Ο Immune φέρνει φωτιά στο ελληνικό ραπ με τον καταιγιστικό «Προμηθέα» του

Ο νεαρός ράπερ, που μόλις κυκλοφόρησε ένα από τα πιο πετυχημένα πρώτα άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, μιλάει για πρώτη φορά για όσα τον διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά και πώς καταφέρνει να μετεωρίζεται μεταξύ old school rap και new wave.

Τον Immune τον γνώρισα με το «Muezzin» στα sessions του Dof Twogee, ένα μελωδικό κομμάτι με λούπα από βιολί και σειρήνες να συνοδεύουν τη βραχνή φωνή του, το (δυνατό) χαρακτηριστικό του που τον κάνει μοναδικό και αναγνωρίσιμο. Στο κλείσιμο του κομματιού ραπάρει με έναν τρόπο απροσποίητο, που όσο κορυφώνεται το κομμάτι, ακούγεται ανατριχιαστικά αληθινός: «Δουλεύω για να ανταμειφθώ, μα μου πετάνε κέρμα / τρέχω για να λυτρωθώ, μα δε φτάνω στο τέρμα / στον καθρέφτη μου κάτι κοιτώ, μα δε μοιάζει με μένα / αν τους πάρω στο κυνηγητό, θα έχω κομμένα τα φρένα / αυτό είναι για μένα, για τους δικούς μου, για όλα τα στέκια μου / για την ομάδα, για τους πιστούς, για την κοπέλα μου / για τη λαχτάρα μου, για τους εχθρούς μου και για την τρέλα μου / για την Κοντοπευκάρα μου και τη φανέλα μου./ Γνήσια νυχτοπούλια, φωτεινοί σαν ηλιαχτίδα / πετάμε σαν την πεταλούδα, και τσιμπάμε σαν σφίγγα / το κάνω να μοιάζει ρετρό, έχει δεθεί η ψυχή μου μαζί του / εγώ θα τα αφήσω εδώ, και ο Dof το βιολί του…». Από τότε ακολούθησε ένα μπαράζ από singles: «Headshot», το drill «Paul Pierce», το «Comeback» και το «Man Down» που έγιναν χιτ τού χάρισαν φανατικό κοινό και τον έβαλαν για τα καλά στο rap game. Ο Immune είναι από τους ελάχιστους νέους ράπερ που στέκονται μετέωροι ακριβώς πάνω στη γραμμή που χωρίζει το old school rap από το new wave και ενώ είναι ξεκάθαρα νέος ράπερ, φλερτάρει και με το κλασικό σε ήχο και στίχο. Γι’ αυτό και αρέσει σε όλους, από 15χρονους που μεγαλώνουν με drill μέχρι σκληροπυρηνικούς και αμετακίνητους οπαδούς της παλιάς σχολής.

Το 2021 ήταν μια χρονιά-ορόσημο για τον Immune. Η παραγωγή κομματιών από τον Ιανουάριο ήταν καταιγιστική: «Da Luz», «Solfege», «Demode», «Free Man», «Carbon», «Texas», «Glow», «Babel», «BCC Gang», «Free Lupo», «Hroma», «Anthem», «Moonwalk», «Funeral», μόνος του ή σε feat., μια πορεία ανοδική που ταυτόχρονα έδειξε τεράστια εξέλιξη σε κάθε επίπεδο και έναν καλλιτέχνη σχεδόν αγνώριστο από την πρώτη του εμφάνιση. Το αποκορύφωμα ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε πριν από έναν μήνα με τίτλο «Prometheus», το οποίο, ως ντεμπούτο, ήταν ένα από τα πιο πετυχημένα των τελευταίων χρόνων για την Ελλάδα. Στα 22 κομμάτια του δίσκου (συν τρία επεξηγηματικά skips) αποκαλύπτονται όλες οι πτυχές του ταλέντου του, με κομμάτια που ξεκινούν από old school και καταλήγουν στο drill.

Ο Immune, που φτάνει στο ραντεβού μας για τη συνέντευξη, μιλάει με μια χροιά που ελάχιστα θυμίζει τη βραχνάδα του ραπ του. Η φωνή του είναι βαθιά και καθαρή, όπως και η γαλανή ματιά του.

«Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με πολλή μουσική, που είχε τα καλά του και τα κακά του», λέει. «Στην αρχή στη Νέα Σμύρνη και από τη Γ’ Δημοτικού στην Αγία Παρασκευή. Στην Αγία Παρασκευή μεγάλωσα και στον Χολαργό.

Ο μπαμπάς ήταν ροκάς, άκουγε Jethro Tull και τέτοια, αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ ο ρυθμός και έψαχνα τη μουσική από μικρός. Στην αρχή ξένο χιπ-χοπ, Eminem – μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον όταν ακόμα ήταν D12, 2Pac, Dr. Dre. Μετά άρχισα να ακούω και ελληνικό: Βήτα Πεις, Βόρεια Αστέρια – είχα περάσει TXC φάση λίγο πιο πριν. Αυτό ήταν το στοιχείο μου κι έψαχνα να πάρω από παντού ερεθίσματα. Ήμουν απαιτητικός ακροατής, μου άρεσε κάτι να είναι έξυπνο, να μην είναι εύκολο και επιφανειακό, γιατί το μόνο εύκολο είναι να μπραντάρεις τον εαυτό σου και να μιλήσεις γι’ αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Το θέμα είναι να υπάρχει ουσία πίσω από όλα αυτά.

Είμαι είκοσι έξι χρονών και ραπ άρχισα να κάνω πριν από από δύο χρόνια. Ο κόσμος δεν μπορεί να ξέρει τι είσαι ικανός να κάνεις, ίσως κάποιοι νομίζουν ότι ραπάρω δέκα χρόνια. Όλο αυτό άρχισε από παρότρυνση φίλων, “έλα, αφού καθόμαστε, πες κάτι”, και οφείλω πολλά στον Σπάρτακο και στην εταιρεία, που ήταν φίλοι μου πριν αρχίσω να βλέπω τη μουσική σοβαρά, αλλά και στον Ηρακλή/Rack, στον Τσάβουρα, στον Τίγλη, στον Billy τον Τζούρα και σε όλους τους υπόλοιπους φίλους μου.

Ο πήχης δεν ήταν ποτέ στο μέτριο. Και παρότι είχα πολλές υποχρεώσεις και είμαι άνθρωπος που αν έχω να κάνω πράγματα θα γίνω κομμάτια για να τα ολοκληρώσω όλα, αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου ριζικά και να πάρω το ρίσκο. Είχα τρακάρει και δεν είχα αυτοκίνητο, έδινα λεφτά σε ταξί για να μετακινηθώ, και όλα μου τα χρήματα τα έβαλα στο πρώτο βίντεο. Υπήρχε μεγάλη πίεση, αλλά, αν θέλεις όντως να πετύχεις, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις. Θυμάμαι ότι όταν μίλαγα για τους στόχους μου, στην αρχή μου έλεγαν “δεν γίνεται να τα κάνεις αυτά σε έναν χρόνο”, αλλά έκανα βήματα δεινοσαύρου. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά και να βγάλω το πρώτο μου release, έμπαινα στο στούντιο και έγραφα ξανά και ξανά, κάθε μέρα, δούλευα ασταμάτητα. Μου έλεγαν “είναι έτοιμο”, αλλά ζητούσα να πάμε πάλι απ’ την αρχή. Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου μου είναι ηχογραφημένα με το κινητό, με τον ιδρώτα να στάζει και να τα μαθαίνω σταδιακά, την ώρα που τα έγραφα. Δεν θέλω να αφήσω το κομμάτι για έναν μήνα μετά, γιατί νιώθω ότι μιμούμαι τον εαυτό μου και δεν βγάζω το ίδιο πάθος και ο κόσμος καταλαβαίνει όταν κάτι το έχεις φτιάξει με πάθος. Ποτέ δεν βολεύτηκα με έναν ήχο, ήθελα πάντα να κάνω διάφορα πράγματα. Έτσι μαζεύτηκε τόσο ετερόκλητο υλικό, πάνω από 100 κομμάτια, που χρειάστηκε να φάμε πολύ χρόνο για να καταλήξουμε στα 25 που μπήκαν στον δίσκο. Είναι σαν τρεις δίσκοι. Και δοκίμασα τα πάντα, old school vibe και new school vibe, από old school μέχρι drill, μετά ξαναγύριζα στο κοινωνικό και πάλι στο drill. Ερχόταν ο παραγωγός κι έλεγε “έχω γράψει ένα beat για Immune” κι εγώ του έλεγα “δώσε μου ένα που δεν είναι καθόλου για Immune, αυτό θέλω”. Έχω και κάποια “ανατολίτικα”, πιο δύσκολα, όπως το “Sahara Desert” και το “Rap Jesus”».

