Ο Ρασούλης ήταν αυτός που με μύησε στο Μεσανατολικό

Ήταν δημοφιλής και απ’ όλους αποδεκτός, σχεδόν σεβάσμιο πρόσωπο, ο ειρηνοποιός Μανώλης Ρασούλης. Όταν «κατέβαινε κάτω» τόσο οι ισραηλίτικες όσο και οι παλαιστινιακές εφημερίδες τον υποδέχονταν με πρωτοσέλιδες ευχές. Είχε μια αφήγηση για την καταγωγή του στα όρια της παραδοξολογίας. Ισχυριζόταν, σε συνεντεύξεις του εκεί, ότι εξ’ ονόματος είχε εβραϊκές ρίζες, ωστόσο και οι Παλαιστίνιοι ήταν Κρητικοί συγγενείς του. Κάτι που, κατά την γνώμη του, τον νομιμοποιούσε να παριστάνει τον αυτεπάγγελτο διαμεσολαβητή.

Ο Μανώλης υποστήριζε, από τη δεκαετία του ‘80, ότι οι Παλαιστίνιοι ήταν Κρητικοί, δηλαδή Φιλισταίοι που αποίκησαν πρώτοι αυτά τα εδάφη. Πώς έφτασαν εκεί από την «Καφθόρ» (όνομα της Κρήτης την εποχή του χαλκού) τώρα τελευταία ήρθαν να το επιβεβαιώσουν οι γενετιστές με συγκριτική μελέτη σύγχρονου και αρχαίου DNA, η αρχαιογενετίστρια Μίχαλ Φέλντμαν του γερμανικού Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ, ο Λέον Λέβι απ΄ το Σημιτικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και ο Κρίστοφ Μπαχούμπερ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. «Ο Γολιάθ είναι Έλληνας, όπως και η Δαλιδά που έκοψε κρυφά τα μαλλιά του Σαμψών» είχε πει στην πρώτη εκπομπή που κάναμε στην ΕΡΤ μαζί, το 1990. «Και πώς θα επιτύχεις την ειρήνευση, Μανώλη;». «Με τον τρόπο που υπέδειξε ο… φίλος μας ο Γούντι Άλεν: Οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά όταν καταφέρουν να αποκτήσουν χιούμορ». Κι ο φίλος μου ο Ρασούλ, ο «Άνθρωπος του Θεού», ειδικευόταν σ’ αυτό…

Μπορώ να υποθέσω τι θα έλεγε τώρα, που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη φρίκη με χιούμορ. Ότι, ο μόνος που μπορεί να σταματήσει αυτή τη στιγμή τα εγκλήματα πολέμου, την αναμενόμενη γενοκτονία και τη γενίκευση της σύρραξης στη Μέση Ανατολή είναι ο Τζο Μπάιντεν. Αν δεν τα καταφέρει, θα πληγεί ανεπανόρθωτα το κύρος της υπερδύναμης και στις επικείμενες εκλογές θα ξαναβγεί ο Τραμπ. Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θα ισοπεδωθεί απ τους ιρανικούς πυραύλους και θα αναγκαστεί να ανταποδώσει για πρώτη φορά με πυρηνικά (σόρι Μανώλη μου, που σου βάζω λόγια στο στόμα σου, αλλά εγώ αδυνατώ να γράψω τέτοια πράγματα – μη με μπινελικώνεις από εκεί που βρίσκεσαι).

Το καλύτερο, το πιο εύστοχο κείμενο για την «ανοιχτή φυλακή» της κατεχόμενης Γάζας δεν το έγραψε, αυτή τη φορά, ο Ρασούλης, αλλά ένας παλαίμαχος σταρ του ποδοσφαίρου. Ο Ερίκ Καντονά γράφει αντ’ αυτού στον λογαριασμό του στα social media: «Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων δεν σημαίνει ότι είστε υπέρ της Χαμάς. Το να λέμε “Ελεύθερη Παλαιστίνη” δεν σημαίνει ότι είμαστε αντισημίτες ή ότι θέλουμε την εξαφάνιση όλων των Εβραίων. “Ελεύθερη Παλαιστίνη” σημαίνει απελευθέρωση των Παλαιστινίων από την ισραηλινή κατοχή, που τους έχει στερήσει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους για 75 χρόνια. “Ελεύθερη Παλαιστίνη” σημαίνει να σταματήσει να κλείνει 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά. “Ελεύθερη Παλαιστίνη” σημαίνει τον τερματισμό του απαρτχάιντ που επέβαλε η ισραηλινή κυβέρνηση. “Ελεύθερη Παλαιστίνη” σημαίνει ότι δίνει στους Παλαιστίνιους τον έλεγχο των μεγάλων υποδομών της χώρας τους».

