Ο Λουίς Ενρίκε και το παιδί που δεν έφυγε ποτέ
Written by v.psychogios on 02/06/2025
Από το
rosa.gr / Πέτρος ΚατσάκοςΟ Λουίς Ενρίκε κουβαλά την απουσία της κόρης του, όπως άλλοι κουβαλούν ένα φυλαχτό
Μπορεί η Παρί Σεν Ζερμέν να κατέκτησε επιβλητικά το πρώτο της Champions League, συντρίβοντας την Ίντερ με πέντε γκολ, όμως πίσω από το τελικό σκορ, πίσω από την ποδοσφαιρική υπεροχή και τους τίτλους, υπήρχε ένας άνθρωπος. Ένας πατέρας. Κι ένα παιδί που δεν βρισκόταν εκεί, αλλά ταυτόχρονα ήταν παντού.
Ο Λουίς Ενρίκε, στον πάγκο της Παρί, κατέκτησε ξανά την κορυφή της Ευρώπης. Μα αυτή τη φορά δεν πανηγύρισε όπως το 2015, όταν κρατούσε στην αγκαλιά του τη μικρή του κόρη ανάμεσα στα τρόπαια. Γιατί αυτή η κόρη, η Χάνα, δεν είναι πια εδώ. Έφυγε στα 9 της χρόνια, χτυπημένη από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Έφυγε νωρίς, παράλογα, αφήνοντας πίσω της μια σιωπή που κανένα γήπεδο, κανένας θρίαμβος δεν μπορεί να γεμίσει.
Ο Λουίς Ενρίκε κουβαλά την απουσία της όπως άλλοι κουβαλούν ένα φυλαχτό. Την έχει στάμπα στο μπλουζάκι του, στη σκέψη του, στις λέξεις του. Την φέρει μαζί του σε κάθε αγώνα, σε κάθε απόφαση, σε κάθε λεπτό αυτής της σπαρακτικής καθημερινότητας που διαρκεί από τη μέρα που την αποχαιρέτησε. Όσοι έχουν χάσει παιδί ξέρουν: δεν φεύγουν ποτέ τα νεκρά παιδιά. Μένουν εκεί, γαντζωμένα στην ψυχή, σαν υπόσχεση που δεν εκπληρώθηκε ποτέ.
Όμως ο τελικός του Champions League δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο για τον Λουίς Ενρίκε. Ήταν ένας ιδιότυπος φόρος τιμής. Σαν να έλεγε: «Είμαστε ακόμη μαζί. Ό,τι ζω, το ζω και για σένα». Σαν να της ψιθύριζε, μέσα στη φασαρία των κερκίδων και τις ιαχές των πανηγυρισμών, ένα ακόμα «σε αγαπώ». Όχι για να την ξεχάσει, μα για να την θυμάται ξανά και ξανά. Ο αγώνας δεν ήταν ποτέ απλώς ένας αγώνας.
Το ποδόσφαιρο —όσο κι αν έχει λερωθεί από τα λεφτά, τους μάνατζερ και τη βιομηχανία του θεάματος— διατηρεί ακόμα τη δύναμη να μας φανερώνει ανθρώπους. Να μας υπενθυμίζει πως πίσω από κάθε επιτυχία κρύβεται μια ιστορία. Και κάποιες φορές, μια πληγή.
Κι αν οι φίλαθλοι της Παρί γιόρταζαν την κατάκτηση, πολλοί από αυτούς δεν πανηγύριζαν μόνο για τον τίτλο. Ήξεραν —το ένιωθαν— ότι απόψε δεν κέρδισε μόνο ένας σύλλογος. Απόψε νίκησε κι ένας πατέρας. Νίκησε, όχι γιατί ξέχασε τον πόνο του, αλλά γιατί έμαθε να περπατά με αυτόν.
Η εικόνα του Λουίς Ενρίκε μετά το σφύριγμα της λήξης δεν ήταν θριαμβευτική. Ήταν ήσυχη. Σαν ένας άνθρωπος που κοιτάζει ψηλά. Όχι για να αναζητήσει κάμερες ή φώτα, αλλά για να ψάξει ένα μικρό βλέμμα που του λείπει. Ένα παιδικό χαμόγελο που κάποτε του φώτιζε τον κόσμο.
Κι ίσως αυτή είναι η ουσία του ποδοσφαίρου, όταν ξεγυμνώνεται από τα περιττά: να δίνει νόημα σε όσα δε βρίσκουν λέξεις. Να γίνεται σκηνή για να ξεδιπλώνονται αληθινές ιστορίες. Ιστορίες απώλειας, μνήμης και αγάπης. Ιστορίες όπως αυτή του Λουίς Ενρίκε, που δεν έχασε μονάχα ένα παιδί — έχασε έναν ολόκληρο κόσμο, και συνεχίζει να τον κουβαλά όπως κάποτε την κρατούσε: προσεκτικά, τρυφερά, αμετάκλητα.