Τα «κιλά κούρασης»

Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι τα κιλά που κουβαλά ο παχύσαρκος είναι «κιλά κούρασης».

Αυτά τα «κιλά» τον βαραίνουν, τα κουβαλά και δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί. Χρόνια τώρα.

Ισως γι’ αυτό, παρά τις προσπάθειες απώλειας κιλών να μην καταφέρνει να χάσει βάρος ή ακόμα κι αν κατάφερε να χάσει, η επαναπρόσληψη βάρους είναι συνήθως δεδομένη.

Ισως γιατί δεν «ξεκουράστηκε» πραγματικά και γι’ αυτό ξαναεμφανίζονται τα κιλά «κούρασης».

Μιλάω για την ψυχική κόπωση που πιθανόν να έχει ο άνθρωπος με διαταραχή βάρους και η τροφή να παίρνει τον ρόλο της ξεκούρασης. Μοιάζει να «κάθεται» κάπου και η τροφή να είναι η ανάπαυλα.

Πόσες φορές δεν φαίνεται να είναι εξωτερικά ακίνητος, όμως, ταυτόχρονα εσωτερικά να έχει χίλιες σκέψεις κι αγωνίες, αναρωτήσεις και συγκρούσεις κι άλλες πάλι φορές να είναι εξωτερικά σε μια αγχώδη κατάσταση να προλάβει γιατί έχει πολλές υποχρεώσεις κι εσωτερικά να είναι «ακίνητος» και να μην επιτρέπει να αισθάνεται τίποτα…

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο έχει πολύ μεγάλη σημασία στο πρώτο από τα τέσσερα στάδια αδυνατίσματος που διανύει να βοηθηθεί να καταλάβει ότι δεν πρέπει να ζορίζεται. Να παρακολουθήσει απλά τη διατροφική του συμπεριφορά. Εχει τόσα να ανακαλύψει σε σχέση με το πώς έχει μάθει να λειτουργεί.

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος με παραπάνω βάρος είναι ταλαιπωρημένος και κατάκοπος (ψυχικά), κι αν μπορούσα να τον παρομοιάσω με έναν κουρασμένο σωματικά άνθρωπο, λόγου χάρη με έναν δρομέα μαραθωνίου ύστερα από έναν αγώνα, θα παρατηρούσαμε τη μυϊκή του κόπωση και θα τον δικαιολογούσαμε που δεν μπορεί να περπατήσει, να κινηθεί άλλο, ότι το μόνο που θέλει είναι να καθίσει να ξεκουραστεί.

Η «κούραση» όμως του παχύσαρκου δεν είναι εμφανής γι’ αυτό και είναι αδικαιολόγητη η ακινησία του, η έλλειψη πράξης από μέρους του, η ανάγκη ξεκούρασής του. Αδικαιολόγητη όχι μόνο από πολλούς αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Η Μαρία ήταν σε όλα άψογη. Δουλειά, παιδιά, εξωτερικές δουλειές, οργάνωση σπιτιού, δραστηριότητες αθλητικές, ήταν παρούσα σε συγγενικές σχέσεις, σε κοινωνικές σχέσεις, κάθε τρεις και λίγο έπαιρνε μέρος σε κάποια εκδήλωση ή συναντιόταν σε κάποιο εστιατόριο με φίλους ή πελάτες του συζύγου της. Αψογη στον ρόλο της συζύγου, της οικοδέσποινας, της κόρης, της αδελφής, ακόμα και τον σκύλο ντάντευε.

Ολα όμως έτρεχε να τα προλάβει, με ένα αγκομαχητό την άκουγα να λέει «κι ακόμα δεν έχει τελειώσει η μέρα κι έχω άλλα τόσα»…

Τα τριάντα κιλά που είχε πάνω από το κανονικό της βάρος τη λαχάνιαζαν και τη δυσκόλευαν περισσότερο απ’ ό,τι ήταν δυσκολεμένη.

Ξεκινούσε να εφαρμόσει την υγιεινή διατροφή της και δεν άντεχε ούτε μια μέρα μέσα στην εβδομάδα να την κάνει «ολόσωστα», όπως απαιτούσε από τον εαυτό της.

Αγόραζε με μεγάλη επιμέλεια τα φιλέτα κοτόπουλου και τα ψάρια της, μαγείρευε τις φακές της, αν δεν έπλενε τα λαχανικά της προμηθευόταν έτοιμες σαλάτες, φρούτα από τη λαϊκή, αλλά…

«Τα ετοιμάζω όλα όσα πρέπει αλλά τα πετάω γιατί πάω και τρώω πίτσα. Τώρα τελευταία θέλω πίτσα να τρώω, δεν αντέχω, θέλω τη γεύση με την ντομάτα, τα αλλαντικά και τα τυριά που έχει. Την τρώω και μετά με βρίζω. Την επόμενη μέρα ξαναπροσπαθώ και φτιάχνω ό,τι λέει η διατροφή μου και τα ακολουθώ έως το βράδυ, γιατί στο τραπέζι που είμαι καλεσμένη, τι να πω, αδυνατώ να συγκρατηθώ, θέλω να τα φάω όλα. Δεν γίνεται να σταματήσω, είναι σαν να ξεκουράζομαι έπειτα από μια μεγάλη σε διάρκεια μέρα».

Οταν η Μαρία συνειδητοποίησε ότι θα την «ξεκούραζε» η ψυχοθεραπεία, άρχισε παράλληλα να χάνει βάρος…