Μόλις τρεις δεκαετίες έχουν περάσει από τα πανηγυρικά ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις συμφωνίες του Όσλο, το 1993, που έθεταν ως προϋπόθεση για την ειρήνευση και τη σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, την συνύπαρξη των δύο κρατών, του Ισραήλ και του νέου Παλαιστινιακού Κράτους και παραχωρούσαν στους Παλαιστίνιους περιορισμένη αυτονομία στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Τον Ιούνιο του 1994, ο Γιάσερ Αραφάτ -μετά από 27 χρόνια- επέστρεψε στη Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ για να αναλάβει την ηγεσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA). Εκείνο το φθινόπωρο του 1994, όλα έδειχναν πως το Παλαιστινιακό σύντομα θα λυθεί: Ο Γιάσερ Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες τιμήθηκαν από κοινού με το Νόμπελ Ειρήνης.

Είχε προηγηθεί γι’ αυτό τεράστια ειρηνευτική προσπάθεια. Δούλευα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ το 1987, όταν ξέσπασε η πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση). Θυμάμαι τους πανηγυρισμούς και την αισιοδοξία όταν την επόμενη χρονιά, το 1988, το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (PNC) αποδέχθηκε την απόφαση 242 του ΟΗΕ που, μεταξύ άλλων, αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ. Το 2000, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, ο Αραφάτ επέμενε στη λύση των δύο κρατών: Οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 από το Ισραήλ. Ο Τζορτζ Μπους χαρακτήρισε τον Γιάσερ Αραφάτ «αποτυχημένο ηγέτη» το 2001. Η ειρήνη υπονομεύτηκε από τους φανατικούς και των δύο πλευρών. Τότε άρχισε να θεριεύει η Χαμάς, να αποκαλούν «προδότη» τον Αραφάτ. Ήταν ασήμαντη, δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχε τέτοια οργάνωση τον προηγούμενο αιώνα…

Από το Δεκέμβριο του 2001, ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κυκλωμένος από ισραηλινά στρατεύματα. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2002. Δυό χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2004, ο Αραφάτ πέθανε, σε ηλικία 75 ετών, σε νοσοκομείο του Παρισιού, επισήμως από εγκεφαλική αιμορραγία, η οποία προήλθε από εντερική φλεγμονή. Σύμφωνα με αναλύσεις που έγιναν σε ελβετικό εργαστήριο, το 2012, εξετάστηκε η πιθανότητα δηλητηρίασής του με ραδιενεργό πολώνιο. Ο έλεγχος προσωπικών αντικειμένων του Αραφάτ, πράγματι, έδειξε την ύπαρξη ιχνών πολωνίου. Παρ’ όλα αυτά, Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε στις 15.10.2013 πως τελικά δεν βρέθηκαν ίχνη πολωνίου σε έρευνα ρώσικου εργαστηρίου. Ωστόσο, τα επόμενα χρόνια, στελέχη της οργάνωσής του, της Φατάχ, δολοφονήθηκαν από φανατικούς ισλαμιστές.

Οι δεξιές κυβερνήσεις Νετανιάχου στα χρόνια της άτυπης «ανακωχής», εγκατέλειψαν τη στρατηγική των δύο κρατών, προχώρησαν στον βίαιο, συνεχή, εποικισμό της Δυτικής Όχθης, παραβίασαν τα συμφωνηθέντα για την Ιερουσαλήμ και το τέμενος Αλ Άκσα, καταπατούσαν συνεχώς τα παλαιστινιακά εδάφη. Ο Νετανιάχου πίστεψε πως με την εξομάλυνση των σχέσεών της με τις αραβικές χώρες (συμφωνίες Αβραάμ) και κυρίως με τη Σαουδική Αραβία θα «επέλυε» de facto το παλαιστινιακό πρόβλημα. Η αποτρόπαια θηριωδία της Χαμάς που ακολούθησε, εναντίον νέων αμάχων σε ένα ειρηνικό πάρτι, έδωσε το δικαίωμα στο κράτος του Ισραήλ να μιλάει για «αυτοάμυνα».