Παγκόσμια (απ)ανθρωπιά
Written by v.psychogios on 18/12/2024
Από το f/b Κυκλοθυμικός
(τίτλος ανάρτησης keeplife.gr)Σήμερα ελευθερία είναι να πίνεις το αίμα από τα κεφάλια που κόβεις, να τρως από τον χρυσό που κλέβεις. Επιτυχία πάλι είναι να αυγαταίνεις τα χωράφια σου μέχρι να μη μείνει μπουκιά φαΐ σε κανέναν άλλον.
Στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού δεν υπάρχει ένα καθολικό πρόγραμμα υγειονομικής περίθαλψης, η ιατρική φροντίδα σου εξαρτάται από την ιδιωτική ασφάλιση και το πακέτο που θα σου παρέχει η επιχείρηση που δουλεύεις –ή που μπορείς να αγοράσεις-. Η υγεία είναι εμπόριο, κάθε ασθένεια μπαίνει σε τιμοκατάλογο, κάθε θεραπεία κι ιατρική πράξη είναι οικονομικό αλισβερίσι σε γιουσουρούμ πάνω από νοσοκομειακά κρεβάτια. Τόσα δίνω, πόσα θες;
Έχω δει τον supervisor μου στο Ορλάντο να νοσεί από καρκίνο, να μην του παρέχεται από την ιδιωτική του ασφάλιση το ακριβό πρόγραμμα θεραπείας που είχε ανάγκη, να μη μπορεί να ανταποκριθεί στην δουλειά και τελικά να μένει άνεργος άρα κι ανασφάλιστος και να αργοσβήνει στον πόνο και στην ανέχεια. Έχω δει συμφοιτήτρια μου να την τσιμπάει αράχνη -στην Florida δεν παίζεις με αυτά- κι επειδή δεν είχε προλάβει να ανανεώσει την ασφάλισή της να την εξετάζουν στη ζούλα οι γιατροί σε κλειστά δωμάτια νοσοκομείου και να την διώχνουν το βράδυ ενώ είχε ανάγκη νοσηλείας για τουλάχιστον μια εβδομάδα. Έχω δει άνθρωπο μετά από τροχαίο να μην καταλήγει σε νοσοκομείο κι ας ήταν επείγουσα η κατάστασή του γιατί δεν είχε ξεκαθαριστεί το ασφαλιστικό του πλαίσιο. Το Πάσχα μια φίλη μου που ζει ακόμα εκεί μου είπε ότι ο υπερήλικος πατέρας της επέστρεψε στην δουλειά μετά από 10 χρόνια στη σύνταξη για να μπορεί να καλύψει τα αυξημένα ιατρικά του έξοδα.
Η ναυαρχίδα του «πολιτισμού» της ελεύθερης αγοράς, οι ΗΠΑ, έχει 26 εκατομμύρια ανθρώπους εντελώς ανασφάλιστους, το 40% των πολιτών της δίνουν τουλάχιστον 1 χιλιάρικο το χρόνο για ιατρική φροντίδα από την τσέπη τους και το 20% δεν έχει πρόσβαση σε πρωτοβάθμια περίθαλψη. Το 2017 το 62% των αιτήσεων χρεοκοπίας αφορούσαν ιατρικά έξοδα, ενώ το 41% του χρέους κάθε νοικοκυριού αφορά τις ιατρικές ανάγκες. Σε μια πρόσφατη έρευνα αποδείχτηκε ότι οι ΗΠΑ έχουν το μικρότερο προσδόκιμο ζωής σε σχέση με χώρες του ΟΟΣΑ (Αυστραλία, Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Σουηδία, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο) και το μεγαλύτερο ποσοστό νεκρών σε σχέση με ιάσιμες ασθένειες. Στην περίοδο του κορονοϊού στις ΗΠΑ δεν είναι μόνο ότι χάθηκαν 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι και πέτυχαν από τα πιο υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στον κόσμο, αλλά είχαν και τα υψηλότερα νούμερα νεκρών σε νεότερες ηλικίες. 6 στους 10 που ανήκουν σε μειονότητες έχουν δηλώσει ότι ανησυχούν εξαιρετικά για το υγειονομικό σύστημα υγείας της χώρας τους, ενώ το 62% των ανθρώπων σήμερα θέλει η κυβέρνηση να καλύπτει τα ασφαλιστικά τους έξοδα. Κι ενώ όλο αυτό γίνεται για να απελευθερωθεί το κράτος από τα «περιττά» έξοδα, το 18% του ΑΕΠ των ΗΠΑ πηγαίνει στην Υγεία. Και τρώνε οι ιδιώτες πότε από το κράτος πότε από τους ασφαλισμένους.
