Ποια αξιοπρέπεια…

Εάν κάποιοι «διέλαμψαν» στο τριήμερο της Βουλής, πέρα από την ολοκάθαρη ενοχή του πρωθυπουργού [αδιαμφισβήτητη ακόμη και για τους αδαείς και τα μικρά παιδιά] ως αποκλειστικού υπεύθυνου για το έγκλημα των παρακολουθήσεων, ήταν ασφαλώς ο ραγιαδισμός, η εθελοδουλία και δουλοφροσύνη των βουλευτών της κυβέρνησης, η γύμνια τους, που έδειξε τον έρποντα σωματότυπό τους, η ταπείνωσή τους μπροστά στην ηθική και την αξιοπρέπεια -ο απόλυτος εξευτελισμός τους προκειμένου να παραμείνει αλώβητος από τις κατηγορίες και τις ενοχές ο πρωθυπουργός τους. Εκείνος ο αξιολύπητος Χατζηδάκης -τι θλίψη, θεέ μου, τι χαμέρπεια, τι πολιτική, άμα τε και προσωπική μικρότητα.

Αυτή η διάλαμψη έχει μεγάλη σημασία διότι δείχνει πεντακάθαρα πώς διαμορφώνεται και πήγνυται ο πολιτικός και ψυχικός κόσμος όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των ανθρώπων που παλεύουν για την επιβίωση, διότι οι τελευταίοι, θέλουν δεν θέλουν, επηρεάζονται από τη συμπεριφορά των εκπροσώπων τους. Σε αυτό βεβαίως πρέπει να δώσουν σημασία κοινωνιολόγοι και ψυχαναλυτές, ιστορικοί και εκπαιδευτικοί. Το πώς αντέχουν οι κύριοι αυτοί και υπομένουν να εξευτελίζονται και να γελοιοποιούνται, αυτό είναι το μείζον θέμα και όχι αν ο πρωθυπουργός έδωσε ή δεν έδωσε εντολή να παρακολουθούνται στελέχη του στρατεύματος, υπουργός του, δημοσιογράφοι και δεν ξέρω ποιος άλλος. Είναι γελοίο να τους βλέπεις να σηκώνονται όρθιοι και να χειροκροτούν τις άνοστες υπεκφυγές του λατρεμένου τους πρωθυπουργού. Ανατρίχιαζε κανείς ακούγοντας πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν [να βυσσοδομούν] με λύσσα εναντίον κόμματος της αντιπολίτευσης [θυμάμαι πρόχειρα τους Αδωνη και Μαρκόπουλο -δεν πρέπει να είναι καλά -πολιτικά- οι άνθρωποι].

Εδώ που τα λέμε, εάν δεν ήξερε ο πρωθυπουργός για τις παρακολουθήσεις που έκανε η υπηρεσία της οποίας προΐσταται, τότε είναι αναξιόπιστος ως προϊστάμενος αλλά κατά συνέπεια και ως πρωθυπουργός μιας χώρας. Και ασφαλώς ψεύτης, ολκής μάλιστα. Παρακολούθησα, όσο μου επιτρεπόταν, τον πρωθυπουργό χθες στη Βουλή -τουλάχιστον τραγικός και ατεκμηρίωτος και ανάξιος να απαντήσει στα κρίσιμα ερωτήματα που του τέθηκαν. Ποιος, διάβολε, έδωσε εντολή να παρακολουθούνται όλοι αυτοί; Αφού ουδείς απάντησε, συμπεραίνει κανείς ότι ο πρωθυπουργός οικοδομεί έναν αυταρχικό κύκλο, θέλοντας καταφανώς να ελέγχει το κράτος και να είναι αυτό το κράτος άθυρμα των ορέξεών του και επιθυμιών του [δικών του αλλά και των φίλων του της ελίτ]. Τώρα, πώς συμβιβάζεται η συνύπαρξη ενός ολοκληρωτικού τύπου πολιτεύματος με τον τάχα μου φιλελευθερισμό που επικαλείται απλόχερα ο πρωθυπουργός είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Παραμένει, ως καταστάλαγμα, η εξωφρενική εικόνα των κυβερνητικών βουλευτών, που τρέμοντας μήπως χάσουν την επανεκλογή τους, υμνούν τον αρχηγό, αδιαφορούντες για το κακό που προξενούν στην επικοινωνία, στον πολιτισμό, στο χτίσιμο προσωπικοτήτων· προσωπικοτήτων άθλιων και ευπροσήγορων σε ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Τελικά ήταν ουσιαστική η πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση -απροσδόκητα φάνηκε η πορεία προς τον εκφασισμό της χώρας με προκαλύμματα φιλελεύθερα και τάχα μου δημοκρατικά. Δεν έχουν αγαθές σχέσεις με τη δημοκρατία οι αλλοπρόσαλλοι -είναι απλοί αλαζόνες και εξοργιστικά εξουσιαστές. Θλίψη -και πάλι-, αλλά και ώρα για περισυλλογή.