Συνάντηση με τις μνήμες…. .

Χειμωνιάτικο απόγευμα έξω από την Λεωφόρο, ο πατέρας αγοράζει εισιτήρια, κάποιος έξω από το πέταλο πουλάει φελιζόλ για τις τσιμεντένιες εξέδρες, κόσμος έρχεται συνέχεια, μπαίνουμε στο γήπεδο, κρατάω το χέρι του φοβισμένος, φωνές, συνθήματα, ψιχαλίζει αλλά δεν μας νοιάζει, κανέναν δεν νοιάζει, παίζουμε με τον ΠΑΟΚ του Κούδα, βάζουμε τα φελιζόλ στο βρεγμένο τσιμέντο, όλα έτοιμα, το γήπεδο γεμάτο,καθόμαστε ψηλά,περιμένουμε τους παίκτες να πατήσουν το γήπεδο, αγωνία, μπαίνουν, αφήνω τον πατέρα που ξαφνιάζεται και ορμάω στα ψηλά σιδερένια κάγκελα, θέλω να τους δω από κοντά, πιο πολύ όμως τον Δομάζο, είναι αυτός στην αφίσα του παιδικού δωματίου, βγαίνει πρώτος, ακολουθεί ο Οικονομόπουλος με τα μαύρα και μετά ο Αντωνιάδης, τους βλέπω από πολύ κοντά, ενθουσιασμός, ”είδα τον Δομάζο, να δίπλα του ήμουν, με είδε και αυτός, σίγουρα με είδε και αυτός᾽᾽ λέω την άλλη μέρα και για πολλές μέρες ακόμα στα παιδιά στο σχολείο.

Με το φευγιό του Δομάζου έκλεισε μια εποχή αθωότητας ακόμα και στις μνήμες…

Υ.Σ. κερδίσαμε 1-0 με γκόλ του Φυλακούρη.