Ο μαγικός κόσμος των 100 μιλίων: Ένα ταξίδι πέρα από τα όρια!

Στον αγώνα της Κουμαριάς, εδώ στην Πάτρα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, είχα τη χαρά να δω μετά από καιρό μια πολύ καλή φίλη από τα παλιά, την Δήμητρα. Ο άντρας της, ο πάντα αειθαλής και αεικίνητος Δημήτρης Καζούρης έτρεχε στον μαραθώνιο της διοργάνωσης. Θα μου πείτε, γιατί σας τα λέω αυτά. Γιατί πάντα όταν τους βλέπω, το μυαλό μου διασχίζει το χρόνο σαν αστραπή και ταξιδεύει αρκετά χρόνια πίσω, στο μακρινό 2010 και το πρώτο 100 miler που έγινε στη χώρα μας, το Rodopi Ultra Trail στα πυκνά δάση της Ροδόπης. Μέχρι τότε είχα ήδη τρέξει πολλούς αγώνες και έτρεξα πολύ περισσότερους μετά, αλλά από αυτό τον αγώνα θυμάμαι τα πάντα σαν να είναι σήμερα. Τα τοπία, τους ανθρώπους, τους εθελοντές, την προετοιμασία, την αγωνία, το φόβο, τη συγκίνηση και τη χαρά. Το Δημήτρη σαν παρέα στο μισό αγώνα και την Έφη και τη Δήμητρα στην τελική ευθεία πριν τις κουδούνες του τερματισμού. Με τα χρόνια κατέληξα ότι αν θέλει κανείς να ζήσει μια υπέρτατη εμπειρία θα τρέξει 100 μίλια. Όχι 100 χιλιόμετρα, αλλά 100 μίλια. Κάτι ήξεραν οι Αμερικανοί όταν πριν δεκαετίες ξεκίνησαν αγώνες αυτής της εμβληματικής απόστασης.

Στη μεγάλη ιστορία του ορεινού τρεξίματος τα 100 μίλια αποτελούν το επιστέγασμα της ανθρώπινης αντοχής και η απόσταση που πραγματικά βγάζει μέσα από τον αθλητή το αδάμαστο πνεύμα και την ευρύτερη παλέτα συγκινήσεων. Οι αγώνες των 100 μιλίων σχεδόν πάντα διασχίζουν τα πιο απίστευτα μέρη και τα πιο προκλητικά εδάφη και τα διασχίζουν για πάρα πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Η φήμη τους έχει να κάνει με την μοναδικότητα της τεράστιας προσπάθειας που απαιτείται για να φτάσει κάποιος στη γραμμή του τερματισμού, τα αξεπέραστα συναισθήματα που προκαλεί η μεγάλη απόσταση και φυσικά τις ιστορίες που εκτυλίσσονται μέσα σε αυτούς και τις μνήμες που αποτυπώνονται στον αθλητή και όχι μόνο. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι οι μεγαλύτερες “αθλητικές” φιλίες προέκυψαν μέσα από αυτή την απόσταση.

Στα 100 μίλια δεν είναι μόνο η απόσταση που αποτελεί πρόκληση, αλλά και οι μεγάλες εναλλαγές εδαφών και το απρόβλεπτο της φύσης και του καιρού, αφού ο αγώνας διαρκεί 30 και 40 ώρες για τους περισσότερους αθλητές. Φέρνοντας στο μυαλό μου τέτοιους αγώνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό μπορώ να πω ότι τα τοπία τους προκαλούν δέος, όπως και οι απομακρυσμένες περιοχές χωρίς ανθρώπινη επαφή, αλλά και η μοναδική δυνατότητα να “δει” κάποιος μέσα από ένα οργανωμένο event την αγριάδα κάποιων φυσικών τοπίων.

Στην απόσταση αυτή η απρόβλεπτη φύση γίνεται βασικό στοιχείο του “παιχνιδιού”. Διασχίσεις ποταμιών που μπορεί να αλλάξουν σε ένταση από ώρα σε ώρα, πολύ ψηλά περάσματα που σε αφήνουν εκτεθειμένο στα τερτίπια του καιρού, συναντήσεις με άγρια ζώα που είναι πολύ πιο συχνές στα 100 μίλια μιας και οι αποστάσεις των αθλητών είναι πολύ μεγάλες. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν την ανθρώπινη προσαρμογή αλλά και την αυτάρκεια (διατροφή, εξοπλισμός, ενυδάτωση κτλ…) απαραίτητα σαν δεξιότητες στον αθλητή και προσθέτουν το αλατοπίπερο του outdoor που είναι .. η περιπέτεια.

