ένα τικ στο μάγουλο λέγοντας μου: “τί κάνεις μικρέ” και πήδηξε τον φράχτη σαν αιλουροειδές πιάνοντας το οριζόντιο χοντρό ξύλο με τα δυο του χέρια και κάνοντας το σάλτο με τα δυο πόδια από την αντίθετη πλευρά.

Δευτερόλεπτα μετά ήρθε ο μπαμπάς μου, του είπα ποιον είδα μόλις. Μου ‘πε ότι είναι πολύ πιθανό να ‘ταν αυτός γιατί είχε επαφές με την Φλώρινα.

Πολλά παιδιά γεννημένα την δεκαετία του ’70 μεγαλώσαμε μαζί του, κι ας μην ήμασταν Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Βλέπαμε μπάλα τις Κυριακές, κόβαμε φωτογραφίες από τις εφημερίδες της Δευτέρας. Ο Σαργκάνης ήταν κάτω απ’ τα δοκάρια ο Μαύρος κι ο Αρδίζογλου μαζί, ήταν ο Δομάζος των γκολ ποστ.

Ήταν παιχτάρα μεγάλη, έδειχνε να ‘ναι πολύ ειλικρινής άνθρωπος, πολύ μεγάλη και ήρεμη δύναμη. Σκληρό, τραχύ πρόσωπο που όμως αυτή η τραχύτητα έσβηνε στα πιο γλυκά λακάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μας μεγάλωσε με την δράση του, με την ύπαρξή του.

Καλή αντάμωση!!!! !!