Ο φωτορεπόρτερ που “απλά έκανε την δουλειά του”

Ένας φωτορεπόρτερ που “απλά έκανε την δουλειά του” την νύχτα που το Πολυτεχνείο περνούσε στην ιστορία.

Σήμερα, 2η ημέρα του τριήμερου εορτασμού της επετείου μνήμης, 51 χρόνια μετά από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, τραβούσα στιγμιότυπα.

Μέσα στο πλήθος που άφηνε ένα λουλούδι, ξεχώρισα ένα πρόσωπο.

Ένα πρόσωπο που με μια καταγραφή του εκείνης της νύχτας, κρατά την μνήμη όλων μας ζωντανή από το 1973 έως σήμερα. Εκείνος βέβαια, αν τον ρωτήσεις θα σου πει “εγώ έκανα απλώς την δουλειά μου” έτσι ήταν πάντα, ποτέ δεν του άρεσε να περηφανεύεται κι ας έχει φωτογραφήσει όλα αυτά τα χρόνια εργαζόμενος για το Associated Press απίστευτα γεγονότα σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ο Κος Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είναι ο μόνος Έλληνας φωτορεπόρτερ που κατέγραψε με τον φωτογραφικό του φακό, την είσοδο του τανκ στο Πολυτεχνείο, την νύχτα που τερμάτισε θεωρητικά μια μεγάλη εξέγερση, αλλά επι της ουσίας έγινε η απαρχή για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Αφού τον αγκάλιασα και τον φίλησα (τον θαυμάζω και τον αγαπώ πολύ και δεν το κρύβω) τον ρώτησα πως ένιωθε.

“Δεν μπορώ να σου το περιγράψω Τατιάνα καταλαβαίνεις, νιώθω σαν να είναι χθές, σαν να έγινε τώρα”.

Φυσικά και τον καταλαβαίνω, η δουλειά μας επειδή βιώνουμε το γεγονός που καταγράφουμε, μας αφαιρεί την αίσθηση του χρόνου. Πόσο μάλλον, όταν το γεγονός που καταγράφεις είναι ιστορικό μεν, αλλά ταυτόχρονα ξέρεις ότι η ζωή σου είναι σε κίνδυνο.

Όμως ξέρεις ότι πρέπει να είσαι εκει. Για αυτό λέει ότι “βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, φοβόμουν; απίστευτα, με μια λάθος κίνηση, μπορούσα να βρεθώ κατευθείαν στην Μπουμπουλίνας”.

Είπαμε πολλά και όση ώρα μιλούσαμε μου “έδειχνε” με τα μάτια εικόνες που “γίνονταν” μπροστά μας, κυρίως μικρά παιδιά που άφηναν ένα λουλούδι και οι γονείς τους τους εξηγούσαν τι συνέβη σε αυτό το μέρος.

Κε Τέλη (έτσι τον λέω όσα χρόνια τον ξέρω) πιστεύετε ότι τα νέα παιδιά έχουν την φλόγα ακόμα μέσα τους;

“Μα φυσικά, μου απάντησε, ο Έλληνας έχει στο dna του την αντίσταση και την κατάλληλη στιγμή, θα ενωθεί όπως τότε και θα τα καταφέρει, ειδικά τα νέα παιδιά. Κοίτα πόσα βρίσκονται εδώ τόσα χρόνια μετά”.

Κάποιοι κατέθεταν στεφάνι εκείνη την ώρα, του ζήτησα συγνώμη για λίγο και απομακρύνθηκα για να φωτογραφίσω.

Όταν ξαναγύρισα στο σημείο που καθόταν, είχε φύγει αθόρυβα.

Μπορεί να βρισκόταν ακόμα ανάμεσα στο πλήθος, αλλά σαν σωστός φωτορεπόρτερ είχε γίνει “αόρατος”.

Στην πύλη του Πολυτεχνείου, οι αφίσες πίσω από τα κεφάλια των φοιτητών και τα κόκκινα γαρύφαλλα, είχαν την φωτογραφία του. Αυτήν την ιστορική εικόνα, που έδειξε σε όλον τον κόσμο τι συνέβη , αλλά “εκείνος έκανε απλά την δουλειά του εκείνη την νύχτα”.