σαν όνειρο παραμυθένιο
Written by v.psychogios on 24/03/2025
Οι αναμνήσεις είναι σαν το νερό τρυπώνουν παντού.
Οι αναμνήσεις είναι σαν τον αέρα, έρχονται και μπαίνουν μέσα μας
την ίδια στιγμή που βγαίνουν από μέσα μας.
Το νερό και ο αέρας είναι ζωή.
Οι αναμνήσεις είναι ζωή με τον τρόπο τους, με την ύπαρξή τους.
Από την ύπαρξη άλλων και ημών.
Προχθές 18 του Μάρτη ήρθε πάλι,
κάθε χρόνο έρχεται αυτή την μέρα.
σαν όνειρο παραμυθένιο
Πρέπει να ανοίξω τις σημειώσεις του γενεογράμματός μου
να βρω την χρονιά.
Αυτή την μέρα πέθανε η γιαγιά μου, η μάνα του πατέρα μου.
Καμμιά βδομάδα πριν είχε πάθει εγκεφαλικό η γιαγιά η Κατίνα.
Ήταν στο νοσοκομείο.
Είχε αποφασιστεί από τους γιατρούς
να γυρίσει στο σπίτι το μεσημέρι εκείνης της ημέρας.
Το πρωί πέθανε.
Τέσσερις – πέντε ημέρες μετά τον θάνατό της, ο πατέρας μου, μου ‘πε ότι εκείνη την χρονιά επειδή είχε λίγο καιρό που πέθανε η γιαγιά δεν θα κάναμε την γιορτή μου όπως κάθε χρόνο.
Κατάλαβα.
Η εξήγηση του πατέρα μου τότε
ήταν απ’ τις πιο φροντιστικές ενέργειες που είχε κάνει για εμένα.
υ.γ. Ο παππούς ο Βαγγέλης είχε πεθάνει χρόνια πριν.
Στην φωτογραφία είναι μαζί.
β.ψ.