Το «BCC», η λέξη που επαναλαμβάνει σε κάθε κομμάτι του και υπονοεί την παρέα στην ανήκει (το Barcode Crew), είναι κάτι που επίσης τον χαρακτηρίζει και εξηγεί ότι το Barcode Entertainment είναι η οικογένειά του.

«Οι φίλοι μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, είμαι χτισμένος απ’ τις φιλίες μου», λέει. «Το να είσαι φίλος με κάποιον για μένα πάει να πει πολλά, πρέπει να την τιμάς τη λέξη. Για τους δικούς μου ανθρώπους γίνομαι χαλί να με πατήσουν, κάνω τα πάντα. Πιστεύω ότι όταν λες “αγαπάω κάποιον” ή ότι “αυτός είναι φίλος μου”, το κάνεις επειδή το νιώθεις, εκφράζεις τα δικά σου συναισθήματα, τον αγαπάς για σένα, κι ας μη σε αγαπάει αυτός. Ο κόσμος συνήθως περιμένει ανταπόκριση, ενώ αυτό δεν είναι στο παιχνίδι. Ακόμα και αν αποδειχτεί ότι δεν το άξιζε, στο τέλος πρέπει να μπορείς να φύγεις με το κεφάλι ψηλά.

Έχει σημασία όταν έχεις δύναμη να μην την εκμεταλλεύεσαι, όποιος και να είσαι, δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι κάθαρμα. Πολλοί χάνουν τους φίλους τους από αυτή την τακτική. Προσπαθώ να αναγνωρίζω τη δύναμή μου και να μην την κακομεταχειρίζομαι. Έχει μεγαλύτερη αξία να βοηθήσεις έναν άσχετο, που δεν έχει να σου δώσει τίποτα – αν το κάνεις αυτό, ξέρεις τι να κάνεις και με τους φίλους σου. Δεδομένων των δυνατοτήτων μου, κάνω το καλύτερο δυνατό. Δεν φτάνει να πίνεις απλώς μπίρες με κάποιους».

Αυτήν τη στιγμή θέλω να δουλεύω όσο δεν πάει και το κάνω με χαμηλά το κεφάλι. Θέλω να δείξω τι μπορώ να κάνω, να προβάλω διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μου και αυτά να φανούν με τη μουσική μου. Αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται, δεν χρειάζεται να είσαι μονοδιάστατος. Δεν έχω φτάσει σε ένα σημείο που να μπορώ να πω ότι έχω καταξιωθεί, δεν έχω φτάσει ούτε στο 20% αυτών που θέλω να κάνω. Δεν άλλαξα καθόλου, φαίνεται από το προφίλ μου αυτό, είχα δύο χιλιάδες δημοσιεύσεις στο Instagram και ακόμα τόσες έχω. Ακολουθώ τον ίδιο αριθμό ανθρώπων που ακολουθούσα και πριν. Η σχέση μου τον κόσμο είναι αυτή που ήταν πάντα και δεν αλλάζει αυτό, θα ήταν ηλίθιο από τη μεριά μου “να τη δω κάπως”. Θα ήταν σαν να προδίδω τα ιδανικά μου. Δεν είμαι άπληστος σε κανέναν τομέα.

Πλέον έχω δώσει βάση στη μουσική, άλλαξα όλη μου τη ζωή ριζικά. Αυτήν τη στιγμή έχω βάλει στόχο αυτό που θα αφήσω πίσω μου στο τέλος να μην έχει ξαναγίνει. Το κάνω με πίστη και σκληρή δουλειά, γιατί έτσι έχω μάθει να δουλεύω. Πριν από τη μουσική ασχολιόμουν με το μπάσκετ, μετά με την πυγμαχία, αλλά είχα τραυματισμούς και σταμάτησα. Έχω κάνει όλων των ειδών τις δουλειές, από περίπτερο μέχρι σερβιτόρος, βενζινάς και φύλαξη. Έκανα και σεκιούριτι. Το ότι κατανοώ τους ανθρώπους πιο εύκολα δεν έχει να κάνει με το πού έχω δουλέψει. Από τότε που ήμουν δεκαπέντε δεν άφηνα κανέναν να μου λέει τι να κάνω όταν ήξερα ότι θα κερδίσει κάτι από μένα, σκεφτόμουν τι έχω εγώ να χάσω. Πάντα μιλούσα και αν απ’ όπου πέρναγα έβλεπα ότι κάτι πάει λάθος, δεν επέστρεφα. Το να βάζεις φρένο στον εαυτό σου είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, κι αυτό σε βοηθάει να βιοποριστείς.