Αλλά η ελεύθερη αγορά, αν μη τι άλλο, είναι ένα σύστημα που δουλεύει ρολόι. Οι ασφαλιστικές βάζουν στο κρεβάτι του Προκρούστη την μια ιατρική ανάγκη μετά την άλλη. Οκ, είπαμε πληρώνεις χρυσάφι τις ασφαλιστικές εισφορές, αλλά δε θα χάσω εγώ που μου βγήκες αρρωστιάρης. Κάθε χρόνο κι ένα υπερκέρδος πρέπει να μπαίνει πάνω σε ένα άλλο υπερκέρδος σαν κάστρο φτιαγμένο από τουβλάκια Lego. Δε θα αλλάξει αυτό επειδή εσύ θες να παθαίνεις εγκεφαλικά. Έτσι ειδικά μετά την πανδημία οι ασφαλιστικές έχουν ξεσαλώσει περισσότερο από ποτέ. Και να οι μη εγκρίσεις θεραπειών, εγχειρήσεων και φαρμάκων και να οι δολοφονικές καθυστερήσεις στην έγκριση θεραπειών και να πάρε τη δεύτερη επιλογή που είναι πιο φτηνή και σιγά μη σε βάλουμε στα επείγοντα κι ας λένε οι γιατροί, κι αν δεν είναι να πεθάνεις τώρα τι της θες τις εξετάσεις και τι φταίω εγώ να σου πληρώσω μια επιπλοκή/ καθυστέρηση στο χειρουργείο. Ε βάλε ότι κάνουμε και κάτι επενδύσεις (κομπίνες κατά το δικαστήριο) με τους καρκίνους σου στα χρηματοπιστωτικά καζίνα. 562 δισεκατομμύρια η αξία της εταιρείας του Thompson. Οικονομικός ταγός, ένας πραγματικός Τιτάνας στο οικοδόμημα του καπιταλιστικού θαύματος.
Κι εκεί που όλοι ζούσαν καλά κι οι αστοί καλύτερα, ένας πιτσιρικάς, αψήφησε το λαμπρό του μέλλον με τις φουσκένιες περγαμηνές, την έστησε στο Μανχάταν κι όταν είδε τον επενδυτή των καρκίνων έξω από το Hilton αποφάσισε να γεμίσει το καλοζωισμένο κορμί του με σφαίρες που είχαν τους κάλυκες να γράφουν «αρνούμαι», «υπερασπίζομαι» και «καθαίρεση». Κι ύστερα πήρε το λεωφορείο κι εξαφανίστηκε.
Τον μάζεψε καθώς φαίνεται η αστυνομία και τον πήγαν για ανάκριση κι εκεί που ξεκίνησαν τα πώς και τα γιατί, εκεί που έξυναν το κεφάλι τους απορημένοι, ακούστηκε αυτός να λέει:
Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή
πιάσαν το Λιόντα το ληστή,
που είχε τα χέρια τέσσερα,
τα πόδια δέκα τέσσερα
κι έβλεπε κι απ’ την πλάτη
μ’ ένα μεγάλο μάτι.
Τι φταίει που ‘γινες ληστής;
ρώτησε ο δικαστής.
Φταίει που ‘χα χέρια τέσσερα
και πόδια δέκα τέσσερα,
μα πιο πολύ το μάτι,
που έβλεπα απ’ την πλάτη.
Δεν είχε κάνει φονικά,
μήτε χρωστούσε δανεικά.
Μόνο που αυτό το μάτι,
αυτό πίσω από την πλάτη του,
τήραε τον αγά τον ψεύτη,
τον κοτσάμπαση, τον κλέφτη