Παιδικίνη

Δεν ήταν αλλιώς τα παλιά χρόνια.

Εμείς ήμασταν αλλιώς, όχι τα χρόνια, μόνο εμείς, όχι οι μεγάλοι. Μόνο εμείς που ήμασταν παιδιά, που δεν είχαμε προλάβει να μεγαλώσουμε, να “βγούμε” απ’ το αβγό μας, να πάρουμε ευθύνες, να γίνουμε ενήλικες, να σκεφτόμαστε με δεύτερες σκέψεις, να αλλάξουμε την αθωότητα με την ενήλικη ευθύνη που πολλές φορές δεν συνοδεύονταν με ουσιαστική και συναισθηματική ωριμότητα.

Εμείς τα παιδιά, κι αυτό είναι νομοτελειακό, διαχρονικό, άχρονο, αέναο, είναι Η ουσία.

Κι αν ήταν ουσία που βγάζει, που εκρίγνει ο οργανισμός μας θα την έλεγαν “Παιδικίνη”.

Το διαφορετικό σε σχέση με τα περασμένα χρόνια, είναι η ζωή κι ο θάνατος λόγω των πολέμων.

Αν σκεφτούμε, τους γονείς μας, τους παππούδες και προπαππούδες μας. Ως παιδιά και ως ενήλικες. Πόσα έχουν ζήσει σε πολέμους, στον εμφύλιο. Τέτοια γεγονότα είναι διαφορετικά το λιγότερο, όλοι εμείς ευτυχώς δεν τα έχουμε ζήσει.

Τα παιδιά μας έχουν βιώσει και βιώνουν κρίση οικονομική, ρατσισμό, οργανώσεις – πολιτικά κόμματα ακραία αντικοινωνικά, κορονοϊό.

Η δική μας παιδική γενιά σκέφτομαι είναι στην μέση, και τελικά αυτή η μέση σαν να έχει το πιο θετικό πρόσημο απ’ όσα έζησαν οι προηγούμενες παιδικές γενιές και ζουν οι τωρινές. Ενώ υπάρχει το μέλλον με την αβεβαιότητα να κυριαρχεί.

Πάντα όμως σκέφτομαι υπάρχει η “Παιδικίνη”, πάντα, αέναη και διαχρονική.

Φέτος το καλοκαίρι ήρθε ένας αναγκαστικός ελεύθερος χρόνος και είδα την παλιά σειρά: “Ο Θησαυρός της Βαγίας”. Κάποια στιγμή ακούστηκε μέσα στην ροή: “Το κακό είναι καμωμένω ο κόσμος όμως θέλει να ζήσει το καλό.”

Ίσως αυτή η σκέψη έρχεται από την πηγή της “Παιδικίνης”.