Ο Προμηθέας είναι ο άνθρωπος που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και τη μοίρασε στον απλό λαό. Το πρώτο άλμπουμ μου το ονόμασα «Προμηθέα» γιατί τον παρομοιάζω με μένα, κι εγώ δίνω τη φωτιά στον λαό και προσπαθώ να μείνω αναλλοίωτος μέσα στον χρόνο. Ο Προμηθέας τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε στον βράχο και ένα γεράκι τού έτρωγε κάθε μέρα το συκώτι, το οποίο το βράδυ ξαναγινόταν. Έχουμε ένα κομμάτι με τον Bloody Hawk, το «Headphones», το οποίο είναι αντίθετο με την ιστορία αυτή, γιατί εμείς με το γεράκι τα πάμε καλά, γι’ αυτό βάλαμε τη Μέρι Σέλεϊ να το πει σ’ εκείνο το σημείο, για να εξηγήσει τη σχέση του Προμηθέα με το γεράκι σε ένα από τα skips του δίσκου. Ο Φρανκενστάιν είχε τον υπότιτλο «Μοντέρνος Προμηθέας» και προσπαθώ να βρω τη σύνδεση που είχε με τον Προμηθέα και ταυτόχρονα με μένα. Τον Προμηθέα τον είχε πλαισιώσει ο Ηρακλής και συμβαίνει το ίδιο μ’ εμένα, που με πλαισιώνει ο Rack, έτσι όλα ήρθαν κι έδεσαν.

Σε αράγματα με φίλους, με τσιγάρα και ποτά, ή σε τσακωμούς, ακόμα και όταν είχα τρακάρει και είχα χτυπήσει και ήμουν στο νοσοκομείο – δεν το άφησα να με καταβάλει, παρέμεινα «άτρωτος». Πάνω στο άραγμα μια μέρα μού λέει ένας φίλος «είσαι immune» και μου έμεινε. Εννοούσε ότι δεν με πτοεί τίποτα, κι αυτό έπαιζε σε πολλούς τομείς της ζωής μου, και μου φάνηκε καλό.

Από το beat. Δεν μπορώ αλλιώς. Πάρα πολλές φορές έχω πιάσει άκρη με το μηχανάκι κι έχω σημειώσει κάτι που έχει φανεί έξυπνο, ή στο μπάνιο, αλλά έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Συνήθως ξέρω τι θέλω να κάνω σε κάθε κομμάτι. Θέλω να έχω άποψη για τον ήχο μου γιατί μπορώ και να τραγουδήσω, και είναι διαφορετικό να κάνεις τραγούδι απ’ ό,τι να βγεις απλώς να τα πεις. Το να βγάλω έναν δίσκο με πέντε χιτ και δέκα είναι εύκολο για μένα, μπορώ να το κάνω και να χτυπάω αριθμούς, αλλά ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Και στην τελική, δεν με νοιάζει να κερδίσω ακόμα έναν follower ή να ανεβεί ο αριθμός των plays του δίσκου, με νοιάζει να παίρνω μηνύματα σαν αυτά που μου στέλνουν και λένε «αυτό που κάνεις με βοηθάει όσο δεν πάει και αυτό το κομμάτι με έχει πιάσει από κει που έχει πιάσει κι εσένα». Προτιμώ να μην πάρω άλλον follower ποτέ και να παίρνω μόνο τέτοια μηνύματα.

Κάποτε γύμναζα το σώμα, τώρα επέλεξα να γυμνάζω το πνεύμα και όλα τα αντιφατικά που βλέπω γύρω μου τα κάνω τραγούδια. Μου φαίνεται πιο εύκολο να κάνω επιθετικά beats, γιατί είναι ένα στοιχείο που έχω να δώσω, αλλά το ίδιο με γεμίζει και ένα κοινωνικό κομμάτι, το καθένα έχει τη δική του αξία, γι’ αυτό δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να καταλήξω στο τι θέλω να κάνω. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω καταλήξει, ούτε ξέρω αν θα καταλήξω ποτέ, γιατί είμαι αχόρταγος. Είναι δύσκολο να είσαι δίκαιος κι εγώ προσπαθώ να είμαι ακριβοδίκαιος με τον εαυτό μου, με τους γύρω μου, με τα πάντα. Έτσι είμαι από παιδί.

