Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι κομμάτι μας…. ..

Στα παιδικά μας, στα εφηβικά μας μάτια ήταν ο δημιουργός, ήταν αυτός που μπορούσε να τιθασεύσει τον Νίκο Γκάλη. Ήταν ο Προπονητής του.

Με τον θάνατό του πεθαίνουν και δικά μας κομμάτια, ταυτόχρονα έρχονται σκέψεις για το δικό μας φευγιό.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ο γονιός μας, ήταν τα αδέρφια του πατέρα μας, ήταν μια γενιά μ’ αυτούς, ήταν αυτός που ξεχώρισε και έβγαλε με έναν τρόπο και αυτούς ασπροπρόσωπους.

Πολλοί από εμάς που ήμασταν παιδιά την δεκαετία του ’80 έχουμε μια ιστορία να πούμε για τον Γιάννη Ιωαννίδη, μια ιστορία είτε που ζήσαμε οι ίδιοι είτε μας μετέφερε κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας από αυτούς και κυκλοφορούσε στην πόλη.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν μια ολόκληρη δεκαετία, ίσως και περισσότερο από μια δεκαετία. Τι να θυμηθούμε, τα τσιγάρα πάνω στο παρκέ; Τις Χριστοπαναγίες; Τις φωνές στους παίκτες όταν ζητούσε απαντήσεις που απαγορεύονταν να δώσουν;

Ίσως χαρακτηρίζεται θρασύς. Μα δεν θέλει θράσος η νίκη;

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι η γενιά των γονιών μας. Τηλεφώνησα στον αδερφό του πατέρα μου, είπαμε τα νέα μας. Ήταν ο άνθρωπος που έφερε μια ιστορία με τον Γιάννη Ιωαννίδη στην οικογένεια. Αιώνες πριν…. ..

Του ‘πα για τον Ιωαννίδη.

“Μια ηλικία έχουμε” είπε και συνέχισε, “Ήταν καλό παιδί ο Γιάννης.” Κι ο τόνος της φωνής του είχε μέσα μια δική τους οικειότητα, μια οικειότητα φυσικότητας.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι ο Σαλονικιός του Στράτου Διονυσίου, “άντε κάντε όλοι στην μπάντα να ‘ρθει να χορέψει ο Σαλονικιός…. .. άντε κάντε του λεζάντα την βραδιά να κλέψει ο Σαλονικιός…. ..”.

Σημ. συνειδητά δεν αναφέρομαι στις πολιτικές θέσεις και επιλογές του.