“Τέλεια μασχάλη δεν υπάρχει”: TOP 10 για Στέφανο Τζουμάκα

Όπως υπενθυμίζει η πρόσφατη διαφήμιση του γυναικείου αποσμητικού στην TV: “Τέλεια μασχάλη δεν υπάρχει.”

“Κανείς δεν είναι άσφαλτος,” που έλεγε και η Αντζελα Δημητρίου. Ένα αποτελεσματικό αποσμητικό μπορεί να βελτιώσει (και) την (πολιτική;) οσμή, όχι όμως να εγκαταστήσει την τελειότητα.

Στις μασχάλες του σύμπαντος μικρόκοσμού μας και αλλάχου. Όταν σε ερωτεύεται με τον κεραυνοβόλο του Δία, της φαίνονται όλα τέλεια. Αμα αρχίζει να μουρμουρίζει πως βρωμάνε οι μασχάλες σου, δεν σε σώζει ούτε το αποσμητικό με φράουλα μυρωδικό. Ναι ξαδέλφη (και) για τον ΣΥΡΙΖΑ το γράφω.

Πολιτικές αναλύσεις μες στην κουφόβραση; Όπως την δεί ο καθένας, πρόσεχε τα λόγια σου, δεν σε κατηγόρησα εγώ για ανώμαλο! Ο Στέφανος ο Τζουμάκας είναι δέκα κλάσεις ανώτερος όλων των άλλων.

Ένα κοριτσάκι, κάτι αγοράκια, μοιάζουνε παιδιά του, για να μην πω εγγόνια του και μαρτυρίσω, όπως το γκούγκλ, τα χρονάκια που χει. Κι ο ξενιτεμένος ο καθηγητής ψιλοσυμπαθής μου φαίνεται αλλά να τα παρλάρει δεν μπορεί τα ελληνικός με τίποτα και δεν γίνεται δουλειά έτσι.

Όσο για τον Μαθιό καλά τα λέει αλλά όχι να κάνουμε αρχηγό μας τον φονιά του Στεφανή! Αρα, – παρ’ όλο που δεν μου πέφτει κανένας λόγος και δεν υπήρχε καμιά περίπτωση ποτέ να μ’ άφηναν να ψηφίσω εκει πέρα – υποστηρίζω Τζουμάκα δαγκωτό!

Κατ’ αρχάς γιατί είναι φίλος μου εξ απαλών ονύχων (από τότε που είχαμε απαλά νύχια – παιδιόθεν δηλαδή και ουχί επιδερμικά όπως το μεταφράζουν οι ομορφωμένοι της συναδελφίας μας).

Κατά δεύτερον: Διότι είναι μια εμβληματική ιστορική μορφή της φοιτητικής εξέγερσης στην Νομική και ενσαρκώνει αυτό που περιέγραφαν στην κόρη μου στο προνήπιο ως “ήρωα του Πολυτεχνείου”.

Τρίτον: Γιατί δεν ξεπουλήθηκε, δεν προσκύνησε, δεν κιότεψε, δεν τα κονόμησε, ούτε καν ένα καλάμι (να νομίσει πως είναι ψιλομεσσίας κι έτσι) δεν καβάλησε, ενώ του ήτανε ευκολάκι και το κάμανε πλήστοι όσοι αδίστακτοι.

Τέταρτον: Διότι αυτό το “παγουράκι,” ένα φτωχόπαιδο που κατέβηκε απ τα κατσάβραχα της Ηπείρου ήταν γεννημένος πολιτικός. Μισό αιώνα τον παρακολουθώ πως σκέφτεται και αναλύει τα πάντα με ένα τρόπο αμιγώς πολιτικό που σε τρελαίνει.

Πέμπτον: Είναι τέρας υπομονής και επιμονής. Αν του κολλήσει κάτι, και πιστεύει ότι αυτό είναι αναγκαίο και πρέπει να γίνει τώρα, μπορεί να σου τηλεφωνήσει 15 Αυγούστου μεσάνυχτα να σου μιλάει ακατάπαυστα μέχρι να ξημερώσει, να σε χωρήσει η γκόμενα γιατί νομίζει ΄ότι μιλάς με τη πρώην σου και εκείνου να μην του καίγεται καρφάκι αρκεί να σε ψήσει και το πρωί να ξεκινήσει η σωστή επανάσταση.