Όταν φτιάχνω κομμάτια μου σκέφτομαι ότι θέλω να τα ακούνε από παιδιά δεκαπέντε χρονών μέχρι άνθρωποι που είναι πενήντα, γι’ αυτό σε κάποια πράγματα είμαι πιο μετρημένος, δεν θέλω να πω τα κλισέ του είδους και ό,τι να ’ναι. Θέλω να μπορεί να ακούσει το κομμάτι μου ο μπαμπάς και να πει του παιδιού του «ξαναβάλ’ το» ή να το παίξει ο μπαμπάς στο παιδί του και να το κάνει φαν. Θέλω να αφήνει ουσία κάθε κομμάτι μου. Θέλω να το καταλαβαίνει και ο ένας και ο άλλος, να μην είναι προσβλητικό ή κάτι εύκολο. Το αποφεύγω το εύκολο. Το δουλεύω ξανά και ξανά, όσο έχω περιθώριο. Θα ήθελα να το βλέπω αυτό και σε περισσότερο κόσμο στην ηλικία μου.

Με ενοχλεί που δεν κινητοποιείται κόσμος και ο καθένας βάζει πρώτα τα συμφέροντά του και μετά το κοινό καλό. Τώρα ζούμε πάρα φύσει σε πολλούς τομείς και πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Με ενοχλεί η συμπεριφορά της αστυνομίας, το ότι υπάρχει ρατσισμός στα πάντα, από το αν φοράς ρίγες και είσαι χοντρός μέχρι το αν είσαι αριστερός ή αλλοδαπός. Το σύστημα είναι έτσι δομημένο που δίνει πάτημα για ρατσιστικές συμπεριφορές. Με ενοχλεί που στην Ελλάδα υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τα πάντα, που υπάρχουν άστεγοι και άνεργοι, που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς τα πράγματα, αλλά είναι έτσι χάλια. Και με ενοχλεί ειδικά το ότι αν είσαι γυναίκα, αντιμετωπίζεις παραπάνω δυσκολίες χωρίς λόγο, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ισότητα.

Ίσως κάποιος να θέλει να γίνει ράπερ επειδή ακούει εμένα και του αρέσει η βραχνή φωνή ή να θέλει να γίνει fancy και του αρέσει η φωνή του τάδε, δεν ξέρω. Κάποιος μπορεί να θέλει να γίνει ράπερ επειδή του αρέσουν οι ποιοτικοί στίχοι, άλλος να θέλει επειδή του αρέσει να φοράει βραχιόλια και δαχτυλίδια και κολιέ και να τραγουδάει για τα Lamborghini που δεν έχει και για τα πιστόλια του. Είναι υποκειμενικό τελείως το γιατί ένα παιδί θέλει να ακούει εμένα αντί για κάποιον άλλο, το ξέρω. Δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα.

Γιατί θέλει να εμβαθύνει στη σκέψη του και να ακούει πράγματα που τον κάνουν να σκέφτεται περισσότερο από το να ακούσει ένα χιτ και να χορεύει, κάτι που είναι εύκολο να ειπωθεί και που στην τελική δεν είναι το παν, να τραγουδάμε για γκόμενες και ακριβά αμάξια. Δεν λέω να μην το κάνεις, αλλά κάνε και κάτι άλλο. Όταν μεγάλωνα άκουγα 12ο Πίθηκο γιατί ήταν έξυπνος, σου έδινε πράγματα για να πιαστείς και να πεις ότι «αυτόν τον ακούω για κάποιον λόγο», το ίδιο και τους ΒΠΕΙΣ, τον Bloody Hawk, τα Βόρεια Αστέρια και πάει λέγοντας. Συτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ.

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους, είτε κάνουμε το ίδιο πράγμα είτε όχι. Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνουν και υγεία και ευτυχία σε όλες τις γυναίκες και τους άντρες της ζωή μας, αλλά και σε αυτούς με τους οποίους δεν έχουμε κανένα κοινό. Μακάρι όλα να πάνε καλά.