Σε ένα παλιότερο άρθρο είχαμε αναλύσει τις τρεις προκλήσεις που θα συναντήσει μπροστά του ο αθλητής υπεραντοχής και τα οποία ξεκινούν από τα φυσικά μας όρια και περνάνε σταδιακά σε πνευματικά επίπεδα, όταν φτάνουμε στα 100 μίλια. Η πρώτη πρόκληση όταν φτάνουμε εκεί κοντά στην απόσταση του μαραθωνίου είναι ο “τοίχος”. Αν καταφέρεις να βρεθείς στην “άλλη πλευρά του τοίχου”, σημαίνει ότι έχεις χτίσει χαρακτήρα δυνατό και ότι τελικά τα φυσικά όρια που πίστευες ότι έχεις ως αθλητής δεν είναι αυτά που νόμιζες αλλά μεγαλύτερα! Και μεγαλώνοντας η απόσταση, εκεί στα 60 -80Κ, φτάνεις τον “πόνο”, όπου οι τένοντες αρχίζουν να θυμίζουν ότι έχουν κουραστεί υπερβολικά. Μυϊκοί πόνοι είναι διάχυτοι στο σώμα και αρχίζουν να σου “πειράζουν” το μυαλό το οποίο προσπαθεί να προστατεύσει το σώμα. Ξαφνικά, κάποια στιγμή όλα εξαφανίζονται θαρρείς και ένα μαγικό χέρι πήρε τον πόνο και την ψυχολογική αμφιβολία μακριά. Αρχίζουμε να τρέχουμε και πάλι μέσα σε μια πνευματική ηρεμία, και σε μια γαλήνη που γίνεται σχεδόν απολαυστική.

Το πέρασμα όμως από την δεύτερη πρόκληση – τον “πόνο” – είναι απλά η ηρεμία στο μάτι του κυκλώνα, που καθώς συνεχίζουμε την πορεία μας στον αγώνα θα την διαδεχτεί κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Μια πρόκληση που θα αγγίξει σε βάθος την πνευματικότητα μας και θα μας δοκιμάσει συναισθηματικά και ψυχολογικά στο υπέρτατο σημείο. Το υπέρτατο όριο έρχεται με το σκοτάδι. Θα το βρείτε μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος ή μια ψηλή βουνοκορφή, καθώς το σκοτάδι έχει προχωρήσει και ο εσωτερικός μας κόσμος αρχίζει να βλέπει και να νιώθει αλλόκοτες εικόνες μέσα στην ηρεμία της νύχτας. Το απόλυτο κενό. Προχωράς μηχανικά μέσα στην νύχτα, απογυμνωμένος από δυνάμεις και κουράγιο. Βλέπεις, νιώθεις και ακούς πράγματα που δεν υπάρχουν, επαναπροσδιορίζεις την ύπαρξη σου και βλέπεις εσωτερικά μέσα σου από τι είσαι φτιαγμένος. Οι αισθήσεις σου είναι θολές, το βαθύ σκοτάδι δρα σαν καθρέφτης αντανακλώντας τον εσωτερικό σου κόσμο και αυτό μπορεί να είναι καθοριστικό. Ο χρόνος δεν έχει σταματήσει αλλά δεν σε ενδιαφέρει πλέον. Αναζητάς το φως του ήλιου και τα χρώματα της φύσης. Μόλις οι πρώτες ηλιαχτίδες διαπεράσουν τα δέντρα και φτάσουν σε σένα όλα αλλάζουν. Αναγεννιέσαι και νιώθεις θετικά συναισθήματα να σε κατακλύζουν. Έχεις πλέον ξεπεράσει και πνευματικά την δοκιμασία και ξέρεις ότι το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος είναι ισχυρό. Δρομέας που δεν έχει περάσει ολόκληρη νύχτα τρέχοντας δεν έχει νιώσει πραγματικά τι σημαίνει υπεραπόσταση. Καλώς ήλθες στον κόσμο των 100 μιλίων!

Η συμμετοχή σε αγώνες 100 μιλίων ξεπερνά την ατομική διάκριση του αθλητή, καλλιεργώντας μια βαθιά αίσθηση συντροφικότητας μεταξύ αυτών που μοιράζονται αυτό το ταξίδι της υπέρβασης των προσωπικών ορίων. Η απόσταση αυτή σε μεταμορφώνει σαν άνθρωπο αφού όλα αυτά που χαράζονται μέσα σου είναι απίστευτα δυνατά και λειτουργεί πολύ θετικά και για τις προκλήσεις της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι εμβληματικοί αγώνες 100 μιλίων όπως τα Western States Endurance Run, Ultra-Trail du Mont-Blanc και Hardrock 100, έχουν μεγάλη παγκόσμια αναγνώριση, προσελκύοντας κορυφαίους αθλητές και χιλιάδες λάτρεις των ultra trail, εδραιώνοντας τη θέση τους ως εμβληματικών event της “holy grail” απόστασης στην υπεραντοχή.

Αχ βρε Δήμητρα τι μνήμες μου ανέσυρες από τα δικά μας 100 miler της αγαπημένης Ροδόπης …. σε ευχαριστώ και αφιερώνω το άρθρο σε σένα και το Δημήτρη!