Έκτον, διευκρινιστικόν: Σε ρωτάει απηυδισμένη η γκόμενα: “με ποιόν μιλάς τόση ώρα αγάπη μου” ( ; !), λές την πάσα αλήθεια “με ζημώνει ο Τζουμάκας για την νέα αγροτική πολιτική” και το ούφο κοπανάει την πόρτα και βγαίνει μες στην νύχτα φρικαρισμένη στην ερημιά μόνη της.

Να της επιτεθεί κανας ανώμαλος, να μας εκτελέσει μετά ο ταξίαρχος.

Εβδομον: Από μικρούλης διατύπωνε πάντα δικές του προσωπικές άποψεις, ενίοτε ρηξικέλευθες, τις οποίες πάσχιζε να τεκμηριώσει και τολμούσε να τις διατυπώνει με πάθος (παρ’ όλο που εμείς τις λέγαμε “τζουμακιές” και του κάναμε κρυπτοκαζούρα) ακόμη και απέναντι στον πνευματικό του μπαμπά, τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ογδοον: Εχει μεγαλύτερη εμπειρία απ’ όση όλοι οι άλλοι μαζί. Εχει δει όλα τα έργα της ακμής, της κρίσης και της παρακμής. Αποδείχτηκε ικανός, διαβασμένος, επαρκής και ρεαλιστής στο κίνημα, στη βουλή, στα υπουργεία. Όσα ανέλαβε, τα έφερε όλα εις πέρας. Ήτανε πάντα προσγειωμένος, στο έδαφος, ήξερε ότι ζει στην Ελλάδα, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ενατον: Δεν το ‘παιξε ποτέ κεντρώος ριζοσπάστης, σοσιαλδημοκράτης ή αντιδεξιός, αλλά πάντα αυτοπροσδιοριζόταν σαν σοσιαλιστής. Ψιλοκομματόσκυλο ναι, ήτανε, αλλά ποτέ πουλητάρι. Έφυγε με τα μνημόνια απ το ΠΑΣΟΚ, έφτιαξε δικό του πολιτικό φορέα που (παραδόξως δεν το ‘χε κατοχυρώσει κανείς άλλος) το ονομάτισε “Σοσιαλιστικό Κόμμα” και παρ όλο που δεν τονε θέλανε στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως δεν θέλανε και κανέναν άλλο καλυτερό τους ) όταν ξεχάσανε για μια στιγμή την πόρτα ανοιχτή, τρύπωσε μέσα και περίμενε στην ουρά παριστάνοντας τον ψιλοάσχετο.

Δέκατον και σημαντικότερον: Εχει χιούμορ. Ξέρει ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να βγεί. Ουτε κατά διάνοια δεν θα θελε να παριστάνει τον γεροδελφίνο δίπλα στην μαρίδα των υποψηφίων, λίγο πριν το έμπα της … όγδοης δεκαετίας στην ζωή του. Κι όμως τσαλακώνεται. Για να δείξει σαν δάσκαλος αυτού του κινήματος στα “πιτσιρίκια” που δεν έχουν και τόση συναίσθηση κάτι που πρέπει να μάθουν. Όχι για χαβαλέ, ή προβοκάτσια. Γιατί το πονάει. Και δεν έχει καμιά κόμπλα, όπως άλλοι. Δεν με έχει πάρει τηλέφωνο ακόμα αλλά ξέρω στο περίπου τι θα πει: ” Χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική ανασύνταξη. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ρε Ανδρέα να γίνει σοβαρή πολιτική κουβέντα. Είναι δυνατόν να συζητάει η Αριστερά μετά από τέτοια ήττα και να γράφει παρλαπίπες ομιλίες ο αλγόριθμος της τεχνητής νοημοσύνης ; !”…