Ο Λεξ ως άλλος ρεμπέτης
Written by v.psychogios on 02/11/2022
Τον Λέξ τον είχα ακουστά εδώ και μερικά χρόνια, είχα ακούσει κάποια τραγούδια του, έπαιζα κάποια στο ραδιόφωνο
κάπου – κάπου, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα σκέφτομαι ότι για το περιορισμένο της ενασχόλησης μαζί του ευθύνεται ο μεγάλος όγκος τραγουδιών της ραπ και χιπ χοπ μουσικής που κυκλοφoρεί, φυσικά και ο τεράστιος όγκος σκουπιδιών που επίσης κυκλοφορεί. Ηλικιακά μας χωρίζουν 11 χρόνια, δεν είναι λίγα, δεν είναι πολλά, είναι τεράστια αν σκεφτούμε. Τι κάνει ένα παιδί ενός έτους και τι κάνει ένα παιδί 10-11 ετών ή τι κάνει ένα παιδί 10-11 ετών και τι κάνει ένα παιδί 20-21 ετών στη ζωή του. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι τα δέκα χρόνια που χωρίζουν έναν άνθρωπο από έναν άλλον είναι πολύ σημαντικά για να συνδεθείς ή όχι μαζί του. Από την άλλη, περνώντας τα χρόνια οι διαφορές μειώνονται τόσο πολύ που σχεδόν δεν υφίστανται.Γράφει και μεταφέρει πράγματα που έζησα και ζω, που πόνεσα και πονώ, που αγωνιούσα και αγωνιώ, που ζω τελικά ακόμα. Όπως κι ο ίδιος φαντάζομαι.
Κάπου διάβασα (και αναφέρθηκε σχεδόν ειρωνικά αυτό) ότι πήγε σε ιδιωτικό σχολείο. Ε; Και; Σκέφτομαι ότι αν είχα την οικονομική δυνατότητα ίσως τα παιδιά μου να τα ‘στελνα σε ιδιωτικό. Αυτό ορίζουν οι συλλογικές πολιτικές, κομματικές και κοινωνικές επιλογές μας, χαμηλό επίπεδο δημόσιας εκπαίδευσης σε πολλές περιπτώσεις. Άρα αναζήτηση του όποιου (φαiνομενικά πολλές φορές) καλύτερου.
Στην συναυλία στο Καυταντζόγλειο την Παρασκευή 21.10, δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, μιας Πέμπτης που προηγήθηκε με ένα έκτακτο νοσοκομειακό ξενύχτι. Γενικά δεν το ‘χω και πολύ με τις συναυλίες. Τελικά πήγα γιατί με ”πήγε” ο γιος μου, μου ‘χει πει κι ο Γιώργος Γεωργιάδης του WE ότι θα ‘ναι ιστορική η βραδιά. Πήγα και δεν το μετάνιωσα, άκουσα για πράγματα που έζησα και ζω. Πήγα και φορούσα μπουφάν και παντελόνι αγορασμένο από το Lidl, φούτερ δώρο της μάνας μου στην γιορτή μου 10 χρόνια πριν, t-shirt και buff δώρο συμμετοχής από αγώνες τρεξίματος στο βουνό.
Και τον άκουγα να τραγουδά:
”Ακόμα με ρωτάς για ποιους rapάρουμε;
Γι’ αυτούς με τα North Face κι όσους δεν έχουν να τα πάρουνε”
Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι τρώγαμε και κουβεντιάζαμε με τον γιο μου για την συναυλία. Τον ευχαρίστησα που ουσιαστικά αυτός με πήγε. “Γιατί;” με ρώτησε και συνέχισε: “εσύ με πήγες”. ”Σε πήγα γιατί εσύ το κίνησες όλο αυτό, σε πήγα που με πήγες”, του ‘πα εγώ. Όλοι μαζί κάνουμε τα πράγματα, συλλογικά από έναν και πάνω.
Η συναυλία του Λεξ ήταν πολύ καλή όχι μόνο λόγω των τραγουδιών του, ήταν πολύ καλή γιατί ήταν και ο κόσμος συντονισμένος, υπήρχε επαφή, υπήρχε κλίμα. Το κλείσιμο με τα κινητά ήταν δημιούργημα όλων, του Λεξ και του κοινού του, ήταν πάντρεμα, όλοι μαζί κάνουμε τα πράγματα, συλλογικά, από έναν και πάνω.
Δεν ξέρω αν είναι φαινόμενο όπως λένε της ραπ σκηνής, ξέρω ότι έχει ρεύμα, ξέρω ότι αρέσει πολύ, ξέρω ότι γράφει αισθητικά σκληρά. Ξέρω γιατί τον είδα και μ’ άρεσε πιο πολύ απ’ ότι περίμενα. Δεν γεμίζεις το Καυτανζόγλειο αν δεν έχεις να πεις και να δώσεις πράγματα. Διαφορετικές ηλικίες με τις πιο νεαρές να είναι οι περισσότερες.
Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι βαθιά λαϊκός στο εδώ και τώρα της κοινωνίας, στο εδώ και τώρα της εποχής. Τραγουδά για τις διάφορες μορφές κατοχής, αστυνομία, πολιτική, δικαιοσύνη, ναρκωτικά, σχέσεις προσωπικές, προσωπικές αδυναμίες που οδηγούν στην αυτοκτονία ή στις σκέψεις της. Ανέφερα πως είναι βαθιά λαϊκός, το πιστεύω, υπάρχουν στιγμές που η κίνησή του μου θυμίζει τον τρόπο που χώρευαν κάποιοι παλιοί ρεμπέτες. Ίσως προβολικά σκεπτόμενος να βγαίνει αυτό, ίσως και όχι, ίσως και τα δυο.
Και για να κλείσω.
Ο Λεξ επιβεβαιώνει και κάτι ακόμα με την παρουσία του. Επιβεβαιώνει την αδυναμία, τα τρωτά σημεία αν προτιμάται της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, των κλασσικών media με τον κόσμο που μαζεύει, με το κοινό του. Δείχνει την δύναμη της δουλειάς του και του άλλου δια-δικτύου…. . Του δικτύου τελικά από στόμα σε στόμα. 30.000 κόσμος χωρίς αφίσες να λερώνουν τον περιφερειακό και την πόλη, χωρίς διαφημίσεις σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και έντυπα δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
Ισως κάποια χρόνια μετά να λέμε: Ήμουν και εγώ εκεί.
Μπράβο στον Αλέξη Λαναρά, τον Λεξ ή Λέξαρο όπως αναφέρουν πολλοί fan του.
Μπράβο του, να ναι καλά να δημιουργεί, να ‘ μαστε καλά και εμείς να ζούμε, να δημιουργούμε να θυμόμαστε και να αλλάζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας!!!! !
β.ψ.